ആസ്വാദനക്കുറിപ്പെഴുത്ത് മത്സരം

=ആസ്വാദനക്കുറിപ്പെഴുത്ത് മത്സരം=

nallezhuth.com & entebook.com

സംഘടിപ്പിക്കുന്ന ആസ്വാദനക്കുറിപ്പെഴുത്ത് മത്സരം

ഇവിടെക്കൊടുത്തിരിക്കുന്ന പുസ്തകങ്ങളിൽ ഏതെങ്കിലും രണ്ടെണ്ണത്തിനെപ്പറ്റി ആസ്വാദനക്കുറിപ്പെഴുതി അയയ്ക്കുക.

നല്ലെഴുത്ത് ആൻഡ്രോയ്ഡാപ്പ് വഴി കുറിപ്പുകൾ അയയ്ക്കാവുന്നതാണ് . കുറിപ്പുകളോടൊപ്പം പുസ്തകങ്ങളുടെ പുറംചട്ടയുടെ ഫോട്ടോകൂടെ അറ്റാച്ച്ചെയ്യേണ്ടതാണ്.

മികച്ച കുറിപ്പെഴുതുന്ന അംഗത്തിന് 2000 /- രൂപ മുഖവിലയുള്ള ഇംഗ്ലീഷ് & മലയാളം പുസ്തകങ്ങൾ സമ്മാനമായി ലഭിക്കും.

മത്സരകാലാവധി - 1 നവംബർ 2018മുതൽ 30 നവംബർ 2018വരെ .

നിബന്ധനകൾ :

● പ്രായപരിധിയില്ല . നല്ലെഴുത്ത്ഗ്രൂപ്പിലെ ഏത് അംഗത്തിനും പങ്കെടുക്കാം .

● ആപ്പിൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന ഫോമിൽക്കൂടെ Word ഫയലായി കുറിപ്പുകൾ അയയ്ക്കാവുന്നതാണ് .മിനിമം 500 വാക്കുകൾ - പരമാവധി 1200 വാക്കുകൾ

● ഒരു വായനക്കാരന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നുവേണം അസ്വാദനമെഴുതാൻ. നിരൂപണം ആവേണ്ടതില്ല എന്നർത്ഥം.

● നല്ല കുറിപ്പുകൾ നല്ലെഴുത്തിലും, entebook.com ആപ്പിൽ / വെബ്‌സൈറ്റിൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതുമാണ്.

● ജഡ്ജിങ്.പാനലിന്റെ വിധി അന്തിമമായിരിക്കും

====================================================

List of Books

1.ആടുജീവിതം

2.മീശ

3.കുന്നോളമുണ്ടല്ലോ ഭൂതകാലക്കുളിർ

4.ഉഷ്ണരാശി

5.രണ്ടാമൂഴം

6.ഭഗവാന്റെ മരണം

7.ലാസ്റ്റ് സ്റ്റേഷൻ

8.ഹോംലി മീൽസ്

9.ആരാച്ചാർ

10.മയ്യഴിപ്പുഴയുടെ തീരങ്ങളിൽ

11.നീർമാതളം പൂത്തകാലം

12.മൈതീന്റെ ചെറ്യേ സ്പാനർ

13.ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസം

14.ഒരു സങ്കീർത്തനംപോലെ

15.സ്മാരകശിലകൾ

16.പാണ്ഡവപുരം

17.ദൈവത്തിന്റെ വികൃതികൾ

കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾക്ക് :-

www.nallezhuth.com                                                                         www.entebook.com

www.facebook.com/groups/nallezhuth

www.facebook.com/nallezhuth

നല്ലെഴുത്ത് - വാർഷികപ്പതിപ്പ് - November 2018

നല്ലെഴുത്ത് - വാർഷികപ്പതിപ്പ് - 2018

കേരളപ്പിറവിആഘോഷങ്ങളിൽ നമ്മുടെ വക ഒരു സ്നേഹോപഹാരം

നല്ലെഴുത്ത് - വാർഷികപ്പതിപ്പ് - 2018
118  പേജുകൾ - കഥകൾ , കവിതകൾ , അങ്ങനെ വിഭവങ്ങൾ ഒരുപാട്

സാഹിത്യസാംസ്‌കാരികരംഗത്തെ പ്രമുഖരായ അശോക് കുമാർ കർത്താ , സജിൽ ശ്രീധർ , ബാബു പോൾ തുരുത്തി; പിന്നെ നല്ലെഴുത്തിലെ താരങ്ങളും

നല്ലെഴുത്ത് ആൻഡ്രോയിഡ് ആപ്പ് - ൽ വായിക്കാവുന്നതാണ്
Download and Install Android App by clicking here -
https://goo.gl/qrTze5

പോള്‍ തരകന്‍ ഐ.പി. എസ്

“അലന്‍ മാത്യു എന്ന പത്തു വയസ്സുള്ള കുട്ടിയുടെ മരണം നാടിനെ ദു:ഖത്തിലാഴ്ത്തിയിരിക്കുകയാണ്.‍ നമ്മുടെ പ്രതിനിധി സ്ഥലം സര്‍ക്കിള്‍ ഇന്‍സ്പെക്ടര്‍ ശ്രീ വിജയന്‍നായര്‍ക്കൊപ്പമുണ്ട്. പറയൂ സര്‍ ,എന്താണ് പോലീസിന്റെ നിഗമനം ?”ചാനല്‍ അവതാരക പറയുന്നത് കേട്ട് പോള്‍ തരകന്‍ തന്റെ നരച്ച കണ്‍പുരികങ്ങള്‍ ചുളിച്ചുകൊണ്ട് ടി.വിയിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി. ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമിനു തൊട്ടടുത്തായിരുന്നു ആ മരണം നടന്നത്.

“ഇതൊരു ആത്മഹത്യ തന്നെയാണ്.കുട്ടിയുടെ വീട്ടുകാരും ക്ലാസിലെ മറ്റു കുട്ടികളുമായി ഞങ്ങള്‍ സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്..”പോള്‍ തരകന്‍ ടി.വി സ്ക്രീനിലെ സര്‍ക്കിള്‍ ഇന്‍സ്പെക്ടറുടെ വാക്കുകളും ആ മുഖവും പരിശോധിച്ചു.ഓഫിസറുടെ കണ്ണുകള്‍ ചോദ്യകര്‍ത്താവില്‍നിന്ന് തെന്നിമാറുന്നു.ഒരു കൈ പാന്റിന്റെ ഇടത്തെ പോക്കറ്റില്‍ താഴ്ന്നിരിക്കുന്നു..മറുകൈ കൊണ്ട് ഇടക്കിടക്ക് ചെവിയുടെ പുറകില്‍ ചൊറിയുന്നുണ്ട്.കൊമ്പന്‍മീശയില്‍ തലോടി പോള്‍തരകന്‍ പിറുപിറുത്തു.

“റെസ്റ്റ്ലെസ്.ഈ ഓഫീസര്‍ക്ക് ആ മരണത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ സംശയമുണ്ട്.”

ഇത് പോലൊരു മരണം പണ്ട് സര്‍വീസിലിരുന്നപ്പോള്‍ അന്വേഷിച്ചതാണ്.പള്ളിപരിസരത്തോ മറ്റോ ആത്മഹത്യ ചെയ്ത കുട്ടി.പക്ഷെ കാറ്റില്‍ പറക്കുന്ന മൂടല്‍മഞ്ഞു പോലെ ഓര്‍മ്മകള്‍ പിടിതരാതെ ഓടിമാറുന്നു.ആ മരണവും ഇതും തമ്മില്‍ നല്ല സമാനത തോന്നുന്നുണ്ട്.പക്ഷേ വിശദാംശങ്ങള്‍ ഓര്‍മ്മിക്കുവാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.അദ്ദേഹം അവതാരികയെ ശ്രദ്ധിച്ചു.ചുവന്ന സാരിയും വലിയ വളയം പോലെയുള്ള ഇയര്‍ റിംഗ്സുമാണ് അവള്‍ ധരിച്ചിരിക്കുന്നത്‌.ഇന്നലെ അവള്‍ ധരിച്ചത് എന്തായിരുന്നു?.പച്ച ചുരിദാറും തീരെ വലിപ്പം കുറഞ്ഞ നെക്ക്ലെസും.?ഇത്തരം ദുരന്തവാര്‍ത്തകള്‍ അവതരിപ്പിക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ ചുവന്ന വസ്ത്രങ്ങള്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നുണ്ടാവുമോ ?ഇടയ്ക്കിടെ മുറിഞ്ഞുപോകുന്ന ഓര്‍മ്മകളെ കുറച്ചു നിയന്ത്രിക്കുവാനാണ് ഇത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്.പിന്നെ അദ്ദേഹം ടി.വിയില്‍ കാണുന്ന പോലീസ് സ്റ്റേഷന്റെ പരിസരത്തിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു.വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് താന്‍ ഡി.വൈ.എസ്.പിയായിരുന്നപ്പോള്‍ തന്റെ സബ്ഡിവിഷന്റെ കീഴിലായിരുന്ന ആ സ്റ്റേഷന്‍ തന്നെയാണോ ഇത് ?ആ സ്റ്റേഷന്റെ മുന്‍പില്‍ ഒരു വാക നില്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു.അതിന്റെ ചുവട്ടില്‍വച്ച്...

പൊടുന്നനെ ക്യാമറ പോലീസ് സ്റ്റേഷന്റെ പരിസരം ഒന്ന് കൂടി പാന്‍ ചെയ്തപ്പോള്‍ ആ വാക കണ്ടു.തന്റെ ഓര്‍മ്മ ശരിയായതില്‍ അയാള്‍ സന്തോഷിച്ചു.ആ വാകയുടെ ചുവട്ടില്‍വച്ച് പണ്ടൊരു സ്ത്രീയെ ചോദ്യംചെയ്തതാണ്. നഗരത്തിലെ ഒരു ലോഡ്ജില്‍ വച്ച് സ്ഥലത്തെ ഒരു പ്രധാനദിവ്യനുമൊന്നിച്ചു അവളെ അനാശാസ്യത്തിനു പിടികൂടിയിരുന്നു.കൂസലില്ലാതെ അവള്‍ പറഞ്ഞു.

“ഞങ്ങള്‍ രണ്ടു കൂട്ടരും തെറ്റ് ചെയ്തിട്ടില്ല സാറേ.മാത്തചേട്ടന്‍ എന്റെ ഒരു ബോയ്‌ഫ്രണ്ടാ..”

അതോര്‍ത്തപ്പോള്‍ പോള്‍ തരകന്റെ ചുണ്ടില്‍ ഒരു ചിരിപൊട്ടി..അയാള്‍ തനിയെചിരിക്കുന്നത് കണ്ടു ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമിലെ രണ്ടു നഴ്സുമാര്‍ പരസ്പരം നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഹാളിലൂടെ നടന്നുപോയി.പോള്‍ തരകന്‍ അവരെ കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചു.

“ഹോ,പ്രായമിത്രേമായിട്ടും കിളവന് ഇളക്കത്തിനു ഒരു കുറവുമില്ല.”

“പഴേ ഐ.പി.എസാടി.”

അവര്‍ പറയുന്നത് കേട്ടുകൊണ്ടാണ് ആനി ഹാളിലേക്ക് വന്നത്. ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമില്‍ തരകനു അധികം സുഹൃത്തുക്കളില്ല.അയാളെ സഹിക്കാന്‍ പാടാണ് എന്നാണ് മറ്റുള്ള വൃദ്ധരുടെ അഭിപ്രായം.ആകെയുള്ള രണ്ടു സുഹൃത്തുക്കളില്‍ ഒരാളാണ് എഴുപതു വയസ്സ് കഴിഞ്ഞ അധ്യാപികയായി വിരമിച്ച ആനി.മറ്റെയാള്‍ വക്കീല്‍ ഭാസ്ക്കരമേനോന്‍.ആസ്തമ കാരണം സന്ധ്യയായാല്‍ വക്കീല്‍ മുറിക്ക് പുറത്തു വരില്ല.കുളിച്ചു ഫ്രെഷായാണ് ആനി വന്നത്. സന്തോഷം നിറഞ ഭൂതകാലത്തിന്റെ കര്‍ട്ടന്‍പോലെയാണ് ആനിയുടെ മുഖം എന്നാണ് പോള്‍തരകന് അവരെ കാണുമ്പോള്‍ തോന്നാറ്.

“ എന്താ തരകാ,പുതിയ വല്ല കുസൃതിയും ഒപ്പിച്ചോ.?” ഹാളിലെ ചൂരല്‍ക്കസേരകളിലൊന്നു അയാള്‍ക്കരികില്‍ നീക്കിയിട്ട്‌ ഇരുന്നതിനുശേഷം ആനി ചോദിച്ചു.

“ഓ ചുമ്മാ,ഇടയ്ക്കിടെ ബള്‍ബ് കത്തുന്ന പോലെ തലച്ചോറില്‍ ഓരോന്ന് തെളിയും.” തരകന്‍ പറഞ്ഞു.ഹാളിന്റെ വാതില്‍ക്കല്‍ മറ്റൊരു കാല്‍പ്പെരുമാറ്റം കേട്ട് അവര്‍ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.

അത് ഗ്രേസി ജോണായിരുന്നു.ഹാളില്‍ തരകനും ആനിയും ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു അവര്‍ വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു നടന്നുപോയി.അത് കണ്ടു ആനി തലകുനിച്ചു ചിരിച്ചു.

“ഞാനിരിക്കുന്നത് കൊണ്ടാവും.എനിക്കറിയിയത്തില്ല ആ പെണ്ണുംമ്പിള്ളക്ക് എന്നോടിത്ര ദേഷ്യം എന്താന്നു ? തല കുടഞ്ഞു കൊണ്ട് പോള്‍ തരകന്‍ ആനിയോടു പറഞ്ഞു.

“അത് വിട് തരകാ,അവര്‍ക്ക് നിങ്ങളോട് ദേഷ്യം തോന്നേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ലല്ലോ.”

ഡോക്ടര്‍ ഗ്രേസി ജോണ്‍. അവരെ കാണുമ്പോഴാണ് എണ്‍പത് വയസ്സാകാറായ ആ റിട്ടയേഡ് പോലീസ് ഓഫീസര്‍ക്ക് താളുകള്‍ അറ്റ് പോകുന്ന ഓര്‍മ്മപുസ്തകത്തിനോട് വെറുപ്പ് തോന്നുന്നത്.ഗ്രേസി ഏറെക്കാലം ഗവ. ഫോറന്‍സിക്ക് സര്‍ജനായിരുന്നു.പത്തു മുപ്പതു കൊല്ലം മുന്‍പ് ചില കേസുകള്‍ക്ക് വേണ്ടി താനും അവരും സഹകരിച്ചു പ്രവര്‍ത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ അതിന്റെ വിശദാംശങ്ങള്‍ പോള്‍ത്തരകന് ഓര്‍മ്മയില്ല.ഗ്രേസി ജോണിന് തന്നോട് എന്തെങ്കിലും വിരോധമുണ്ടോ ?വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് താനും അവരും എന്തെങ്കിലും കാര്യത്തിനു പിണങ്ങിയിട്ടുണ്ടോ?അവരെ കാണുമ്പോഴെല്ലാം പോള്‍തരകന് ഓലപ്പുല്ലിന്റെ ഓര്‍മ്മയാണ് വരുന്നത്.നനുത്ത ,മഞ്ഞുപുരണ്ട ഓലപ്പുല്‍ത്തുമ്പ്‌.

സമ്പന്നരും സമൂഹത്തിലെ ഉന്നതരുമായ വൃദ്ധര്‍ മാത്രം താമസിക്കുന്ന ആ ആഡംബര ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമില്‍ പോള്‍ തരകന്‍ ചേര്‍ന്നിട്ട് ഒരു വര്‍ഷം ആവുന്നതേയുള്ളൂ.അതിനു മുന്‍പ് അയാള്‍ കോട്ടയം നഗരത്തിനടുത്തുള്ള സ്വന്തം വില്ലയില്‍ തനിച്ചാണ് കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. പകല്‍ ഏറെനേരവും ഉറങ്ങിയതിനുശേഷം വൈകുന്നേരം നാല്മണിക്ക് നഗരത്തിനു നടുവിലുള്ള പത്താം പിയൂസ് പാപ്പയുടെ പള്ളിയിലേക്ക് അയാള്‍ ഒരു കിലോമീറ്റര്‍ നടക്കും. കടുത്ത മറവി ദു:ഖത്തിന്റെ അറകള്‍ ഓരോന്നായി അടച്ചുകൊണ്ടിരുന്നതിനാല്‍ അയാള്‍ക്ക് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുവാന്‍ കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.എങ്കിലും അള്‍ത്താരയിലെ ചുവന്ന അങ്കി ധരിച്ചു കുരിശില്‍ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ക്രിസ്തുരാജാവിന്റെ രൂപത്തില്‍ ഏറെനേരം നോക്കിയിരുന്നു അയാള്‍ പള്ളിയിലെ നിശബ്ദത ആസ്വദിക്കും.അതിനുശേഷം ഒരു കൊന്ത ചൊല്ലും.അത് പൂര്‍ത്തിയാകുമ്പോള്‍ പള്ളിഭിത്തിയിലെ ക്ലോക്കില്‍ അഞ്ചുമണിയാകും.അപ്പോള്‍ അയാള്‍ പള്ളിയില്‍ നിന്നിറങ്ങി ബേക്കര്‍ ജംഗ്ഷനു സമീപമുള്ള ജോയിസ് ബാറിലേക്ക് നടക്കും. ശീതികരിച്ച എക്സിക്യൂട്ടിവ് ബാറിന്റെ ഇരുണ്ട മൂലയിലിരുന്നു അയാള്‍ പച്ചമുളക് കീറിയിട്ട മൂന്നു പെഗു സ്മിര്‍നോഫ് വോഡ്‌ക നാരങാനീര് ചേര്‍ത്തു കഴിക്കും.ആ സമയം ബാറിലെ ടിവിയില്‍ സൂര്യ ചാനലില്‍ സിനിമ തുടങ്ങും.പൈനാപ്പിളിന്റെയും ആപ്പിളിന്റെയും കഷണങ്ങള്‍ കൊറിച്ചു കൊണ്ട് ,മദ്യം മെല്ലെ സിപ്പ് ചെയ്തു പോള്‍ തരകന്‍ സിനിമ ആസ്വദിക്കും.പഴയകാല സിനിമകളായിരുന്നു അയാള്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നത്. അത്തരം സിനിമകളിലെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പുള്ള റോഡുകളും വീടുകളും ,ഒരിക്കലും തിരികെ വരില്ലാത്ത വഴിയോരത്തെ മരത്തണലുകളും അയാളില്‍ പറഞ്ഞറിയിക്കാനാകാത്ത ഒരു ആതുരത സൃഷ്ടിച്ചിരുന്നു.ബാല്യത്തില്‍ കണ്ടുമറന്ന പ്രിയങ്കരമായ ഒരു സ്വപ്നത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മപോലെ.നഗരം ഇരുട്ടില്‍ മുങ്ങാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ അയാള്‍ മെല്ലെ തിരികെ നടക്കും.മനോരമയുടെ മുന്‍പിലെ തട്ട് കടയില്‍ നിന്ന് ഒരു ലെമണ്‍ ടീയും രണ്ടു ചൂട് ദോശയും ചമ്മന്തിയും കഴിക്കും.തല കുനിച്ചു പതിയെ നടന്നുപോകുന്ന ആ വൃദ്ധനെ കണ്ടാല്‍ ഒരിക്കല്‍ ആ ജില്ലയുടെ പോലീസ് ചീഫായിരുന്നു എന്നാര്‍ക്കും ഊഹിക്കാന്‍ കഴിയില്ല.വഴിയില്‍ കാണുന്ന ഓരോ മുഖവും കാഴ്ചകളും സൂക്ഷിച്ച് വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് നടക്കുന്ന ആ നടപ്പില്‍ തന്റെ ഭാര്യയും മകനും വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് ഒരു അപകടത്തില്‍പ്പെട്ടു മരിച്ചു പോയ കാര്യം ഒരിക്കലും പോള്‍ത്തരകന്‍ ഓര്‍ക്കില്ല.എങ്കിലും ഒരിക്കല്‍ ബാറില്‍ വച്ച് കണ്ട ഏതോ സിനിമയില്‍ അപ്രതീക്ഷിതമായി കാര്‍ അപകത്തില്‍പ്പെട്ടു മരിക്കുന്ന ഒരു അമ്മയുടെയും കുട്ടിയുടെയും സീന്‍ പോള്‍ തരകനെ തകര്‍ത്തു..എല്ലാ ഓര്‍മ്മകളുടെയും അണക്കെട്ട് ഒരുമിച്ചു തുറക്കപ്പെട്ട ആ നിമിഷത്തില്‍ താന്‍ വല്ലാതെ ഒറ്റക്കായതുപോലെ അയാള്‍ക്ക് തോന്നി.ബാറിലിരുന്നു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞ വൃദ്ധനെ അവര്‍ ഒരു വാഹനത്തില്‍ വീട്ടില്‍ എത്തിച്ചു.അതിനു ശേഷമാണ് അയാള്‍ ലക്ഷങ്ങള്‍ മുടക്കി ഈ ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമില്‍ ചേര്‍ന്നത്‌.

നഗരത്തിനകലെ ഒരു ഗ്രാമപ്രദേശത്തെ കൃഷിയിടങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ,ഫലവൃക്ഷങ്ങള്‍ തിങ്ങിനില്‍ക്കുന്ന തോട്ടത്തിനുനടുവില്‍ ,ഒരു റിസോര്‍ട്ട് പോലെയുള്ള ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോം.കന്യാസ്ത്രീകള്‍ നടത്തുന്ന ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമില്‍ മാനേജര്‍ പ്രാദേശിക പള്ളി ഇടവകയിലെ വികാരിയച്ചനാണ്.സിസ്റ്റര്‍ പ്രിസ്റ്റില്ല എന്ന സൗമ്യയും സ്നേഹസമ്പന്നയുമായ കന്യാസ്ത്രീയാണ് അതിന്റെ ഡയറക്ടര്‍ .പല തരത്തില്‍ ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയ ,ഒരുകാലത്ത് സമൂഹത്തെ നിയന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന വ്യക്തികളുടെ കൂട്ടം.പെട്ടെന്ന് ദേഷ്യപെടുന്നവര്‍,കരയുന്നവര്‍ ,പിടിവാശിക്കാര്‍ അങ്ങിനെ പല തരത്തിലുള്ള സ്വഭാവക്കാരായ വ്യക്തികളെ സിസ്റ്റര്‍ പ്രിസ്റ്റില്ല തന്റെ പുഞ്ചിരി കൊണ്ട് നിയന്തിക്കുന്നത് പോള്‍ തരകന് ഒരു അത്ഭുതമായിരുന്നു.ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമിലെ ആ വിശ്രമ ദിവസങ്ങളില്‍ പോള്‍ തരകന്‍ പോയ കാലത്തെ കുറിച്ച് ഓര്‍ത്തതേയില്ല.എങ്കിലും കാട്ടുപയര്‍ തിങ്ങിവളര്‍ന്ന റബ്ബര്‍തോട്ടത്തിലെ ഇടവഴിയിലൂടെ നടക്കുമ്പോള്‍ അവിടവിടെ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന കറുത്ത ആട്ടിന്‍കുട്ടികളെ പോലെയുള്ള പാറക്കൂട്ടങ്ങള്‍ കാണുമ്പോള്‍ അയാള്‍ ഒരുനിമിഷം അറിയാതെ നില്‍ക്കും.അത് മുണ്ടക്കയത്തെ തന്റെ റബ്ബര്‍ തോട്ടമാണെന്നും,ഇറച്ചിക്കറിയില്‍ ചേര്‍ക്കാന്‍ സര്‍വസുഗന്ധിയുടെ ഇലകള്‍ തേടി വന്ന തന്റെ ഭാര്യ ആ പാറക്കൂട്ടങ്ങളുടെ അപ്പുറത്ത് നില്‍പ്പുണ്ടെന്നും ഒരു മിന്നല്‍പോലെ അയാള്‍ക്ക് തോന്നും.അത്തരം ഓര്‍മ്മകള്‍ പഴയ ഒരു ആല്‍ബത്തില്‍നിന്ന് ചാടിവരുന്ന ബ്ലാക്ക് ആന്‍ഡ്‌ വൈറ്റ് ഫോട്ടോകള്‍പോലെ ഇടയ്ക്കിടെ തെളിയുന്നതൊഴിച്ചാല്‍ ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമിലെ തരകന്റെ ജീവിതം ശാന്തമായിരുന്നു.ഗ്രേസി ജോണ്‍ വരുന്നതുവരെ.

തുടക്കം മുതലേ ഗ്രേസിക്ക് തന്നോടുള്ള പെരുമാറ്റത്തില്‍ എന്തോ അകല്‍ച്ച അയാള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു.വെളുത്തു മെലിഞ്ഞ ശരീരം.അവര്‍ മിക്കപ്പോഴും വെളുത്ത സാരിയാണ് ധരിച്ചിരുന്നത്.അവരെ ആദ്യം കണ്ടപ്പോള്‍ എവിടെയോവച്ച് കണ്ടു നല്ല പരിചയമുണ്ടെന്ന് പോള്‍ത്തരകന് തോന്നിയെങ്കിലും എവിടെവച്ചെന്നു ഓര്‍മ്മവന്നില്ല.ആകെ ഓര്‍മ്മവരുന്നത് ഒരു ഓലപ്പുല്‍ത്തുമ്പ്‌ മാത്രം.പിന്നെ പരിചയപ്പെട്ടപ്പോഴാണ് അവര്‍ ഫോറന്‍സിക്ക് വിഭാഗത്തിലെ ഡോക്ടര്‍ ആയിരുന്നുവെന്നും ചില കേസുകള്‍ വേണ്ടി പണ്ട് ബന്ധപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്നും അവര്‍ പറഞ്ഞു അയാള്‍ ഓര്‍മ്മിച്ചത്.കല്ലിച്ച മുഖഭാവമുള്ള ഗ്രേസി പൊതുവേ നിശബ്ദയായിരുന്നു.പോള്‍ തരകനെ കാണുമ്പോള്‍ അവര്‍ നോട്ടം മാറ്റും. അത് അവരുടെ സ്വഭാവത്തിന്റെ ഭാഗമായിരിക്കും എന്ന് അയാള്‍ സമാധാനിച്ചു.പക്ഷെ ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമില്‍ മറ്റൊരു വൃദ്ധന്‍ വന്നതോടെ ഗ്രേസിജോണിന്റെ പെരുമാറ്റത്തിലുണ്ടായ മാറ്റത്തില്‍ ‍ പോള്‍ത്തരകന് വീണ്ടും കല്ല്‌കടിച്ചു.

“അയാള്‍ ,അയാളെ എനിക്ക് നന്നായി അറിയാം.പക്ഷെ അവര്‍ തമ്മില്‍ എന്താണ് ബന്ധം..” അയാള്‍ പിറുപിറുത്തു.

“ആനി,ഒന്ന് ചൂസ് ചെയ്തെ..ഗണ്‍ ഒരു റോസസ് ?” വാര്‍ത്ത കാണുകയായിരുന്ന ആനിയോട് അയാള്‍ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു.

“എന്തിനാ ?”

“ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ ഉദ്ദേശിച്ച കാര്യം ശരിയാണോ ,എന്നറിയാനാ..?”

“ഓക്കെ..ഗണ്‍.”

പോള്‍ത്തരകന്‍ ആവേശത്തോടെ കൈ ചുരുട്ടി ഹാളിലെ ടീപ്പോയിയില്‍ ഇടിച്ചു.

“കണ്ടോ എന്റെ ഊഹം ശരിയായിരുന്നു.ഇത്ര നാളും,എന്റെ മനസ്സിന്റെ തോന്നലുകള്‍ എന്നെ ചതിച്ചിട്ടില്ല.”

“എന്താ തരകന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചേ ?”

“അയാള്‍ ..ഹീ വാസ് എ ക്രിമിനല്‍..ഐ നോ ഇറ്റ്‌ ...ആദ്യം കണ്ടപ്പോഴേ എനിക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു..”

“ആരുടെ കാര്യമാ തരകന്‍ പറയുന്നത് ?” ആനി ചോദിച്ചു.

പെട്ടെന്ന് ഹാളിലേക്ക് മറ്റൊരു വൃദ്ധന്‍ കയറിവന്നു.വെളുത്ത ലുങ്കിയും ടീഷര്‍ട്ടും ധരിച്ച ഇരുണ്ട മുഖമുള്ള മനുഷ്യന്‍.പ്രായത്തിന്റെ ചുളിവുകള്‍ വീണു വലിയുന്ന കറുത്ത മുഖപേശികള്‍ ആ മുഖത്തിന്‌ വിജനമായ ഒരു പാറക്കെട്ടിന്റെ ഓര്‍മ്മ ജനിപ്പിക്കുന്നു.അയാളെ കണ്ടതും പോള്‍ത്തരകന്‍ നിശബ്ദനായി.

“ചെറിയാച്ചാ ,വലിവ് കുറവുണ്ടോ ?” ആനി അയാളോട് ചോദിച്ചു.

“തണുപ്പ് കൂടിയാല്‍ പ്രശ്നമാ ആനിടീച്ചറെ ,എന്നാലും ഇപ്പൊ കുറവുണ്ട്.”ചൂരല്‍ കസേരയിലിരുന്നുകൊണ്ട് വൃദ്ധന്‍ പറഞ്ഞു.എന്നിട്ട് അയാള്‍ തരകനോട് ചോദിച്ചു.

“പോള്‍ സാറെ ,ഇന്ന് വൈകിട്ട് നടക്കാന്‍ പോയില്ലേ ?”

“ചെറുപ്പത്തില്‍ കെട്ടിയോള്‍ടെ കൂടെയോ കാമുകിടെകൂടെയോ ഒക്കെ നടക്കാനാരുന്നേല്‍ ഒരു രസമുണ്ടാരുന്നു.ഈ ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമിലോക്കെ വന്നിട്ട് എന്ത് നടക്കാനാ..”മുനവച്ച രീതിയില്‍ ഈര്‍ഷ്യയോടെ തരകന്‍ പറഞ്ഞു.ചെറിയാന്‍ ഒരു ചമ്മിയ ചിരി ചിരിച്ചെങ്കിലും അയാളുടെ മുഖം ഇരുളുന്നത് തരകന്റെ പോലീസ് കണ്ണുകള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു.അപ്പോഴേക്കും വാതില്‍ക്കല്‍ വീണ്ടും ഗ്രേസി ജോണ്‍ വന്നു.അതോടെ ചെറിയാന്‍ എഴുന്നേറ്റു അവരുടെ അടുത്തേക്ക് പോയി.

“എന്റെ പൊന്നു പോലീസേ ,ആ ചെറിയാനും ഗ്രേസിയും നടക്കുവോ ഓടുകോ ചെയ്യട്ടെ ,അതിനു നിങ്ങള്‍ക്കെന്താ..? ആനി ചോദിച്ചു.

“ആനി,ഞാന്‍ മുന്‍പ് പറഞ്ഞില്ലേ ..ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത് ഇയാളുടെ കാര്യമാ .ഓര്‍മ്മ കിട്ടുന്നില്ല.അയാളെ ഞാന്‍ ചോദ്യം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.എവിടെയോ വച്ച്.അയാള്‍ എന്റെ കയ്യില്‍ നിന്ന് എപ്പോഴോ രക്ഷപെട്ടുപോയ ഒരു പ്രതിയാണ്.എനിക്ക് നല്ല സംശയമുണ്ട്.അയാളുടെ നോട്ടം,നടപ്പ്..എവരിതിംഗ് ഈസ് സൊ ഫെമിലിയര്‍..”

“എന്നാ ഞാനൊരു സത്യം പറയാം.ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത് ഗണ്‍ അല്ല റോസസ് ആരുന്നു..”ആനി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.ആനി കൊന്ത ചൊല്ലാന്‍ ചാപ്പലിലെക്ക് പോയപ്പോള്‍ പോള്‍ത്തരകന്‍ വീണ്ടും ചിന്തയില്‍ മുങ്ങി.

ചെറിയാന്‍ വര്‍ഗീസ്‌.അയാള്‍ വന്നതിനുശേഷമാണ് ഗ്രേസിയില്‍ മാറ്റമുണ്ടായത്.അവര്‍ ചിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.നിറമുള്ള സാരികള്‍ അണിയാന്‍ തുടങ്ങി.രണ്ടുപേരും പകല്‍ സമയം മിക്കവാറും ഒന്നിച്ചായിരിക്കും.ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതും ,നടക്കാന്‍ പോകുന്നതും ,പ്രാര്‍ത്ഥനാ ഹാളിലേക്ക് വരുന്നതും ,ടി.വി കാണുന്നതും..അവര്‍ തമ്മില്‍ രണ്ടു സാധാരണ വൃദ്ധര്‍ തമ്മിലുള്ളതിനെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ എന്തോ ഒരു അടുപ്പമുള്ളത് പോലെ പോള്‍തരകന് ഫീല്‍ ചെയ്യുന്നുണ്ട്.തനിക്ക് ചെറിയാനെ അറിയാം.ചെറിയാന്‍ ഒരു ക്രിമിനലായിരുന്നുവെന്നു അയാള്‍ടെ മനസ്സു പറയുന്നു.പണ്ട് എപ്പോഴെങ്കിലും താന്‍ അയാളെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ടാവണം?അതോ തന്റെ കീഴിലെ ഏതെങ്കിലും സ്റ്റേഷനില്‍നിന്ന് രക്ഷപെട്ട പ്രതി?ഭാസ്ക്കരന്‍വക്കീലും അയാളെ എവിടെയോവച്ച് കണ്ടിട്ടുള്ളത്പോലെ തോന്നുന്നുവെന്ന് പറയുന്നു.എവിടെ വച്ച് എന്ന് ഓര്‍മ്മയില്ല.മുറിഞ്ഞുപോകുന്ന ഓര്‍മ്മകള്‍ കൂട്ടിയോജിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതിനിടെ അയാള്‍ക്ക് ദേഷ്യം വന്നു.സര്‍വീസിലിരിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു ഡയറി സൂക്ഷിക്കെണ്ടതായിരുന്നു.പക്ഷേ തന്റെ സീനിയറായിരുന്ന ഐ.ജി അരവിന്ദാക്ഷന്‍നായര്‍ സാര്‍ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തി. എങ്കിലും ഐ.ജിയോട് അയാള്‍ക്ക് ദേഷ്യമില്ല.ഡയറിക്ക് പകരം എന്തോ വിലയേറിയ സമ്മാനം സര്‍ എപ്പോഴോ തനിക്കു തന്നിട്ടുണ്ട്.പക്ഷേ അത് എന്താണ് എന്നും അയാള്‍ക്ക് ഇപ്പൊ ഓര്‍മ്മയില്ല.വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് ഐ.ജി മരിച്ചു പോയി.ചിന്തകള്‍ ഭാരപ്പെടുത്തിയപ്പോള്‍ അയാള്‍ തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോയി.അലമാരയില്‍ രഹസ്യമായി സൂക്ഷിച്ച വോഡ്കയുടെ ഒരു മുപ്പത് മില്ലി അകത്താക്കിയപ്പോള്‍ ആശ്വാസം തോന്നി.മനസ്സിന്റെ ഏകാഗ്രത വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കാന്‍ അയാള്‍ കടലാസില്‍ ടി.വിയില്‍ കണ്ട വിവരങ്ങള്‍ ‍ കുറിച്ചു.

“അലന്‍ മാത്യു .ആ ഒന്‍പതു വയസ്സുകാരന്‍ ആത്മഹത്യ ചെയ്തതാണോ?അമ്മ മരിച്ചതിനു ശേഷം അവന്റെ അപ്പന്‍ ഒരു രണ്ടാംവിവാഹത്തിനു തീരുമാനിച്ചിരുന്നു..അവന്‍ ക്ലാസില്‍ ഒരു മൗനിയായിരുന്നു.അമ്മ മരിച്ചതിനു ശേഷമുള്ള ദു:ഖവും അപ്പന്റെ രണ്ടാംവിവാഹവും ഒക്കെ ചേര്‍ന്നാണോ അവനെ ആത്മഹത്യക്ക് പ്രേരിപ്പിച്ചത് ?പക്ഷെ അത്ര ചെറിയ പ്രായത്തിലുള്ള കുട്ടി ആത്മഹത്യ ചെയ്യുമോ ?ഇനി അഥവാ കൊന്നതാണെങ്കില്‍..ആര്‍ക്കാണ് അത് കൊണ്ട് പ്രയോജനം ?”

ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമില്‍ ലൈറ്റുകള്‍ അണയാന്‍ അയാള്‍ കാത്തിരുന്നു.ജീവിതത്തില്‍ ഒറ്റപ്പെട്ടൂപോയ തന്റെ സഹ അന്തേവാസികള്‍ക്ക് രാത്രിയില്‍ ഉറക്കം കുറവായിരിക്കും എന്നറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് അയാള്‍ സൂക്ഷിച്ചാണ് പുറത്തിറങ്ങിയത്.മഫ്ലര്‍ തലവഴിമൂടി ഒരു ചെറിയ ടോര്‍ച്ചും കൈയില്‍പിടിച്ചു നിലാവ് ഒളിച്ചുകളിക്കുന്ന റബ്ബര്‍തോട്ടത്തിലേക്ക് അയാള്‍ മെല്ലെനടന്നു.ഏകദേശം ഒരുകിലോമീറ്റര്‍ അകലെ തന്റെ മമ്മിയെ അടക്കിയ പള്ളി സെമിത്തേരിക്ക് പുറകിലെ നാരക മരത്തിലാണ് അലന്‍മാത്യു തൂങ്ങിമരിച്ചത്.

പള്ളിസെമിത്തേരിവരെ സര്‍വീസ് കാലത്തിലെ ഏതോ കേസിന്റെ തുമ്പ് കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ പോകുന്നത് പോലെയായിരുന്നു അയാള്‍ നടന്നത്.അതിനിടയില്‍ താന്‍ വന്ന കാര്യം പോള്‍ തരകന്‍ മറന്നുപോയി.നിലാവില്‍ മുങ്ങിയ സെമിത്തേരി കണ്ടപ്പോള്‍ അയാള്‍ക്ക് വീണ്ടും ഭാര്യയെയും മകനെയും ഓര്‍മ്മവന്നു.ഇടിഞ്ഞുപൊളിഞ്ഞ സെമിത്തേരി മതിലിനു മുകളില്‍നിന്ന നാരകമരം കടുത്ത വിഹ്വലത ഉണര്‍ത്തിയെങ്കിലും നിമിഷവും തെന്നികളിക്കുന്ന ഓര്‍മ്മ പോള്‍ തരകനെ വിഷമിപ്പിച്ചു.മെല്ലെ അയാള്‍ സെമിത്തേരിയുടെ തുറന്നുകിടക്കുന്ന ഗേറ്റിന്റെ അരികിലെത്തി.നിലാവ് പൊതിഞ്ഞ ശവക്കല്ലറകള്‍ക്കിടയില്‍ രണ്ടു വെളുത്ത രൂപങ്ങള്‍ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു അയാള്‍ ഞെട്ടിയില്ല.കാരണം പോള്‍ തരകന്‍ എന്ന പോലീസ് ഓഫീസര്‍ക്ക് പ്രേതങ്ങളെ ഒരുകാലത്തും ഭയമുണ്ടായിരിന്നില്ല.മതിലിനു പുറകില്‍ മറഞ്ഞുനിന്ന് അയാള്‍ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു.

അത് ഗ്രേസി ജോണും ചെറിയാന്‍ വര്‍ഗീസുമായിരുന്നു.തണുത്തകാറ്റില്‍ പാറിപറക്കുന്ന അവരുടെ നരച്ച മുടിയിഴകള്‍ നിലാവില്‍ കൂടുതല്‍ വെളുത്തു. ആകാശത്തുനിന്ന് വഴിതെറ്റി വന്ന ഗന്ധര്‍വ ദമ്പതികളെപ്പോലെ അവര്‍ കിന്നരിക്കുന്നത് കണ്ടു അയാള്‍ക്ക് ദേഷ്യവും അമ്പരപ്പും തോന്നി.അപ്പോഴാണ്‌ സെമിത്തേരിയിലേക്ക് തലനീട്ടി നില്‍ക്കുന്ന നാരകമരത്തിന്റെ ശിഖരങ്ങള്‍ പോള്‍ തരകന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചത്.”അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് പോകാന്‍ വെമ്പിയ അലന്‍മാത്യു “ എന്ന ടി.വി ചാനലില്‍ വന്ന വാചകം അയാള്‍ ഓര്‍ത്തു.അവിടെനിന്ന് മെല്ലെയിറങ്ങി അയാള്‍ നാരകമരത്തിന്റെ ചുവട്ടിലേക്ക് പോയി..പറക്കാന്‍ വെമ്പുന്ന പക്ഷിക്കുഞ്ഞുങ്ങളെപോലെ നാരകത്തിന്റെ ഇലകള്‍ കാറ്റില്‍ ചലിച്ചു‍ .കടല്‍ പോലെ പരന്ന നിലാവിന്റെ വെളുത്ത നിശബ്ദതയില്‍‍ നാരകത്തിന്റെ വലിയ നിഴല്‍ ഒരു സാന്ത്വനം പോലെ അയാളെ മൂടി.കാരണമൊന്നുമില്ലാതെ അയാള്‍ക്ക് കരച്ചില്‍ വന്നു.പരിശോധന മതിയാക്കി അയാള്‍ തിരികെനടന്നു.

“ഒന്നവിടെ നില്‍ക്കണം .”ആ ശബ്ദം കേട്ട് അയാള്‍ ഞെട്ടി.
അത് വികാരിയച്ചനായിരുന്നു.ആരോ പള്ളിമുറ്റത്തു കൂടി നടക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് അച്ചന്‍ ഇറങ്ങിവന്നതാണ്.നിലാവില്‍ തിളങ്ങുന്ന വെളുത്ത ളോഹയില്‍ അച്ചനും ആകാശത്തുനിന്ന് ഇറങ്ങിവന്നത് പോലെ തരകന് തോന്നി. അപ്പോഴാണ്‌ അയാള്‍ സെമിത്തേരിയില്‍ കിന്നരിക്കുന്ന ഗ്രെസിയുടെയും ചെറിയാന്റെയും കാര്യം ഓര്‍ത്തത്.അത് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അച്ചന്റെ ശബ്ദം ഉയര്‍ന്നു.

“സെമിത്തേരിയില്‍ ആരുമില്ല.ഞാന്‍ നിങ്ങളുടെ തൊട്ടു പുറകിലുണ്ടായിരുന്നു..നിങ്ങള്‍ക്ക് ഓര്‍മ്മക്കുറവുണ്ടെന്നു എനിക്കറിയാം.പക്ഷെ രാത്രിയില്‍ ഇറങ്ങിനടക്കുന്നത് ഞങ്ങള്‍ക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.ഇനി ഇതാവര്‍ത്തിച്ചാല്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമില്‍ നിന്ന് മാറേണ്ടിവരും.”
വൃദ്ധന്റെ തല കുനിഞ്ഞു. കള്ളം പിടിക്കപ്പെട്ട ഒരു കുട്ടിയുടെ മുഖഭാവത്തോടെ അയാള്‍ ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമിലേക്ക് നടന്നു.

പിടിവിട്ടുപോവുകയാണ് തന്റെ തലച്ചോറ്.പക്ഷേ ഏത് പ്രതിസന്ധിയെയും മറികടക്കാന്‍ ഒരു പോലീസ് ഓഫീസര്‍ക്ക് ശക്തിയുണ്ട് എന്ന് ഐ.ജി അരവിന്ദാക്ഷന്‍ സര്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.തന്റെ കഴിവ് കണ്ടാണ്‌ ആ മേലുദ്യോഗസ്ഥന്‍ തനിക്ക് ഐ.പി.എസ് സെലക്ഷന് ശുപാര്‍ശ ചെയ്തത്.എപ്പോഴും ധൈര്യം പകരാന്‍ ഒരു വസ്തു സര്‍ തനിക്ക് സമ്മാനം തന്നു.എന്താണ് ആ വസ്തു?.എപ്പോഴാണ് സര്‍ ആ സമ്മാനം തന്നത്?താന്‍ എസ്.പിയായപ്പോഴോ?അതോ സര്‍ റിട്ടയര്‍ ചെയ്തപ്പോഴോ?ഒന്നും ഓര്‍മ്മയില്ല.ആത്മാവിന്റെ പുല്‍മേട്ടില്‍നിന്ന് തന്റെ ഓര്‍മ്മയുടെ വെളുത്തകൂടാരങ്ങള്‍ ഒരു കാറ്റിലെന്ന പോലെ കാലം ഓരോനിമിഷവും ശൂന്യമാകുകയാണ്.ആ സെമിത്തേരിയില്‍ വച്ച് താന്‍ കണ്ടത് ഗ്രേസിയെയും ചെറിയാനെയുമല്ല.ഒക്കെ തോന്നലുകളാണ്‌.എല്ലാം മായക്കാഴ്ചകളാണ്.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ പത്രത്തില്‍ അലന്‍മാത്യുവിന്റെ മരണം ആത്മഹത്യയായി സ്ഥിരീകരിച്ച പത്രവാര്‍ത്ത പോള്‍ത്തരകന്‍ വായിച്ചു.അയാളുടെ കയ്യില്‍നിന്ന് പത്രം വാങ്ങിവായിച്ച ഭാസ്ക്കരന്‍വക്കീലിന്റെ മുഖം വിളറി.

“എനിക്ക് ചെറിയാനെ എവിടെവച്ചാ കണ്ടതെന്ന് മനസ്സിലായി.ഇതേ പോലൊരു കേസായിരുന്നു അതും.ഓര്‍ക്കുന്നിലെ തിരുവല്ലയില്‍ വച്ച് റോസി എന്ന കുട്ടി മരിച്ചത്.!” ഓര്‍മ്മയുടെ പിടിവള്ളി പെട്ടെന്ന് കിട്ടിയ സന്തോഷത്തില്‍ വക്കീല്‍ ആ കേസ് വിശദീകരിച്ചു. തന്റെ തലച്ചോറിലേക്ക് ആരോ ഒരു കുട്ട കനല്‍ വാരിയിട്ടതു പോലെ പോള്‍ത്തരകന്‍ ഞെട്ടി.ഇപ്പോള്‍ എല്ലാം വ്യക്തമാകുന്നു.

ഏകദേശം മുപ്പതുകൊല്ലം മുന്‍പ് തിരുവല്ലയില്‍ വച്ച് ഒരു ഞായറാഴ്ച ദിവസം റോസി എന്ന പതിനാലു വയസ്സുകാരി ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. വേദപഠനക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു എല്ലാവരും തിരികെ പോയതിനുശേഷം പള്ളി വക റബ്ബര്‍തോട്ടത്തിലാണ് റോസി തൂങ്ങി മരിച്ചത്. അവള്‍ എന്തിനു ആത്മഹത്യ ചെയ്തു എന്ന് ആര്‍ക്കും മനസ്സിലായില്ല.ഒരുപക്ഷെ അവള്‍ക്ക് എന്തെങ്കിലും പ്രണയബന്ധമുണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം എന്നൊക്കെ ആളുകള്‍ പറഞ്ഞു.

അന്ന് സണ്ടേസ്കൂള്‍ അധ്യാപകനായിരുന്ന ചെറിയാന്‍ വര്‍ഗീസിനെയും ചോദ്യം ചെയ്തിരുന്നു.അയാള്‍ പക്ഷെ സംശയത്തിന്റെ നിഴലിലായിരുന്നില്ല..കാരണം മരിച്ച റോസി അയാളുടെ അനിയത്തിയായിരുന്നു.ആ മരണം ആത്മഹത്യയല്ലെന്നു തനിക്കു അന്ന് തോന്നിയിരുന്നു.എന്തുകൊണ്ടാണ് അന്നങ്ങിനെ തോന്നിയത് ?പക്ഷേ എന്ത് കൊണ്ടാണ് ആ കേസ് ആത്മഹത്യയായി എഴുതിത്തള്ളിയത് ?ഒന്നും ഓര്‍മ്മയില്ല.
ഭാസ്ക്കരന്‍വക്കീലിനോട് അതെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചിട്ട് അയാള്‍ക്ക് വേറെ ഒരു കാര്യവും ഓര്‍മ്മയില്ല.വക്കീല്‍ ചരമക്കോളത്തിലെ മറ്റു വൃദ്ധരുടെ ചിത്രങ്ങള്‍ നോക്കി പരിചയമുള്ള ആരെങ്കിലുമുണ്ടോ എന്ന് നോക്കുകയാണ്.
ഒരു ഡയറി സൂക്ഷിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍..പോള്‍ തരകന് വീണ്ടും അരവിന്ദാക്ഷന്‍ സാറിനോട് ദേഷ്യം തോന്നി.അത് വീണ്ടും സര്‍ തന്ന സമ്മാനം എന്തെന്ന് ആലോചനയിലെത്തി..ഒരു ബൈബിളല്ലേ അത്?പണ്ട് താന്‍ ഇടയ്ക്കിടെ ആ ബൈബിള്‍ തുറന്നുനോക്കുമായിരുന്നു?അല്ല.ബൈബിള്‍ അല്ല.

ചിന്തിക്കുന്നതിനിടയില്‍ ഗാര്‍ഡനില്‍ റോസ് ചെടികള്‍ക്ക് വെള്ളമൊഴിക്കുന്ന ഗ്രേസിയെയും ചെറിയാനെയും കണ്ടു..ഇവരില്‍ ഒരാളുടെ മുറിയില്‍ കയറി ഒന്ന് പരിശോധിച്ചാലോ ?ആരുടെ മുറിയില്‍ കയറണം?

“എന്താ വലിയ ആലോചന,പോലീസേ ?രാത്രിയില്‍ കറങ്ങാന്‍ പോകുന്ന വിവരമൊക്കെ എല്ലാവരും അറിഞ്ഞു കേട്ടോ .എന്നിട്ട് പ്രതിയെ കിട്ടിയോ ?” അയാള്‍ മുഖമുയര്‍ത്തി നോക്കി.ആനി ടീച്ചറാണ്.

“ആനി,ഗണ്‍ ഓര്‍ റോസസ് ?”

“റോസസ്”.ആനി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

പോള്‍ തരകന്റെ മുഖം തെളിഞ്ഞു.ചെറിയാന്റെ മുറിയില്‍ കയറാം.വൈകുന്നേരം ഗ്രേസിയും ചെറിയാനും നടക്കാന്‍ പോയ സമയംനോക്കി ആരും കാണാതെ അയാള്‍ ആ മുറിയില്‍ കയറി.വാതില്‍ ചാരിയതിനു ശേഷം അയാള്‍ ചുറ്റും നോക്കി.ചെറിയാന്റെ വലിഞ്ഞുമുറുകിയ മുഖംപോലെ മുറിയുടെ അകവും.അടച്ചുപൂട്ടിയ ഷെല്‍ഫുകള്‍.ഒരു കടലാസ് കഷണം പോലുമില്ലാതെ എല്ലാം അടുക്കി വൃത്തിയാക്കിവച്ചിരിക്കുന്നു.ഇവിടെ നിന്ന് ഒന്നും തനിക്ക് ലഭിക്കാനില്ല.ഒരു ചുളിവുപോലുമില്ലാതെ വിരിച്ചിരിക്കുന്ന വെളുപ്പില്‍ ചുവന്ന കളങ്ങളുള്ള മെത്തവിരി കണ്ടപ്പോള്‍ അയാള്‍ ഭാര്യയെ ഓര്‍മ്മിച്ചു.കിടക്കുന്നതിനുമുന്‍പ് എത്രയും ദയയുള്ള മാതാവേ എന്ന ജപം ചൊല്ലുന്ന ഭാര്യ..അവള്‍ ആ കട്ടിലില്‍ ഇരിക്കുന്നത് പോലെ..തന്റെയൊപ്പമിരിക്കാന്‍ അവള്‍ വിളിക്കുന്നത്‌ പോലെ.മെല്ലെ അയാള്‍ ആ മെത്തയിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.അപ്പോള്‍ കുഴമ്പിന്റെ ഗന്ധം തങ്ങിനില്‍ക്കുന്ന തലയിണകള്‍ക്കിടയില്‍ എന്തോ തടഞ്ഞു.അയാള്‍ ശിരസ്സുയര്‍ത്തി തലയിണ പരിശോധിച്ചു.അടിയിലെ തലയിണ കവറിനുള്ളില്‍നിന്ന് ഒരു ഡയറിയും മരിച്ചവര്‍ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള വണക്കമാസപ്പുസ്തകവും അയാള്‍ക്ക് കിട്ടി.അപ്പോള്‍ ജനാലയഴികള്‍കിടയിലെ ചുവന്ന സന്ധ്യാകാശത്തിന്റെ കീഴില്‍ യുവമിഥുനങ്ങളെപ്പോലെ നടന്നുവരുന്ന ഗ്രേസിയെയും ചെറിയാനെയും പോള്‍ തരകന്‍ കണ്ടു.

പ്രാര്‍ത്ഥനാപുസ്തകം തിരികെവച്ചതിനുശേഷം ഡയറിയുമായി അയാള്‍ വേഗം മുറിയില്‍നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങി.മുറിയിലെത്തിയതിനുശേഷം അയാള്‍ ആ ഡയറി തുറന്നു.തീരെ ചെറിയ അക്ഷരത്തില്‍ എഴുതിയ വരികള്‍ വായിക്കാന്‍ കണ്ണാടി തിരഞ്ഞിട്ടു അത് കാണുന്നുമില്ല.വളരെ ആയാസപ്പെട്ട് പോള്‍ തരകന്‍ ആ ഡയറിവായിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.പല പേജുകളില്‍ ചിതറിക്കിടക്കുന്ന വരികളില്‍ ചിലത് കണ്ണ്നീര്‍ വീണു നനഞ്ഞത് പോലെ മങ്ങി കാണപ്പെട്ടു.

>>മുപ്പതു കൊല്ലം ഞാന്‍ ഗ്രേസിക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരുന്നു.അവള്‍ എനിക്ക് വേണ്ടിയും.ഇന്ന് ഈ വൃദ്ധസദനത്തില്‍ ഞങ്ങള്‍ വീണ്ടും ഒന്നായിരിക്കുന്നു.ഗ്രേസി എന്റെ അപ്പന്റെ ചേട്ടന്റെ മകളാണെന്ന കാര്യം ഇവിടെയും ആര്‍ക്കുമറിയില്ല.ആരും അറിയാതിരിക്കട്ടെ.

>>റോസിയുടെ മരണം അന്വേഷിച്ച പോള്‍ തരകനെ ഇന്ന് കണ്ടു.അയാള്‍ക്ക് നമ്മളെ ഓര്‍മ്മയില്ല എന്ന് ഗ്രേസി പറഞ്ഞു.റോസിയുടെ മുടിയില്‍ കുടുങ്ങിയ ഓലപ്പുല്‍ത്തുമ്പ്‌ ജഡം കിടന്ന സ്ഥലത്തുള്ളതല്ല എന്ന് അയാളാണല്ലോ കണ്ടുപിടിച്ചത്.അതിന്റെ പേരില്‍ ആ മരണം ആത്മഹത്യയല്ല എന്നയാള്‍ ഗ്രേസിയുമായി തര്‍ക്കിച്ചു..(വരികള്‍ അവ്യക്തം)..ഗ്രേസിയുടെ കഴിവ് കൊണ്ട് ജയിലഴികളില്‍നിന്ന് ഞാന്‍‍..(വരികള്‍ അവ്യക്തം )

>>ഇന്ന് തോട്ടത്തിലൂടെ നടക്കുമ്പോള്‍,ആ കറുത്ത പാറക്കൂട്ടങ്ങള്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ വീണ്ടും ഞാന്‍ റോസിയെ ഓര്‍ത്തു. അന്ന് ഞങ്ങളെ ഒരുമിച്ചു കണ്ടപ്പോള്‍ അവള്‍ പറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍ ..സ്വന്തം പെങ്ങളെ പ്രേമിക്കുന്ന ചേട്ടായി ഒരു മൃഗമാണ്‌..എന്റെ അനിയത്തി റോസിയെ .എന്റെ കൈ കൊണ്ട് ഞാന്‍.. (പിന്നെയുള്ള വരികള്‍ അവ്യക്തമാണ് )......ഞങ്ങള്‍ മാപ്പ് അര്‍ഹിക്കുന്നില്ല.ഈ ജന്മം മുഴുവന്‍ അവള്‍ടെ ആത്മാവിനു വേണ്ടി നൊവേന ചൊല്ലിയാലും....(വരികള്‍ അവ്യക്തം)..

>>അന്ന് റോസി ‍ പറഞ്ഞ് അപ്പന്‍ ഞങളെക്കുറിച്ച് അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ ..അപ്പന്റെ കൈകൊണ്ടു ഞങ്ങളും ..ആങ്ങളയും പെങ്ങളും തമ്മില്‍ പ്രേമിക്കാന്‍ പാടില്ല.അച്ചനും കന്യാസ്ത്രീയും ഇഷ്ടപെടാന്‍ പാടില്ല.സമൂഹത്തിനു മുന്‍പില്‍....(വരികള്‍ അവ്യക്തം)..എങ്കിലും എല്ലാം ആവര്‍ത്തിക്കുന്നത് പോലെ..ഒരു ശിക്ഷയെന്ന പോലെയാണ് ഞങ്ങള്‍ ആ കാഴ്ച കണ്ടത്..

കാഴ്ച വല്ലാതെ മങ്ങിയത് കൊണ്ട് ബാക്കി വരികള്‍ അയാള്‍ക്ക് വായിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.എങ്കിലും വികാരിയച്ചന്റെയും സിസ്റ്റര്‍ പ്രിസ്റ്റില്ലയുടെയും ,അലന്‍മാത്യുവിന്റെയും പേരുകള്‍ അയാള്‍ കണ്ടു.പെട്ടെന്ന് വാതിലില്‍ മുട്ട് കേട്ടൂ. ആധി പടര്‍ന്ന മുഖവുമായി ആനി വാതില്‍ക്കല്‍ നിന്നു,

“തരകന്‍ ,ചെറിയാന്റെ മുറിയില്‍ കയറിയോ ?നിങ്ങളുടെ കണ്ണാടി അയാള്‍ടെ മുറിയിലിരുന്നു കിട്ടി.നിങ്ങളെ ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമില്‍ നിന്ന് പുറത്താക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞു ഗ്രേസിയും ചെറിയാനും ബഹളമാണ്.വികാരിയച്ചനും സിസ്റ്ററും ഇപ്പോള്‍ ആ മുറിയിലുണ്ട്.അങ്ങോട്ട്‌ വേഗം ചെല്ലാന്‍ പറഞ്ഞു.”

അയാള്‍ ആ ഡയറി ആനിയുടെ കയ്യില്‍കൊടുത്തതിനുശേഷം വാതിലടച്ചു.ഒരു ഗ്ലാസ് വോഡ്‌കയുമായി പോള്‍ തരകന്‍ തന്റെ പോലീസ് ബുദ്ധി ഊര്‍ന്നുപോകുന്ന ഓര്‍മ്മകള്‍ക്കുമേല്‍ സര്‍വശക്തിയും പ്രയോഗിച്ചു കേന്ദ്രീകരിച്ചു. ആ നിമിഷത്തില്‍ “റിട്ടയര്‍ ചെയ്ത പോലീസ് ഓഫീസര്‍ എപ്പോഴും സൂക്ഷിക്കണ്ടത് ഡയറിയല്ല” എന്ന് പറഞ്ഞു അരവിന്ദാക്ഷന്‍ സര്‍ തനിക്കു തന്ന സമ്മാനം പോള്‍ത്തരകന്‍ ഒടുവില്‍ ഓര്‍മ്മിച്ചു. ഏറെ തിരഞ്ഞതിനുശേഷം താന്‍ കൊണ്ടുവന്ന പെട്ടിയിലെ ഏറ്റവും അടിയിലെ അറയില്‍നിന്ന് ആ ചുവന്ന ബൈബിള്‍ അയാള്‍ കണ്ടെത്തി.അത് നിവര്‍ത്തി അതില്‍നിന്ന് ഉള്ളം കയ്യില്‍ ഒതുക്കാവുന്ന ,ആറു തവണ നിറയൊഴിക്കാവുന്ന ‘ബെറെറ്റ ലറാമി’എന്ന ജര്‍മന്‍ റിവോള്‍വര്‍ പുറത്തെടുത്തു. ബുളറ്റുകള്‍ ലോഡ് ചെയ്തതെന്നു ഉറപ്പാക്കി ,തോക്ക് പാന്റിന്റെ പോക്കറ്റില്‍ ഒതുക്കി അയാള്‍ പുറത്തുവന്നു.ആ ഡയറി വായിച്ചു വിളറിനില്‍ക്കുന്ന ആനിയോടു പോള്‍ത്തരകന്‍ ഒരിക്കല്‍കൂടി ചോദിച്ചു.

“ഗണ്‍ ഓര്‍ റോസസ്?”

“ഗണ്‍ ഡഫനിറ്റ്ലി.”ഉറച്ച ശബ്ദത്തില്‍ ആനി പറഞ്ഞു.
അയാള്‍ തന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നവരുടെ അരികിലേക്ക് നടന്നുപോകുന്നത് ആനി നോക്കിനിന്നു.വളരെ ആയാസപ്പെട്ടാണ് ‍ നടക്കുന്നതെങ്കിലും അയാളുടെ നിഴലിന്റെ ചുവടുവയ്പ്പുകള്‍ ഉറച്ചതായിരുന്നു. ആ നിഴല്‍ മുപ്പതു കൊല്ലം മുന്‍പ് റിട്ടയര്‍ ചെയ്ത പോള്‍ തരകന്‍ എന്ന ഐ.പി.എസ് ഓഫീസറുടെതായിരുന്നു.

(അവസാനിച്ചു)

വിശ്വാസങ്ങൾ"

"ഡാ നാളെ ഞായാറാഴ്ചയല്ലേ പറശ്ശിനിക്കടവിലേക്ക് വിട്ടാലോ"...വൈകിട്ട് രണ്ടെണ്ണം അടിച്ചോണ്ടിരിക്കുമ്പോ സനീഷ് ആണ് 'സജഷൻ' വെച്ചത്‌..
പറശ്ശിനിക്കടവ് ന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ നിങ്ങളോർക്കും മുത്തപ്പനെ തൊഴാൻ പോവാണെന്ന്....ഏയ് ഇത് അതൊന്നും അല്ല.ഞങ്ങൾ കൂട്ടുകാർക്കിടയിൽ ഇപ്പോ കുറച്ചു നാളായി തുടങ്ങിയ ഒരു പരിപാടിയാ....പറശ്ശിനിക്കടവിലേക്കെന്നും പറഞ്ഞു രാവിലെ ഒരു എട്ട് മണിക്ക് പുറപെടും.നേരെ നണിശ്ശേരി ഷാപ്പിലേക്ക്.നണിശ്ശേരി ഷാപ്പും മുത്തപ്പൻ മടപ്പുരയും തമ്മിൽ വലിയ ദൂരമൊന്നും ഇല്ലല്ലോ..മാത്രമല്ല മുത്തപ്പന്റെ പ്രസാദമല്ലേ കള്ള്.അപ്പൊ കാണുന്നവർക്ക് മൊത്തത്തിൽ ഒരു ഭക്തി ടച്ചും തോന്നും.

അങ്ങനെ അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ തന്നെ ഷാപ്പിലെത്തിയ സ്ഥിരം കസ്റ്റമേഴ്‌സ് ആയ ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി സപ്ലയർ കണാരേട്ടൻ സ്പെഷ്യലായി മാറ്റിവെച്ച 'സൊയമ്പൻ' സാധനവും 'ചാക്കണ'യും വലിച്ചു കേറ്റിയപ്പോ എല്ലാ തവണയും ഉള്ളതുപോലെത്തന്ന കൂട്ടത്തിൽ ആർക്കോ ഒരു ബുദ്ധി തോന്നി....
"എടാ ഞായറാഴ്ചയായത് കൊണ്ട് പറശ്ശിനി അമ്പലത്തിൽ ഇഷ്ടം പോലെ 'കിളികൾ' വരാൻ സാധ്യതയുണ്ട് ...തിരക്കിനിടയിൽ തൊട്ടും ഉരുമ്മിയും.....ഹോ....അതൊരു സുഖം തന്നെയായിരിക്കും....."

അങ്ങനെ അവന്റെ അഭിപ്രായം ഉൾപ്പുളകത്തോടെ ശിരസാ വഹിച്ച് പാർക്കിങ് ൽ വണ്ടിയും വെച്ച് ഞങ്ങൾ മുത്തപ്പ സന്നിധിയിലേക്കുള്ള പടവുകൾ ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങി. മുത്തപ്പ ദർശനത്തിനായി പോകുന്നവരുടെയും കഴിഞ്ഞു മടങ്ങുന്നവരുടെയും തിരക്കിനിടയിലൂടെ ഏകദേശം പകുതിയോളം പടികൾ ഇറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എതിർവശത്ത് നിന്നും ഞങ്ങളുടെ നാട്ടുകാരിയായ നാണിയമ്മ കഷ്ടപ്പെട്ട് പടികൾ കയറി വരുന്നത്‌ കണ്ടു.

"ഈ വയസ്സുകാലത്ത് വയ്യാത്ത കാലും വച്ച് ഇങ്ങോട്ടെഴുന്നള്ളേണ്ടുന്ന വല്ല കാരൃ വും ഉണ്ടായിരുന്നോ തള്ളേ..."
കള്ളിന്റെ മത്തിൽ ചുവന്ന കണ്ണും കുഴയുന്ന നാവുമായി ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലുളള സാബുവാണ്‌ അത്‌ ചോദിച്ചത്.

"മുത്തപ്പനെ തൊഴാൻ വന്നതാ മക്കളേ.എന്റെ സങ്കടം കാണാൻ എന്നും വേറെ ആരാ കൂടെയുള്ളത്‌".
ഇതും പറഞ്ഞു നാണിയമ്മ ഞങ്ങളെ കടന്ന് നടന്നു നീങ്ങി.
സാബു വിടാൻ തയ്യാറില്ലായിരുന്നു.

"നാണിയമ്മ പറഞ്ഞത് കേട്ടോഡാ....കെട്ടിയോൻ പണ്ടേ ചത്തു പണ്ടാരമടങ്ങി.ആകെയുള്ള മോനും തളളയെ ഉപേക്ഷിച്ച് പ്രേമിച്ച പെണ്ണിന്റെ കൂടെ പോയി.എന്നിട്ടും തള്ള പറയുന്നു കല്ല് കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ ആ ദൈവം കൂടെയുണ്ടെന്ന്‌.വല്ലാത്ത ജന്മങ്ങള് തന്നെ.തള്ളക്ക് വട്ടാ...കൂയ്....."
സാബുവിന്റെ പഞ്ച് ഡയലോഗ് കേട്ട് അവിടെ കൂട്ടച്ചിരിയുയർന്നു.

നാണിയമ്മ തിരിഞ്ഞു ഞങ്ങളുടെ അരികിലേക്ക് വന്ന് ചെറിയ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.

"മക്കളേ...നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത് ശരി തന്നെയാ....ഒൻപത് മാസം ചുമന്ന് നൊന്തു പ്രസവിച്ച മകന്റെ മനസ്സ് എന്റെ കണ്ണീരിന് മുന്നിൽ അലിഞ്ഞിട്ടില്ല... പിന്നെയാണോ അമ്പലങ്ങളിലെ കൽ വിഗ്രഹങ്ങൾ...അതെനിക്കും നന്നായറിയാം.എങ്കിലും ആഴ്ചയിൽ ഒരു ദിവസമെങ്കിലും ആ നടയിൽ ചെന്ന് മനസ്സുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു, ആവലാതികൾ പങ്ക് വെക്കുമ്പോൾ കിട്ടുന്ന ഒരാശ്വാസമുണ്ട്.അത് നിങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാവണമെന്നില്ല.ഞാൻ മാത്രമല്ല എന്നെപ്പോലെ ആരോരുമില്ലാത്ത പലരും അങ്ങിനെ തന്നെ.ദൈവം നേരിട്ട് ഇറങ്ങിവന്നു രക്ഷിക്കുകയോ സങ്കടം കേൾക്കുകയോ ഇല്ല എന്ന നല്ല നിശ്ചയത്തോടെത്തന്നെയാണ് മിക്കവരും ഇവിടെ വന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത്.എന്നാലും ആ പ്രാർത്ഥനയിലും വിശ്വാസത്തിലുമെല്ലാം മനസ്സിന് ആശ്വാസം പകരുന്ന എന്തോ ഒരു ശക്തി കിട്ടാറുണ്ട്.അത് നിങ്ങൾ വിശ്വസിക്കണമെന്ന് ആരും നിർബന്ധിക്കാറില്ലല്ലോ...എങ്കിലും വിശ്വസിക്കുന്നവരെ നിന്ദിക്കാതിരിക്കാനുള്ള മനസ്സ് മക്കൾ കാണിക്കണം.കാരണം ആ വിശ്വാസമാണ് എന്നെപ്പോലുള്ള ആയിരങ്ങൾക്ക് ജീവിക്കാൻ പ്രേരണ നൽകുന്നത്.നിങ്ങൾക്ക് നല്ലത് വരട്ടെ......"

ആ വൃദ്ധയുടെ വാക്കുകൾ ഞങ്ങളുടെ നെഞ്ചിൽ തറച്ചു...വല്ലാത്ത കുറ്റബോധത്തോടെ കുനിഞ്ഞ ശിരസ്സുമായി ഞങ്ങൾ മുത്തപ്പ സന്നിധിയിലേക്ക് പടിയിറങ്ങി......

ഇതിലെ "ഞങ്ങളും" "നാണിയമ്മ"മാരും ഒരുപോലെ ജീവിക്കുന്ന പുണ്യഭൂമിയാണ് നമ്മുടേത്. മറ്റുള്ളവരുടെ വിശ്വാസങ്ങളെ വന്ദിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും നിന്ദിക്കാതിരിക്കാം നമുക്ക്.നമ്മുടെ ദൈവ-മത-രാഷ്ട്രീയ പരമായ വിശ്വാസങ്ങൾ ചില ഗൂഢ ലക്ഷ്യക്കാരാൽ ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടാതിരിക്കട്ടേ....

Riju Kamachi

തളിർക്കാത്ത ചില്ല

" ചുംബന പൂകൊണ്ട് മൂടി എന്റെ
തമ്പുരാട്ടീ നിന്നെ ഉറക്കാം.. "

ആ പാട്ടുകളിൽ കൂടി അവൻ പറയുന്നത് എന്നോടല്ലേ. അതെ , എന്നോടുതന്നെ. അവൻ പാടുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകൾ എന്നെനോക്കി എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു.

എന്റെ വിടർന്നകണ്ണുകൾ അവനെ പൊതിഞ്ഞു നിന്നു. അവന്റെ പ്രണയം പാട്ടുകളിൽ കൂടി എന്നോട് പറഞ്ഞു.

"ആദ്യമായ് കണ്ടനാൾ പാതിവിരിഞ്ഞുനിൻ പൂമുഖം.
കൈകളിൽ വീണൊരു മോഹന വൈഡൂര്യം നീ..പ്രിയസഖീ.. "

ഞാൻ കണ്ണുകളാൽ എന്റെ പ്രണയം അവനെ അറിയിച്ചു.

അവന്റെ പേര് വരുൺ. ഞങ്ങൾ ക്ലാസ്സ് മേറ്റ് ആണ്. ഡിഗ്രീ സെക്കന്റിയർ.
വരുൺ ആണ് കോളെജിലെ ആസ്ഥാന ഗായകൻ. അവനുചുറ്റും നിരവധി ആരാധകരും. അതിനാൽത്തന്നെ അവന് അഹങ്കാരം കൂടുതലായിരുന്നു. ഒഴിവ് സമയങ്ങളിലെല്ലാം അവനെകൊണ്ട് പാട്ടുപാടിപ്പിക്കുകയാണ് കുട്ടികളുടെ പണി. അവനാണെങ്കിൽ യേശുദാസാണെന്ന ഭാവത്തിലാണ് ഇരിപ്പും പാട്ടും.

" ഈറൻമേഘം പൂവുംകൊണ്ട്...
പൂജയ്ക്കായ് ക്ഷേത്രത്തിൽ പോകുമ്പോൾ.....
പൂക്കാരി നിന്നെ കണ്ടു ഞാൻ... "

എന്തോ അവന്റെ നോട്ടം എന്റെ മുഖത്തായിരുന്നു.
അറിയാതെ എന്റെ മുഖം നാണത്താൽ കുനിഞ്ഞു. പിന്നീടുള്ള നോട്ടങ്ങൾക്കെല്ലാം ഒരു കാന്ത ശക്തി...
"നീലമലർ പൂങ്കുയിലേ നീ കൂടെപ്പോരുന്നോ..
നിൻ ചിരിയാൽ ഞാനുണർന്നു..
നിന്നഴകാൽ ഞാൻ മയങ്ങി.. "

അവന്റെ ശബ്‌ദം എന്റെ മനസ്സിൽ കുളിർമഴയായി പെയ്തിറങ്ങി..

"കറുത്തപെണ്ണേ.. നിന്നെ കാണാഞ്ഞിട്ടൊരുനാളുണ്ടേ.. "
......
എന്നവൻ പാടുമ്പോൾ, കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് ഞാനും പാടി..
"തുടിച്ചുതള്ളും മനസ്സിനുള്ളിൽ തനിച്ച്
നിന്നെ ഞാൻ നിനച്ചിരിപ്പുണ്ടേ.. " എന്ന്.

ഒരു വരിപോലും പാടാൻ കഴിവില്ലാത്ത എന്നിൽ അവനൊരു ഗാനമായി നിറഞ്ഞു.

ഒരിക്കൽ നീണ്ടവരാന്തയിലൂടെ ഞങ്ങൾ നടക്കുമ്പോൾ വരുൺ പറഞ്ഞു..

"ജോ... നിനക്കറിയുമോ.. ഈ പാട്ടുകൾ മുഴുവൻ ഞാൻ പാടുന്നത് എന്തിനാണെന്ന്... "

" ഇല്ല... "

" നിനക്കുവേണ്ടിയാണ്.. ജോ... നിനക്കുവേണ്ടി മാത്രം.. എന്റെ പാട്ടുകളിൽ നീ മാത്രമേ ഉള്ളൂ..പെണ്ണേ.. "

എന്റെ കണ്ണുകൾ സന്തോഷത്താൽ നിറഞ്ഞു. മനസ്സ് കുതിച്ചു തുള്ളി.

അവൻ വീണ്ടും പാടി..

"ചന്ദ്രകാന്തം കൊണ്ട് നാലുകെട്ട്..
.........................
ഋതുക്കൾ നമുക്കായ്പണിയും
സ്വർഗ്ഗത്തിൽ.. "

അന്ന് അവസാനത്തെ കോളേജ് ഡേയ്ക്ക് അവൻ പാടിയ മൂന്ന് പാട്ടുകളിൽ ഒന്നൊരു കവിതയായിരുന്നു.

" കാലമിനിയുമുരുളും, വിഷുവരും ,
വർഷംവരും , തിരുവോണം വരും,
പിന്നെ, യോരോ തളിരിനും പൂവരും , കായ്‌വരും -അപ്പോളാരെന്നും
എന്തെന്നും ആർക്കറിയാം.. ??

നമുക്കിപ്പൊഴീയാർദ്രതയെ ശാന്തരായ്
സൗമ്യരായെതിരേൽക്കാം..

വരിക സഖീ, യരികത്തു ചേർന്നു നിൽക്കൂ..
പഴയൊരു മന്ത്രം സ്മരിക്ക നാമനോന്യം
ഊന്നു വടികളായ് നിൽക്കാം :
ഹാ.. ! സഫലമീ യാത്ര.. "

നിർത്താതെയുള്ള കൈ അടികൾ ഇന്നും കാതിൽ മുഴങ്ങുന്നു.

മൂന്നു വർഷത്തെ ഡിഗ്രീ പഠനം പൂർത്തിയാക്കി പിരിയുമ്പോൾ മനസ്സ് വല്ലാതെ പിടഞ്ഞു. അഡ്രസ്സ് വാങ്ങിക്കുകയോ കത്തെഴുതുകയോ ചെയ്തില്ല. നിന്നെ തേടി ഞാൻ വരും എന്ന് വരുൺ വാക്കുതന്നു.
പിന്നീട് കുറെ പ്രാവശ്യം പള്ളിയിൽ പോകും വഴികണ്ടു.
ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞു..

" ജോ.. എന്റെ വീട്ടിലെ സാഹചര്യം നിനക്കറിയാല്ലോ... ഒരു ചെറിയ ജോലി വിദേശത്ത് ശരിയായിട്ടുണ്ടെന്നും അധികം വൈകാതെ പോകുമെന്നും. "

പിന്നീട് വരുണിനെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. യാതൊരറിവും ഇല്ല. കാത്തിരിപ്പ് തന്നെ കാത്തിരിപ്പ്.
"മറന്നുപോയതെന്തേ.. നീ
അകന്നുപോയതെവിടെ.. ? ഞാൻ മൗനമായ് പാടി.. !

ഒടുവിൽ മറ്റൊരാളിന്റെ ഭാര്യയായി. വരുണിനെ മറന്നു. നല്ലൊരു ഭാര്യയായി കുടുംബിനിയായി ഞാൻ മാറി. കാലം പുതിയ, പുതിയ ഓർമ്മകൾ തന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

എന്നാൽ..

കഴിഞ്ഞ ദിവസം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ വച്ച് വരുണിനെ ഞാൻ വീണ്ടും കണ്ടു. ഒട്ടും പ്രതീഷിക്കാതെ.. പ്രായം രണ്ടുപേർക്കും മാറ്റം വരുത്തിയെങ്കിലും ആത്മാവിൽ കൊത്തിവച്ച ചിത്രമായതിനാൽ ഒറ്റ കാഴ്ചയിൽ തന്നെ ഒരു മിന്നൽ ശരീരത്തിലൂടെ പാഞ്ഞുപോയി.

പരസ്പരം കണ്ണുകളിൽ നോക്കി ഒന്നും മിണ്ടാനാവാതെ നിന്നു...

" സുഖമോ ദേവി.. സുഖമോ ദേവീ..
സുഖമോ... സുഖമോ.. ?"

വിഷാദം മുറ്റിയ അവന്റെ മുഖം എന്നോട് ചോദിക്കും പോലെ തോന്നി.

ആദ്യത്തെ അമ്പരപ്പ് മാറിയപ്പോൾ ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചു , വിശേഷങ്ങൾ പറഞ്ഞു. വീട്ടിലെ കഷ്‌ടപ്പാടും മൂന്ന് സഹോദരിമാരെ കല്യാണം കഴിച്ചയച്ചതും , അമ്മ രോഗിയായതും ഇപ്പോൾ മരണപെട്ടതും. ജീവിക്കാൻ വേണ്ടിയുള്ള നെട്ടോട്ടത്തിൽ എന്നെ കൂടെ കൂട്ടാൻ പറ്റാത്തതും എല്ലാം.

ഞാൻ എന്റെ കുടുംബത്തെക്കുറിച്ചും , സന്തോഷകരമായ ജീവിതത്തെ പറ്റിയും പറഞ്ഞു.

നന്നായി.. ജോ.. എന്റൊപ്പമാണ് നീ ജീവിച്ചതെങ്കിൽ ഇത്രയും സന്തോഷം നിനക്ക് നൽകാൻ എനിക്കാവില്ലാരുന്നു..

"വരുണിന്റെ കുടുംബമൊക്കെ.. ?" ഞാൻ ചോദിച്ചു

" എന്റെ കുടുംബം ഞാനാണ്. ബാധ്യതകൾ എല്ലാം തീർത്തപ്പോഴേയ്ക്കും നമ്മൾ വയസ്സനായി.. പിന്നെ പെണ്ണുകെട്ടാൻ തോന്നിയില്ല.. ഈ ജീവിതവും സുഖമാണ്. സ്വസ്ഥമാണ്.. ഹഹാ.. "

വരുൺ ചിരിച്ചു. തെളിമയില്ലാത്തൊരു ചിരി.

കണ്ടതിൽ സന്തോഷമറിയിച്ചു വരുൺ യാത്രപറഞ്ഞു. അവസാനം എന്നെ ആകമാനം ഒന്നു നോക്കി ഒടുവിൽ എന്റെ താലിയിലേയ്ക്കും..

ശൂന്യമായ മനസ്സോടെ ഞാൻ ആ പോക്ക് നോക്കി നിന്നു..

"കൊതിച്ച ജീവിതം കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ വിധിച്ച ജീവിതം ആസ്വദിക്കുക "

അകലെ.. അകലെ... ആരോ.. !!!

Jolly Varghese

"ഡിസംബറിലെ... തണുത്ത കാറ്റ് "!

=========================
രചന : Deepa Palayadan.

ഉത്തരങ്ങളില്ലാത്ത ഭാരിച്ച ചോദ്യങ്ങളും, ചിന്തകളുമായിട്ടാണ് ഞാൻ അയാളുടെ മുന്നിലേക്ക് ചെന്നത് !.

"സാറ് "മുകളിലുണ്ടെന്ന ജോലിക്കാരെന്റെ മറുപടിയോ... എന്റെ കാൽപാദങ്ങളുടെ ശബ്ദം കൊണ്ടോ.. ! ,ഞാൻ മുകളിലെത്തും മുന്നേ തന്നെ ടേബിളിൽ രണ്ടു ഗ്ലാസ്സിൽ നുരയുന്ന ലഹരി ഐസ് കഷ്ണങ്ങൾ കൊണ്ട് അലംകൃതമായിരുന്നു. !

എന്നെ കണ്ടതും, മുക്കാൽ ഭാഗവും നരച്ച താടിരോമങ്ങൾ തലോടി അയാൾ എന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു വന്നു. എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു.
"കണ്ണൻ ചേട്ടന് സന്തോഷായി !... ഏറെ നാളുകൾക്ക് ശേഷം നീ വന്നൂ ല്ലോ "....
"നീ വാ..... ഇരിക്ക് "...
എന്റെ കൈയിൽ പിടിച്ച് അയാളും സോഫയിലേക്ക് ഇരുന്നു.

കണ്ണൻ ചേട്ടൻ !

കുട്ടിക്കാലം മുതൽ എനിക്കറിയാം ആ മനുഷ്യനേ.. സ്കൂൾ വെക്കേഷനായാൽ അമ്മാത്ത് ചിലവഴിച്ച സമയങ്ങളിൽ..., നല്ല ഓർമ്മകളിൽ എന്നും കണ്ണൻ ചേട്ടൻ ഉണ്ടായിരുന്നു. പിന്നീട് ജോലിയായി.. ദില്ലിയിലേക്ക് വന്ന് അഞ്ചാറു മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷാണ് കണ്ണൻ ചേട്ടൻ ഇവിടെ ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞത്. അന്നു മുതലേ നല്ല കൂട്ടാണ്. സ്വന്തം വീട് പോലെ....
ഇന്ദു !
കണ്ണൻ ചേട്ടന്റെ ഭാര്യ... ! അവർ മരിച്ചിട്ട് ഏകദേശം ഏഴു മാസത്തോളായി. ഹൃദയസംബന്ധമായ അസുഖം ആയിരുന്നു. അന്ന് വന്നു പോയതാണ് ഞാനീവീട്ടിൽ. പിന്നെ വരാൻ തോന്നിയില്ല. പാവം ചേട്ടൻ ആകെ മാറിപ്പോയിരിക്കുന്നു.

"അഭി... നാളെ യാ പോണെ... ല്ലേ "?
"നീ ഇവിടെ വരൂന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു". ഇന്ദു.. ..
അയാൾ പാതിയിൽ തന്റെ വാക്കുകളെ വലിച്ചെറിഞ്ഞു !!.

ഡിസംബറിലെ മരവിപ്പിക്കുന്ന തണുത്ത കാറ്റ് ജനലിൽ തട്ടി എന്റെ മുഖത്തേക്ക് വീശിയടിച്ചു. പക്ഷെ നിശബ്ദമായ ആ നിമിഷങ്ങൾ അതിനേക്കാൾ മരവിച്ചതായിരുന്നു!!.

മേശപ്പുറത്ത്‌ നിറച്ചു വെച്ച ഗ്ലാസ്സ് ചൂണ്ടി അയാൾ തുടരുന്നു." പ്ലീസ്.... ".

ഞാനാ ഗ്ലാസ്സ് കയ്യിലെടുത്തു. ചുണ്ടിൽ ചേർത്തു. ഇന്ദു വിന്റെ വിരൽ സ്പർശമേറ്റ ഗ്ലാസായാത് കൊണ്ടോ എന്തോ... അവളുടെ സാന്നി ദ്ധ്യo പോലെ...ഞാൻ വീണ്ടും ഗ്ലാസ്സ് മേശപ്പുറത്ത്‌ തന്നെ തിരികെ വെച്ചു.

അവൾ ഇപ്പൊഴും ഇവിടെയൊക്കെ ഉള്ളത് പോലെ... എന്റെ മനസ്സ് വായിച്ചപോലെ കണ്ണൻ ചേട്ടൻ തുടർന്നു. ഒഴിഞ്ഞ ഗ്ലാസിൽ വീണ്ടും അയാൾ മദ്യം നിറച്ചു. എന്റെ ഗ്ലാസിലെക്ക് നോക്കി പതിയെ ചിരിച്ചു.. "വേണ്ടേ കഴിക്കണ്ട ".ഞാനും വല്ലപ്പോഴും മാത്രം. ഈ തണുപ്പ് !.അയാൾ ഗ്ലാസിലുള്ളതു മുഴുവൻ വായിലേക്ക് ഒഴിച്ചു.

"എന്തെങ്കിലും പറയ്യ്.... ഡോ "
ഈ തണുത്ത കാറ്റിനെ മറയ്ക്കാൻ. ഇല്ലാതാക്കാൻ !!

ആഹ്... "അഭി നീ ഭക്ഷണം കഴിച്ചായിരുന്നോ "?.
ഇല്ലെങ്കിൽ....

ഉവ്വ് ചേട്ടാ. ഞാൻ കഴിച്ചു.
"നാളെ നീ പോയാൽ പിന്നെ"... വാക്കുകൾക്ക് പിന്നെയും മോഹഭംഗം !!!

ആ നിശബ്ദത എന്നെ അസ്വസ്ഥനാക്കുന്നു. ഇന്ദുവിന്റെ കുസൃതിയും, കളിചിരിയും ഇല്ലത്തവീട്.

"ചേട്ടൻ ഓഫിസിൽ ലീവ് പറഞ്ഞിരുന്നോ"?
മ്മ്.. പെട്ടെന്ന് അല്ലെങ്കിലും അവള് പോയെന്നു അംഗീകരിക്കാൻ വയ്യ ഡോ. കലപില കൂട്ടി കൂടെ കുറച്ചു നാളുകൾ കൂടി... ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ !!.അവള് പോയപ്പോഴാ ഒക്കെ അറിയുന്നത്. എന്തിന് ഈ തണുത്ത കാറ്റ് പോലും ! ജനൽ പാളിയിലുടെ അപ്പോഴും കാറ്റ് അകത്തേക്ക് വീശി കൊണ്ടിരുന്നു.

അയാൾ മെല്ലെ അടുത്തുള്ള അലമാര വലിച്ചു തുറന്നു. ഒരു കെട്ട് കടലാസുകഷ്ണങ്ങൾ അടുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നു. അവയിൽ ചിലതെടുത്ത്‌ എന്റെ നേരെ നീട്ടി.
ഇത്. "ഇതെന്താ "?
ആകാംക്ഷയോടെ ഞാൻ അവ ചേർത്ത് വെയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു . പലതും ചെറിയ കഷ്ണങ്ങളാക്കി കീറി മാറ്റിയിരിക്കുന്നു.

പ്രണയ ലേഖനങ്ങൾ... ലവ് ലെറ്റേഴ്സ് !.

ഒരു പതിനാറുകാരനെ പോലെ കണ്ണൻ ചേട്ടൻ കുണുങ്ങി ചിരിച്ചു.
ഒന്നും മനസിലാവാതെ ഞാൻ പിന്നെയും അവ നിവർത്തി നോക്കി.

"ഇന്ദു എഴുതിയതാണ് " താഴ്ന്ന ശബ്ദത്തിൽ കണ്ണൻ ചേട്ടൻ തുടർന്നു.

"അവൾ. അവൾ എഴുതിയതാണ് "!
"ആർക്കാന്നറിയോ "?. നിനക്ക് !!!"നിനക്ക് വേണ്ടി "!.

ഒന്നു പകപ്പോടെ ഞാൻ അയാളുടെ മുഖത്തെക്ക് നോക്കി. ശാന്തമാണ്. ഭാവവ്യത്യാസമില്ലാത്ത കണ്ണുകൾ. ചുണ്ടിൽ ഒരു ചിരി ഒളിച്ചു മറയുന്നു. അയാൾ തുടർന്നു.

"നിനക്ക്.... നിനക്കും അവളെഇഷ്ട്ടായിരുന്നി ല്ലേ "?

ഈ ചോദ്യം എന്നെ ഞെട്ടിച്ചു !.
സത്യം.. അതായിരുന്നോ?
ഇന്ദു. ആരായിരുന്നു അവർ?
അവരെ കാണാൻ വേണ്ടി... അവരോടു സംസാരിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം ഈ വീട്ടിൽ ഞാൻ വന്നിരുന്നു. ഒരേ പ്രായത്തിൽ ഉള്ള കൂട്ടുകാരിയോടുള്ള ഇഷ്ടമോ, സ്‌നേഹമോ.
അതിനപ്പുറം. എന്താ. പ്രണയം.....
ഇല്ല. പ്രണയമില്ല. !!

എന്റെ പിറുപിറുക്കൽ കേട്ട് കണ്ണൻ ചേട്ടൻ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു.

എടൊ ..." താൻ എന്തിനാ പരിഭ്രമിക്കുന്നത്. പ്രണയം ആർക് എപ്പോ വേണമെങ്കിലും ആരോടും തോന്നാവുന്ന ഒന്നല്ലേ? ചിലപ്പോൾ തോന്നലുകളും ആവാം" !! മിക്കവരും അത് മൂടിവെയ്ക്കും. അവളുടെ മനസ്സിൽ മുഴുവൻ സ്ന്ഹമാണ്. നിഷ്കളങ്കമായ ഒരു തരം ഭ്രാന്ത്. അയാൾ പിന്നെയും ഉറക്കെ ചിരിച്ചു.

"കണ്ണൻ ചേട്ടാ അഭിജിത്തിനോട് എനിക്ക് പ്രണയം തോന്നുന്നൂന്ന്.. ! അവളെന്നോട് തുറന്നു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ അവൾ,അവളുടെ സ്‌നേഹത്തേ നിർവചിക്കുമ്പോൾ അരുതാത്ത ബന്ധങ്ങളിൽ അവൾ ഒരിക്കലും പോവില്ലെന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു"

പിന്നെയ്യ്
ഒരു കാര്യം അറിയോ ഇതിലെ സാഹിത്യമൊക്കെ എന്റെടുക്ക്ന്ന് കടം വാങ്ങിയതാ.... കേട്ടോ.....
എഴുതി വെയ്ക്കും പിന്നെ ഇത് പോലെ തുണ്ടം തുണ്ടമായി കീറി കളയും.

എന്റെ കണ്ണുകളിൽ ചെറിയ നനവ് പടർന്നു.

"എന്തു മനുഷ്യനാണ് നിങ്ങൾ"???

അഭി ഇപ്പോൾ ചിന്തിക്കുന്നത് അതെല്ലേ?

ഞാൻ പതിയെ ജനലിനടുത്തെക്ക് നടന്നു. പുറത്ത് മഞ്ഞു മൂടിക്കിടക്കുന്നു. കണ്ണുകളിലെ നനവിൽ സൂചി മുനകുത്തിയാഴ്ത്തി കാറ്റ് പിന്നെയും വന്നു!!.

അഭി......

താൻ അപ്‌സെറ്റായോ?

അയാൾ എന്റെ തോളിൽ പിടിച്ചു കുലുക്കി.

കണ്ണൻ ചേട്ടാ....
അത്.

എനിക്കറിയാം. ഒരിപാടിഷ്ട്ടം.... തെറ്റായിട്ടുള്ളതല്ലാന്നും എനിക്കറിയാം.
ആ ശൂന്യത നിന്നെ തളർത്തും.
ചിന്തകളിൽ തെറ്റും, ശരിയും എവിടെ യാണ്. അത് തിരിച്ചവിലല്ലേ നമ്മുടെ ബാക്കി ജീവിതം. ഏതാണ്ട് ജീവിതം അവസാനിച്ചെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ അവളോപ്പിച്ച ഓരോ കുസൃതിയും ഞാൻ ആഘോഷമാക്കും. "യഥാർത്ഥത്തിൽ അവൾക്ക് എന്നോട് ഒത്തിരി സ്‌നേഹം ഉണ്ടായിരുന്നു "അല്ലെ? ഡോ..
എന്റെ തല താഴ്ന്നിരുന്നു.
മേശപ്പുറത്തേ ഗ്ലാസിൽ വീണ്ടും ഐസ് കഷ്ണങ്ങൾ വീഴുന്ന ശബ്ദം.

മുൻപ് ഉപേക്ഷിച്ച എന്റെ ഗ്ലാസ്‌ ഞാൻ കയ്യിലെടുത്തു കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ച് ഞാൻ അത് കുടിച്ചു. തണുപ്പിനെ കീറി മുറിക്കുന്ന പുകച്ചൽ കണ്ണുകളിൽ പിന്നെയും !.
ഒന്നുടെ ഒഴിക്കന്നോ? എന്ന ചോദ്യം കണ്ണൻ ചേട്ടൻ ചോദിച്ചില്ല. പകരം എന്റെ ഗ്ലാസ്സ് മേശപ്പുറത്ത് കമഴ്ത്തി വെച്ചു. മതി.. അഭി ഇനി വേണ്ട.

ഹാളിൽ ഒരു വശത്തു തൂക്കിയിട്ട ഇന്ദുവിന്റെ ചിത്രത്തെ ചൂണ്ടി അയാൾ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു. ഈ കാറ്റിനൊപ്പം, തണുപ്പിനൊപ്പം, അവളുടെ ഓർമ്മകളും നീ ഇവിടെ ഉപേക്ഷിക്കില്ലേ !?

"എനിക്കായി മാത്രം "!

ഞാൻ തല ഉയർത്തി കണ്ണൻ ചേട്ടനേ നോക്കി. ഞാൻ കണ്ടതിൽ വെച്ച് ഏറ്റവും നിഷ്കളങ്കൻ.

നാട്ടിൽ എന്നെങ്കിലും വരുമ്പോൾ ഒന്ന് വന്ന് കാണാൻ. ഇനി എനിക്ക് ഒരു അനിയൻ കൂടി ഉണ്ട്.

നീ സന്തോഷായിരിക്കണം.
ഓർമ്മകളുടെ ഭാണ്ഡം നിനക്ക് ചേരില്ല.

ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞോഴുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
കൂടുതൽ ഒന്നും പറയാൻ തോന്നിയില്ല.

ഞാൻ പതിയെ ഗോവണി പടികൾ ഇറങ്ങി. എന്റെ കാൽവെയ്പ്പിന്റ ശബ്ദം ഒഴിച്ചാൽ ആ വീട് നിശബ്ദമായിരുന്നു.
പുറത്തു നല്ലവണ്ണം മഞ്ഞു വീണു കഴിഞ്ഞു. യാത്ര പറഞ്ഞു കാർ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി.

കുറച്ചു നേരത്തെ ഡ്രൈവിന് ശേഷം. ഞാൻ വണ്ടി റോഡ് അരികിൽ ഒന്ന് ഒതുക്കി. പുറത്തെക്കിറങ്ങി. നല്ല ഇരുട്ട്. ഭയങ്കര തണുപ്പും. പക്ഷെ മനസ്സ് ശാന്തമാണ്. ഉത്തരമില്ലാത്ത എന്റെ ചോദ്യങ്ങൾ ആ ഇരുട്ടിലും തണുപ്പിലും അലിഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു.

രചന :Deepa palayadan.

ചടങ്ങ്

ഇന്നലെ കാലത്ത് ഒരു സഞ്ചയന വീട്ടിൽ പോയിരുന്നു, എട്ടര മണി ആയി, ചടങ്ങ് തുടങ്ങാൻ പോകുന്നെ ഉള്ളു, എനിക്ക് പതിവില്ലാത്ത വിശപ്പും, പന്തലിൽ നിന്നും സാമ്പാറിന്റെ മണം മൂക്കിൽ തുളച്ചു കയറുന്നു ,

സാധാരണ ഞാൻ സഞ്ചയനത്തിനും കല്യാണത്തിനും ഒന്നും പോയാൽ ആഹാരം കഴിക്കാൻ നില്ക്കാറില്ല, തിരക്ക്, അത് തന്നെ കാരണം ,ഇവിടെ ആണെങ്കിൽ ചടങ്ങ് തുടങ്ങാത്ത കാരണം വലിയ തിരക്കില്ല, ആരെയും കയറ്റുന്നില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു, എന്നാൽ പിന്നെ ഒന്ന് ശ്രമിച്ചു കളയാം എന്ന് വിചാരിച്ചു ഞാൻ അങ്ങോട്ട്‌ ഒരു ചുവടു വെച്ചു

നിൽക്കവിടെ....... പഴയ കോമിക്കിലോക്കെ സീ ഐ ഡി മൂസ പറയും പോലെ പോലെ ഒരു ശബ്ദം, ഒരു അലർച്ച

ഞെട്ടിപ്പോയ ഞാൻ കാലിൽ ദർഭ മുന കൊണ്ട ശകുന്തളയുടെ പോസിൽ നിന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി, എന്നോട് തന്നെ ആണ്, അജോയ് യെ കണ്ടാൽ വെള്ളിമൂങ്ങയിലെ ബിജു മേനോനെ പോലെ ഉണ്ടെന്ന് ഇന്നാളൊരു കസിൻ ചേച്ചി പറഞ്ഞ ദിവസം വെള്ളി മൂങ്ങയുടെ കണ്ണ് കുറച്ചു കൂടി വലുതല്ലേ എന്ന് ചോദിച്ച അതേ അമ്മാവൻ ,ഒരു തടിയൻ കുട എന്റെ നേരെ തോക്ക് പോലെ ചൂണ്ടി നിൽക്കുന്നു

ഞാൻ ചോദിച്ചു, എന്താണ് അമ്മാവാ?

നീ എങ്ങോട്ട് പോണു?

കഴിക്കാൻ പോണു , വരുന്നോ?

ഛായ് , ലജ്‌ജാവഹം,

ഞാൻ പതിയെ കുനിഞ്ഞ് സിബ്ബ് ഇട്ടിട്ടുണ്ടോ എന്ന് നോക്കി, ഭാഗ്യം ഇട്ടിട്ടുണ്ട്,

എന്താണ് അമ്മാവാ?

ഇവിടെ എന്താണ് ചടങ്ങ്?

സഞ്ചയനം, അല്ലെ?

അതെ, അത് തുടങ്ങിയത് പോലുമില്ല, അതിനു മുൻപേ കഴിക്കാൻ പോണു അല്ലെ?

ഓഫീസ് ഉണ്ട്,

ഓഫീസ് ഉണ്ടു പോലും, ഉണ്ടോട്ടെ, അത് കൊണ്ട് ഇയാൾ ഇഡലി വിഴുങ്ങണോ ?

ഹീ ഹീ ഹീ

എന്ത് ഹി ഹി ഹി ? ശാസ്ത്രം അറിയണം, ശാസ്ത്രം, അറിയാമോ?

ഇല്ല, ഞാൻ കൊമേഴ്സ്‌ ആയിരുന്നു അമ്മാവാ

അതല്ല, എന്താണീ സഞ്ചയനം

അത് ,ഈ അസ്ഥി, നമസ്കരിക്കാൻ ഇങ്ങനെ എടുത്ത്, കുടത്തിൽ ഒക്കെ വെച്ച്,,,അതല്ലേ ?

സഞ്ചയനാ പാദ ക്രമണേ ,
ശയനാ, കർമ്മ കാലെ,
ആഹാര നീഹാര, നഹി നഹി,
ഇദം കർമ്മണി സഞ്ചയികാ വസ്തോസ്തുതെ......അമ്മാവൻ അലറി

ആൾക്കാർ ഒക്കെ തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നു, ഞാൻ പറഞ്ഞു അമ്മാവാ ഞാൻ കഴിക്കാൻ പോകുന്നില്ല പോരെ, ഇങ്ങനെ സംസ്കൃതത്തിൽ ഒന്നും എന്നെ ചീത്ത വിളിക്കരുത്

ചീത്ത അല്ല, ശ്ലോകം, അതായതായത് ,സഞ്ചയനം നടക്കുന്ന വേളയിൽ വീട്ടിലാരും കിടക്കാനോ, ആഹാരം കഴിക്കാനോ പാടില്ല എന്ന് ആദ്യ ഭാഗം

അങ്ങനെ കഴിച്ചാൽ സഞ്ചയിക ബാങ്കിൽ പോലും വസ്തു പണയം വെക്കാൻ പാടില്ല എന്നല്ലേ രണ്ടാം ഭാഗം , ഞാൻ ചോദിച്ചു

ഭ അഹങ്കാരീ ,ഒന്നിനെയും ബഹുമാനം ഇല്ല അല്ലെ

അങ്ങനെ ഒന്നുമില്ല,

ഇല്ല അത് തന്നെ പ്രശ്നം, നീ ഇടക്കെ എന്നെ കാണാൻ വാ, ശസ്ത്രം പഠിപ്പിക്കാം,നീ ഒക്കെ അതറിയണം, ആഹാരം ആണ് നിനക്കൊക്കെ പ്രധാനം, അതിനൊക്കെ ചില ശാസ്ത്രങ്ങളും കണക്കുകളും ഉണ്ട്

അപ്പോഴേക്കും ചടങ്ങ് തീർന്നു, സംസാരിച്ചു നിന്ന ഗ്യാപ്പിൽ ജനം മുഴുവൻ ചെന്നയിൽ വെള്ളം കയറിയ പോലെ ആഹാരം കഴിക്കുന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് പോകുന്നു, ഞാൻ അതി വേഗം ഓടി ചെന്ന് നോക്കി, ഒരു സീറ്റ് പോലും ഒഴിവില്ല,

അമ്മാവാ കണ്ടോ, നേരത്തെ കേറിയാൽ മതിയായിരുന്നു ഇനി ഇപ്പൊ എന്ത് ചെയ്യും ,ഞാൻ ചോദിച്ചു

മറുപടി കാണാത്തത് കൊണ്ട് ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി, അമ്മാവൻ നിന്നിടത്ത് അങ്ങേരുടെ കാലൻ കുട മാത്രം നില്ക്കുന്നു

പെട്ടെന്ന് അകത്തു നിന്ന് പരിചയമുള്ള ഒരു ശബ്ദം, അഹങ്കാരീ, ഇങ്ങനെ ആണോ ഇഡലി തിന്നുന്നത് ?

ഞാൻ പോയി വീണ്ടും നോക്കി, നമ്മുടെ അമ്മാവൻ ഒത്ത നടുക്ക് സീറ്റ് പിടിച്ച് അടുത്തിരുന്ന ഒരു പയ്യനെ ഉപദേശിച്ചു കൊണ്ട് ഇഡലിയും രസവടയും വിഴുങ്ങുന്നു

ശാസ്ത്രം അറിയണമെടാ ശാസ്ത്രം

ഇഡലിയെ ഏക ഹസ്ത...
സാമ്പാർ ആലങ്ക്രിത രസവടായ ഗ്ലുങ്ങസ്യാ,
ചായാ പായസാദി,കേസരീ വിലസാ ,
ദഹനെ മാർഗ്ഗേ
രസകദളി പഴ സമേത വിഴുങ്ങസ്യ