കണ്ണൻ.... ഒരു തൂലികാ സൗഹൃദം.

ഡിഗ്രി പഠനം കഴിഞ്ഞുള്ള അവധികാലത്ത് കമ്പ്യൂട്ടർ കോഴ്സ് നു ചേർന്നപ്പോളാണ് ഞാൻ പ്രദീപചേച്ചിയെ പരിചയപ്പെടുന്നത്.. ഞങ്ങളുടെ കമ്പ്യൂട്ടർ ടീച്ചർ... വാചകമടിയിൽ വിദഗ്ദ്ധ ആയ ഞാൻ ചേച്ചിയുമായി പെട്ടന്ന് കൂട്ടായി...

ചേച്ചി പറഞ്ഞാണ് ഞാൻ കണ്ണനെകുറിച്ച് അറിയുന്നത്....
മലയാള മനോരമ ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ സുഹൃത്തുക്കളെ തേടുന്നു എന്ന പരസ്യം കണ്ടപ്പോൾ വെറുതെ ഒരു കൗതുകത്തിന് അയച്ച കത്തിലൂടെയാണ് ചേച്ചി കണ്ണനെ പരിചയപ്പെടുന്നത്...18- 19 വയസുള്ള ഒരു ചെക്കൻ... വീട്ടിലെ വിശേഷങ്ങളും അവന്റെ മറ്റ് കൂട്ടുകാരെകുറിച്ചും ഒക്കെയായുരുന്നു മറുപടി കത്തിൽ ആദ്യം... പിന്നീടുള്ള കത്തുകളിലൂടെ കണ്ണൻ എന്ന വ്യക്തിയെ ചേച്ചി കൂടുതൽ അറിഞ്ഞു...

പതിനാറാം വയസ്സിൽ പ്ലസ് ടു പഠന കാലത്തു ഒരു പനിയുടെ രൂപത്തിൽ അവനു കിട്ടിയ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സമ്മാനത്തെകുറിച്ച്....ക്യാൻസറിനെ കുറിച്ച്... ബ്ലഡ് കാൻസറിനെക്കുറിച്... ഒക്കെ പിന്നീടുള്ള കത്തുകളിലൂടെ ചേച്ചി അറിഞ്ഞു....

RCC യിൽ അവൻ കണ്ട ഓരോ മുഖങ്ങളെക്കുറിച്ചും... അവരുടെ കഥകളും ഒക്കെ അവൻ ചേച്ചിക്ക് എഴുതുമായിരുന്നു.... അവരുടെ അനുഭവങ്ങളും ജീവിതങ്ങളും കണ്ടുകണ്ടാണത്രെ അവൻ ജീവിക്കാനുള്ള ധൈര്യം നേടി എടുത്തത്...

ഒരിക്കലും അവൻ അനുകമ്പ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ല.. അവന് സംസാരിക്കാനും സ്നേഹം കൊടുക്കാനും...സൗഹൃദം പങ്കിടാനും കുറച്ചു പേർ...അതാണ് കണ്ണൻ ഈ തൂലികാ സൗഹൃദത്തിലൂടെ ആഗ്രഹിച്ചത്...ഇതുപോലുള്ള അസുഖങ്ങളിലൂടെ കടന്ന് പോകുന്ന ഒരുപാട് ആളുകൾക്ക് കത്തിലൂടെ അവൻ ആശ്വാസം പകർന്നു... ഫേസ് ബുക്കോ വാട്സാപ്പോ ഒന്നും അന്നില്ലയിരുന്നല്ലോ... എന്തിന് മൊബൈൽ പോലും സാധാരണക്കാർക്ക് അപ്രാപ്യം ആയിരുന്ന കാലം...കത്തുകളിലൂടെ കണ്ണൻ ഒരു സൗഹൃദ വലയം തന്നെ ഉണ്ടാക്കി എടുത്തു... അവർ തങ്ങളാൽ ആകും വിധം പരസ്പരം സഹായിച്ചു....

ചേച്ചിയുടെ കത്തുകളിലൂടെ കണ്ണന് എന്നെയും പരിചയമായി... എന്റെ അഡ്രസ്‌ ചേച്ചിയില്നിന്നും വാങ്ങി അവൻ എനിക്കും ഒന്ന് രണ്ടു കത്തുകൾ അയച്ചു... അക്ഷരം പഠിച്ചു തുടങ്ങിയ കുട്ടികളുടെ എഴുത്ത് പോലെ ആയിരുന്നു അതിലെ അക്ഷരങ്ങൾ... വലിയ അക്ഷരങ്ങൾ... വരികൾ പോലും നേർ വരയിൽ ആയിരുന്നില്ല... എന്താണ് ഇവൻ ഇങ്ങനെ എഴുത്തുന്നതെന്ന് ആരും ചിന്തിക്കും... അത്ര മോശമായ കൈപ്പട....

അങ്ങനിരിക്കെ ഒരു ദിവസം ചേച്ചി എന്നോട് ചോദിച്ചു നമ്മുക്ക് അവനെ കാണാൻ ഒന്ന് പോയാലോന്നു... വീട്ടിൽ ചോദിച്ചപ്പോൾ പോകുവാൻ അനുമതിയും കിട്ടി... അങ്ങനെ ചേച്ചിയും ഞാനും കണ്ണനെ കാണാൻ പോയി...ചെല്ലുന്ന ദിവസം അറിയിച്ചുകൊണ്ട് ചേച്ചി അവന് കത്തെഴുതിയിരുന്നു...

മൂന്ന് ബസും ബോട്ടും ഒക്കെകയറി ഞങ്ങൾ അവന്റെ നാട്ടിൽ എത്തി... ഒരു അമ്പലത്തിന്റെ സൈഡിലൂടെ ഉള്ള മൺപാതയിലൂടെ നടന്ന് അവന്റെ വീട്ടിൽ ചെന്നു.. ഓടിട്ട ചെറിയ ഒരു വീട്...

ആദ്യമായി ഒരു വീട്ടിൽ എത്തിയതാണ് എന്ന ഒരു തോന്നൽ ജനിപ്പിക്കാത്ത അന്തരീക്ഷം ആയിരുന്നു അവിടെ... കണ്ണന്റെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ചേച്ചിയെ നല്ല പരിചയമാണ്... കണ്ടിട്ടില്ലെങ്കിലും കത്തിലൂടെയും ഇടക്കിടക്കുള്ള ഫോൺ വിളികളിലൂടെയും ചേച്ചി ആ വീട്ടിലെ ഒരു അംഗത്തെ പോലെ ആയിരുന്നു...

വഴിയിലേക്കുള്ള ജനൽ പാളി തുറന്നിട്ട് ഞങ്ങളുടെ വരവും കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു കണ്ണൻ.... നീണ്ടു മെലിഞ്ഞു വെളുത്ത ഒരു സുന്ദരനായ യുവാവ്... അവനെ ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ കണ്ടാൽ അസുഖം ഉണ്ടെന്ന് തോന്നില്ല...അത്ര പ്രസന്നത ആണ് മുഖത്ത്...ചേച്ചിയെ കണ്ടതിലുള്ള അവന്റെ സന്തോഷം പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ വയ്യ.. കട്ടിലിൽ തലയണ ഉയർത്തി വച്ച് ചാരി കിടന്നുകൊണ്ട് വാ തോരാതെ സംസാരിച്ചു അവൻ... എഴുന്നേറ്റ് നടക്കാൻ വയ്യ... ശരീരം ഭാഗീകമയി തളർന്നു കിടക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് നാളുകൾ ഏറെ ആയി...

എന്നിട്ടും അവൻ എങ്ങനെയാണു ഈ കത്തുകൾ എല്ലാം എഴുത്തുന്നതെന്ന് ഞാൻ ആലോചിച്ചു... കത്തുകൾ എഴുത്തേണ്ടപ്പോൾ പേനയും പേപ്പറും എല്ലാം അമ്മയോ അച്ഛനോ ഒക്കെ എടുത്തു കൊടുക്കും.. കമഴ്ന്നു കിടന്ന് തലയിണയിൽ പേപ്പർ വച്ചുകൊണ്ടാണത്രെ അവൻ എഴുതാറ്.... ബലമില്ലാത്ത തന്റെ കൈകൊണ്ട് ഒരു കത്ത് എഴുതി പൂർത്തിയാക്കാൻ അവൻ എത്ര വേദന സഹിച്ചു കാണുമെന്ന് നമ്മുക്ക് ഊഹിക്കാൻ പോലും ആവില്ല... അപ്പോളാണ് അവന്റെ കൈപ്പടയുടെ മനോഹാരിത എത്രത്തോളം ഉണ്ടെന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കിയത്....

ചേച്ചിയും കണ്ണനും ഒരുപാട് ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ സംസാരിച്ചു... അവൻ ചേച്ചിക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തിയ മറ്റാളുകളുടെ വിശേഷങ്ങൾ... അവന്റെ വീട്ടു വിശേഷം... നാട്ടു വിശേഷം...അങ്ങനെ അങ്ങനെ എന്തൊക്കെയോ... ഞാൻ അവരുടെ സൗഹൃദം ആശ്ചര്യ പൂർവം നോക്കി ഇരുന്നു...

ഉച്ചക്ക് ഊണും കഴിഞ്ഞേ അവൻ ഞങ്ങളെ വിട്ടുള്ളൂ... കണ്ണിൽ നിന്നും മറയും വരെ അവൻ ഞങ്ങളെ നോക്കി ജനാലയ്ക്കൽ ഇരുന്നിരിക്കണം....

പിന്നീട് ഇടയ്ക്കു വല്ലപ്പോലും ഞാൻ അവനും അവൻ എനിക്കും കത്തുകൾ അയക്കും.. പഠനത്തിന്റെ തിരക്കിൽ പെട്ട് എനിക്ക് ആ സൗഹൃദം ദൃഢമായി തുടരാൻ സാധിച്ചില്ല... ചേച്ചി അവന്റെ സ്വന്തം ചേച്ചി ആയി മാറി... സ്ഥിരമായി അവർ കത്തുകൾ അയച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു...

മാർച്ച് 26..2008 ഇൽ അവൻ വേദനകൾ ഇല്ലാത്ത ലോകത്തേക്ക് പോയി... തലേന്ന് കൂടെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു സംസാരിച്ച അവന്റെ വേർപാട് ചേച്ചിക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ പോലും ആയില്ല.. അവൻ തന്നെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു പറ്റിക്കുവായിരിക്കും എന്നാണ് ചേച്ചി കരുതിയത്... പോടാ കണ്ണാ പറ്റിക്കാതെ..ഏപ്രിൽ ഫൂൾ ആക്കാൻ ഇനിയും ദിവസം ഉണ്ടല്ലോ എന്നാണ് ചേച്ചി മറുപടി പറഞ്ഞത്...

അവൻ പോയി കഴിഞ്ഞു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞാണ് അവൻ അവസാനമായി അയച്ച കത്തും ഫോട്ടോയും ചേച്ചിക്ക് കിട്ടിയത്....

ഇന്നും അവൻ നൽകിയ കുറെ സൗഹൃദങ്ങളും... അവന്റെ കത്തുകളും..അകാലത്തിൽ പൊലിഞ്ഞു പോയ ആ സഹോദരന്റെ ഓർമ്മകളോടൊപ്പം ചേച്ചി സൂക്ഷിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നു....

നിഷ ബിബിൻ
02/05/2017