ഞാൻ മരിച്ചിട്ടില്ല..

വെന്റിലേറ്ററിലെ തണുപ്പ് സഹിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല...
ചേട്ടനും തന്റെ പൊന്നോമനകളായ രാഹുലും രാജി മോളും തന്റെ അടുത്തു് നിന്ന് കണ്ണീർ വാർക്കുന്നതും കരയുന്നതും താൻ അറിയുന്നുണ്ട്...
അമ്മാവൻ വന്ന് അവരെ സമാധാനിപ്പിക്കുന്നതു് താൻ കേൾക്കുന്നുണ്ട്...
അവർ പോയപ്പോൾ നഴ്സ് വന്ന് വീണ്ടും തന്റെ മുഖത്തേക്ക് തുണി വലിച്ചിട്ടു...
വേണ്ടപ്പെട്ടവർ ഓരോരുത്തരായി വന്ന് തന്നെ കണ്ട് കണ്ണീർ വാർത്ത് പോകുന്നു...
എങ്ങനെയാണ് താൻ ഇവരെ ഒന്ന് അറിയിക്കുക , താൻ മരിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് ...
രാവിലെ ഡോക്ടർ തന്റെ കണ്ണുകൾ അടക്കുന്നതു് വരെ തനിക്കെല്ലാം കാണാമായിരുന്നു...
ശേഷം കൂടെ നിന്ന സിസ്റ്റർ മാരോട് തന്റെ മരണം പ്രഖ്യാപിച്ചപ്പോൾ ഒന്ന് ആർത്തലച്ച് കരയണമെന്ന് തോന്നി..
ഒന്ന് എഴുന്നേറ്റ് ഓടണമെന്ന് തോന്നി..
പക്ഷെ തനിക്ക് ഒന്നിനും കഴിയുന്നില്ലല്ലൊ..
ഡോക്ടർ അടച്ച കണ്ണുകൾ തുറക്കാൻ പോലും കഴിയുന്നില്ലല്ലൊ ദൈവമെ.
ഹാർട്ട് ബീറ്റ് പൂർണമായും നിന്നെന്നും, വേണ്ടപ്പെട്ടവരെ തന്റെ റൂമിലേക്ക് അയക്കാൻ ഡോക്ടർ നഴ്സി നോട് പറഞ്ഞതും താൻ കേട്ടു...
എന്താണ് തനിക്ക് സംഭവിച്ചതു്? യഥാർത്ഥത്തിൽ താൻ മരിച്ചോ?
മരിച്ചെങ്കിൽ താൻ എങ്ങിനെയാണ് ഇവരുടെ സംസാരമൊക്കെ കേൾക്കുന്നതു്?
തന്റെ പൊന്നുമക്കളുടെ സാമീപ്യം അറിയുന്നതു്?
അവൾ തനിക്കറിയാവുന്ന സകല ദൈവങ്ങളെയും വിളിച്ചു ...

പതിവ് പോലെ ഇന്നലെ വെളുപ്പിന് എഴുന്നേറ്റ് ഓടിപ്പിടഞ്ഞ് ജോലി എല്ലാം തീർത്ത്, മക്കളെ സ്കൂളിൽ അയച്ച്, ചേട്ടന്റെ ഡ്രസ്സ് അയൺ ചെയ്ത് കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്ക് സ്കൂളിൽ പോകാൻ ലേറ്റ് ആയിരുന്നു...
അമ്മക്ക് വേണ്ട കഷായവും മരുന്നുമൊക്കെ എടുത്ത് വെച്ചു...
നിന്ന് കൊണ്ട് തന്നെ ഒരിറക്ക് തണുത്ത ചായ കുടിച്ച് വേഗം ഇറങ്ങി.
ഹെൽമെറ്റ് എടുത്ത് ധരിച്ചു..
മഴ പെയ്ത് തണുത്ത് ഇരുന്നതിനാൽ ടു വീലർ സ്റ്റാർട്ടാകാൻ അൽപം വൈകി..
ചേട്ടാ ഞാനിറങ്ങുന്നു...
മറുപടിക്ക് കാക്കാതെ വേഗം പുറപ്പെട്ടു..
ചെറിയ ചാറ്റൽ മഴയുണ്ട്‌.
റെയിൻ കോട്ട് ഇടാനും മാറ്റാനുമൊക്കെ യുള്ള മടിയോർത്ത് വേണ്ടെന്ന് വെച്ചു..
രാത്രി പെയ്ത മഴയുടെ തണുപ്പ് അവളുടെ ശരീരത്തിൽ കുളിര് കോരി.
പതിനഞ്ചു് മിനിട്ട് ദൂരമെയുള്ളു സ്കൂളിലേക്ക്..
ചാറ്റൽ മഴയിൽ റോഡ്‌ നനഞ്ഞു് കിടന്നതു് കൊണ്ട് വളരെ സൂക്ഷിച്ചാണ് വണ്ടി ഓടിച്ചതു്.
സ്പീഡ് കൂടുമ്പോൾ അമ്മയുടെയും ചേട്ടന്റെയും മുന്നറിയിപ്പ് ഓർമ വരും.
എന്നും പത്രത്തിൽ ആക്സിഡന്റ് വാർത്തയേയുള്ളു.

പിന്നിൽ കാതടപ്പിക്കുന്ന ഹോൺ കേട്ട്
അവൾ റോഡിന്റെ സൈഡിലേക്ക് ഒതുക്കാൻ തുനിഞ്ഞതും ശക്തിയായി പിന്നിൽ എന്തോ വന്നിടിച്ചു..
അമ്മേ എന്ന അലർച്ചയോടെ താൻ അന്തരീക്ഷത്തിലൂടെ പറന്നത് മാത്രം ഓർമയുണ്ടു്..
പിന്നെ ബോധം വന്നപ്പോൾ താൻ വെന്റിലേറ്ററിലാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു..
നഴ്സ്മാരുടെ സംസാരത്തിൽ നിന്നാണ് തന്റെ ടു വീലറിൽ പിന്നിൽ നിന്ന് സ്പീഡിൽ വന്ന ടിപ്പർ ലോറി ഇടിച്ചെന്നും, അപകടത്തിൽ കഴുത്തിലെ ഒരു ഞരമ്പിന് സാരമായ പരിക്കുണ്ടെന്നും ഒക്കെ അറിയുന്നത് ..
അവരുടെ സംസാരത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടിക്കുന്ന ഒരു യാഥാർത്ഥ്യം കൂടി തനിക്ക് മനസ്സിലായി.
തനിക്ക് ബോധം വന്നതും താൻ അവരെ കാണുന്നതും ഒന്നും അവർ അറിയുന്നില്ല.
വളരെ ക്രിട്ടിക്കൽ സ്റ്റേജിലാണെന്നും അറിയിക്കേണ്ടവരെ ഒക്കെ അറിയിക്കാനും പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് തനിക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ടവർ മുഴുവൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഉണ്ടെന്നും അവൾ മനസ്സിലാക്കി.

ഇന്ന് തന്നെ പോസ്റ്റ് മാർട്ടം നടത്താനുള്ള തയാറെടുപ്പുകൾ നടക്കുന്നു.
തന്റെ കണ്ണിൽ നിന്ന് ഒരു തുള്ളി കണ്ണീർ ചെവിയിലേക്ക് ഒലിച്ചിറങ്ങിയത് അവളറിഞ്ഞു.
ഈശ്വരാ ആരെങ്കിലും തന്റെ മുഖത്ത് നിന്ന് ഈ തുണി ഒന്ന് മാറ്റിയിരുന്നെങ്കിൽ ..
ഒലിച്ചിറങ്ങിയ ആ കണ്ണീർ ആരെങ്കിലുമൊന്ന് കണ്ടിരുന്നെങ്കിൽ..
ഒരു കാൽ പെരുമാറ്റത്തിന് കൊതിച്ച് അവൾ നെഞ്ചുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു..
തന്റെ പൊന്നു മക്കളെ കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ അവളുടെ അടഞ്ഞ കണ്ണിൽ നിന്നും വീണ്ടും കണ്ണീർ ചാലൊഴുകി..

ആരൊക്കെയോ തന്റെ അടുത്തേക്ക് വരുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു.
തന്റെ ബോഡി പോസ്റ്റ് മാർട്ടത്തിന് കൊണ്ടു പോകാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പാണെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി.
ആരോ തന്റെ മുഖത്ത് നിന്ന് തുണി മാറ്റി..
മൈ ഗോഡ്... ഒരു പുരുഷ ശബ്ദം.
ഡോക്ടർ ഡോക്ടർ എന്ന് വിളിച്ച് കൊണ്ടു് അയാൾ ഓടുന്നത് താനറിഞ്ഞു..
തന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നിറ്റിയ ചുടുകണ്ണീർ അയാൾ കണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി .
അവൾ ദൈവത്തെ സ്തുതിച്ചു..
ധൃതിയിൽ നഴ്സ്മാരും ഡോക്ടറും തന്റെ അടുത്തെത്തി.
ഡോക്ടർ തന്റെ നാഡി പരിശോധിച്ചു..
അദ്ദേഹവും അറിയാതെ ദൈവത്തെ വിളിച്ചു.
അദ്ദേഹം തന്റെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.
താൻ വീണ്ടും എല്ലാവരെയും കണ്ടു..
അങ്ങിനെ മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ട മരണത്തിന് ശേഷം താൻ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ച് വരുന്നത് അവളറിഞ്ഞു.
അടുത്ത മരണത്തിന് കാതോർത്തിട്ടോ എന്തോ അവളുടെ കണ്ണകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞൊഴുകി... 😭😭

ബഷീർ വാണിയക്കാട്