വൈഫും വൈഫൈയും ജീവിതവും..

---------------------------------------------------------

അരുണ്‍ ഞങ്ങളുടെ കുടുംബസുഹൃത്താണ്. വീട്ടിലെ സ്ഥിരം സന്ദര്‍ശകന്‍. നല്ല സ്വഭാവവും, ഉയര്‍ന്ന വിദ്യാഭ്യാസവും,ജോലിയും ഉള്ള യുവാവ്. എന്‍റെ പാചക പരീക്ഷണങ്ങളെ ഉള്ളറിഞ്ഞു കഴിച്ചു പ്രോത്സാഹിപ്പിയ്ക്കുന്നവന്‍. ''ചേച്ചീ.. വിശക്കുന്നു..എന്നു പറഞ്ഞാണ് അധികവും വീട്ടിലെത്തുക. നാട്ടുവിശേഷങ്ങള്‍ പലതും അവന്‍ പറഞ്ഞാണ് ഞാനറിയുന്നതു തന്നെ.

ആറുമാസം മുമ്പ് വരെ ഇങ്ങിനെയൊക്കെയായിരുന്നു. ഇപ്പോഴും അവന്‍ വീട്ടില്‍ വരാറുണ്ട്. പക്ഷേ എന്‍റെ മുഖത്തു നോക്കാറില്ല. ''ചേച്ചീ..ഞാന്‍..'' എന്നു പറഞ്ഞു തുടങ്ങുമ്പോഴേയ്ക്കും അവന്‍റെ മൊബൈലില്‍ ഒരു ചെറിയ മിന്നലൊ മണിനാദമോ ഉണ്ടാവും. അതിലും തിളക്കം അവന്‍റെ കണ്ണിലും. ഉടനെ ഇയര്‍ഫോണും ഘടിപ്പിച്ച് പതിയെ സംസാരമാവും. അവന്‍റെ കയ്യെത്തുംവിധത്തില്‍ തളികകളില്‍ ഭക്ഷണം വിളമ്പി ആംഗ്യഭാഷയില്‍ അവന്‍റെ ശ്രദ്ധ തിരിയ്ക്കാന്‍ ഞാന്‍ പാടുപെടുകയാണ്.

അരുണ്‍ നവവിവാഹിതനാണ്. കല്യാണനിശ്ചയം കഴിഞ്ഞതു മുതല്‍ അവനിങ്ങനെയാണ്. ഒന്നിലും ഏകാഗ്രതയില്ലാതെ, എന്തൊക്കെയോ ചെയ്തു കൊണ്ട്, മൊബൈലില്‍ നിന്നു കണ്ണെടുക്കാതെ, സ്വയം മറന്നങ്ങനെ..

ഇത് കുറച്ചൊക്കെ സ്വാഭാവികമെന്നറിയാമെന്നറിയാവുന്നതിനാല്‍ എനിയ്ക്ക് അത്ഭുതമില്ലായിരുന്നു. സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ അവന്‍റെ പല ചേഷ്ടകളും നിരീക്ഷിച്ചാല്‍ നല്ല രസമാണ്. അരുണിന്‍റെ വധുവായ അനുപമ എന്‍റെ അകന്ന ബന്ധുകുടുംബത്തില്‍ നിന്നാണെന്ന് കുറെ കഴിഞ്ഞാണറിയുന്നത്.

അനുപമയുടെ മറ്റൊരു പേര് ആത്മവിശ്വാസം എന്നാണോ എന്ന് അവളോട് സംസാരിച്ചപ്പോളൊക്കെ എനിയ്ക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഏതു വിഷയവും എത്ര ലാഘവത്തോടെയാണെന്നോ കാണുന്നത്. അരുണിന്‍റെ ഓരോ ചോദ്യങ്ങളേയും ചില വാദമുഖങ്ങളേയും അനായാസമായി അവള്‍ ചിരിച്ചൊതുക്കുന്നതു കണ്ടു പലപ്പോഴും ഞാന്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.

വിവാഹത്തിനു മുന്നോടിയായി ഷോപ്പിംഗിനും അരുണ്‍ എന്നെ നിര്‍ബന്ധിച്ചു കൂടെ കൂട്ടി. താലിമാല, വസ്ത്രങ്ങള്‍, സര്‍പ്രൈസ് ഗിഫ്റ്റ് അങ്ങിനെ എന്തൊക്കെയോ വാങ്ങിക്കൂട്ടി. ഇതിലെല്ലാം വാട്സ്ആപ്പിലൂടെ അനുപമയുടെ നിര്‍ദ്ദേശവുമെത്തിയിരുന്നു.

ഈ സാഹചര്യത്തിലാണ് വിവാഹശേഷം അവര്‍ക്കു താമസിയ്ക്കാന്‍ പുതിയ വീടു നോക്കേണ്ടേ എന്ന നിര്‍ദ്ദേശം ഞാന്‍ തന്നെ മുന്നോട്ടു വെച്ചത്. അവന്‍ നാട്ടില്‍ പോകാനുള്ള ത്രില്ലില്‍ അതു പിന്നേയ്ക്കു മാറ്റിവെച്ചെന്നു മാത്രം.

വിവാഹവും ഒരുമാസത്തോളത്തെ സഹവാസവും കഴിഞ്ഞെത്തിയപ്പോള്‍ അരുണ്‍ ആദ്യം പറഞ്ഞത്..''ചേച്ചീ, ഒരു വീടു നോക്കണം.. അനുവിനെ അടുത്തമാസം ഇങ്ങോട്ടു കൊണ്ടു വരണം''..എന്നു തന്നെയാണ്. മൊബൈല്‍ ഇപ്പോള്‍ അവന്‍റെ ശരീരത്തിന്‍റെ ഭാഗമായ പോലെയാണ്.
''നീയതവിടെ മാറ്റി വെച്ച് ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്ക്.. എന്നിട്ട് സംസാരിയ്ക്ക്..'', വീട്ടുകാരന്‍ ഒരിയ്ക്കല്‍ തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. ''എന്തെങ്കിലും അത്യാവശ്യകാര്യമായിരിയ്ക്കുമെന്നേ..'', ഞാനവനെ ന്യായീകരിയ്ക്കാനാണ് ശ്രമിച്ചത്.

അങ്ങിനെയാണ് യുദ്ധകാലാടിസ്ഥാനത്തില്‍ വീടു തിരയല്‍ തുടങ്ങിയത്. മിക്കവാറും വൈകീട്ട് അവന്‍ വിളിയ്ക്കും..'' ചേച്ചീ, ഒരെണ്ണം അടുത്ത ലൊക്കാലിറ്റിയിലുണ്ട്.. പോയി നോക്കാം..'' കുറെയൊക്കെ ഒഴിഞ്ഞു മാറിയെങ്കിലും രണ്ടു തവണ ഞാനും കൂടെ പോയി. ഓരോ പോരായ്മകള്‍ കണ്ടതിനാല്‍ വിട്ടുകളഞ്ഞു. മൂന്നാം തവണ കണ്ട വീട് കൊള്ളാം, അപ്പാര്‍ട്ട്മെന്‍റെങ്കിലും ഗേറ്റ് കടന്നാല്‍ അല്പം മുറ്റം, ചെടികള്‍,തണല്‍ എല്ലാമുണ്ട്. ഒരു ഭാഗത്തായി ഒരു തുളസിച്ചെടി കൂടി കണ്ടപ്പോള്‍ കൗതുകം തോന്നി. രണ്ടാംനിലയിലെ കൊച്ചുഫ്ലാറ്റ്.

എല്ലാം നല്ല വൃത്തിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ചെറുതാണെങ്കിലും സൗകര്യങ്ങളുമുണ്ട്. കൂടെ വന്ന റിയല്‍ എസ്റ്റേറ്റ് ഏജന്‍റ് വിശദീകരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു...''റെസിഡന്‍ഷ്യല്‍ ഏരിയ.. പാര്‍ക്കിംഗ് സൗകര്യം സെക്യുരിറ്റി..മെയിന്‍റനന്‍സ്, വൈഫൈ..''..

അരുണ്‍ ഒന്നുഷാറായി. '' പാസ് വേര്‍ഡ് എന്താണ്? ചെക്ക് ചെയ്യട്ടെ? സ്പീഡ് എങ്ങിനെ?''
എഗ്രിമന്‍റോ ടോക്കണ്‍ അഡ്വാന്‍സോ ഇല്ലാതെ അവരുണ്ടോ വൈഫൈ പാസ് വേര്‍ഡ് തരുന്നു? അയാള്‍ തന്‍റെ മൊബൈലില്‍ റേഞ്ച് കാണിച്ചു ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

അരുണ്‍ വീടിന്‍റേയും മുറികളുടേയും ഫോട്ടോ എടുക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു. എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ ചുറ്റും പരതി.. അടുക്കള തീരെ ചെറുതായോ? കാബിനറ്റിന്‍റെ മുകളിലത്തെ നിരയില്‍ ആയാസമില്ലാതെ കയ്യെത്തുമോ? എക്സോസ്റ്റ് ഫാന്‍ ശക്തമല്ലേ? വാഷിംഗ് മെഷീന്‍റെ ഡ്രെയിന്‍ ബ്ലോക്കില്ലാതെ ഘടിപ്പിച്ചിട്ടില്ലേ? ബാത്റൂം നീറ്റല്ലേ?..

ചില കുറവുകളും ഞാന്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു.. ബെഡ്റൂമില്‍ കട്ടിലും ഒരു ചെറിയ സ്റ്റഡി ടേബിളും വാര്‍ഡ്രോബും കഴിഞ്ഞ് ഡ്രെസ്സിംഗ് ടേബിളിടാന്‍ സ്ഥലം കുറവാണ്. അത് ബാത്റൂം കഴിഞ്ഞുള്ള കോറിഡോറില്‍ ഇടേണ്ടി വരും. ഹാളില്‍ ഇരുന്നാല്‍ കിച്ചനില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നതു കാണാം. ''വാതിലടച്ചാല്‍ പോരെ, അല്ലെങ്കിലും പുതുമോടിയില്‍ ആരാണ് ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുന്നത്?'' ഏജന്‍റ് ചിരിയോടെ പുറത്തേയ്ക്കു വിരല്‍ ചൂണ്ടി. പുറത്ത് റോഡിനപ്പുറം നിരനിരയായി ഫാസ്റ്റ് ഫുഡ് ജോയിന്‍റുകള്‍..
എന്നാലും.. ഞാന്‍ കൂടുതല്‍ പറഞ്ഞില്ല.
''കിഴക്കേതാ?'' ഞാന്‍ ആത്മഗതമെന്നോണം ചോദിച്ചു. അയാളെന്നെ അമ്പരപ്പോടെ നോക്കി..വീട്ടുകാരന്‍ സ്ഥിരം ചിരിയോടെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു.. വിളക്കു വെയ്ക്കാനൊരിടം ഞാന്‍ മനസ്സില്‍കണ്ടു വെച്ചു.

അരുണ്‍ ഫോണില്‍ തന്നെയാണ്. '' നീ അനുവിനോട് ചോദിയ്ക്ക്..അവളുടെ അഭിപ്രായം കൂടി അറിയാം'' ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.. ഞങ്ങള്‍ ഒരു ഭാഗത്തേയ്ക്കു നീങ്ങി നിന്നു. വീടിനെക്കുറിച്ചു പറഞ്ഞതിനേക്കാള്‍ വൈഫൈയുടെ സ്പീഡ് ചെക്ക് ചെയ്യേണ്ട കാര്യമാണ് ചര്‍ച്ച. അടുത്തു നില്‍ക്കുന്ന എനിയ്ക്ക് അനുപമയുടെ അനുനാസികമായ ശബ്ദം കുറേശ്ശെ കേള്‍ക്കാം..'' ''ഐ.പി.അഡ്രസ് ഷെയര്‍ എത്രയുണ്ട്? പകലും രാത്രിയും ഒരേ സ്പീഡ് ആണോ എന്ന് നോക്കണം..''
ഞാനോര്‍ത്തു..ഒരു കാര്യം പറയാതെ വയ്യ.. ഈ ചക്കി ചങ്കരനൊത്തതെന്നു മാത്രമല്ല,അതുക്കും എത്രയോ മേലെ തന്നെ..

അടുത്തദിവസം ലാപ്ടോപുമായി വന്ന് വൈഫൈ കണക്റ്റ് ചെയ്തു നോക്കാം എന്ന തീരുമാനിച്ച് തിരിച്ചിറങ്ങി.

വീട്ടിലെത്തുന്നതിനു മുമ്പു തന്നെ അരുണ്‍ വിളിച്ചു..'' ഈ വീട് കുഴപ്പമില്ല,അല്ലേ ചേച്ചീ..''
'' നല്ല വീടല്ലേ.. ഒരു കൊച്ചു ഹണിമൂണ്‍ കോട്ടേജ് തന്നെ..'' ഞാനും ശരിവെച്ചു.
പിറ്റേന്നു തന്നെ ബുക്ക് ചെയ്യാമെന്ന തീരുമാനവുമായി.

തിരിച്ചു വീട്ടിലെത്തിയപ്പോള്‍ പതിവു പോലെ ഞാനും ശ്രദ്ധിച്ചത് വൈഫൈ കണക്റ്റ് ആയില്ലേ എന്നാണ്. വാട്സ് ആപ്പില്‍ നോട്ടിഫിക്കേഷനുകളുണ്ട്.

ഞങ്ങള്‍ സോഫയിലിരുന്നു.. ''വീട് കുഴപ്പമില്ല അല്ലേ? ഒതുക്കത്തിലാണെങ്കിലും സൗകര്യമുണ്ട്. അടുത്തു തന്നെ കടകളും റെസ്റ്റോറന്‍റുകളും ഉണ്ട്. അവന് ഓഫീസില്‍ നിന്ന് അധികം ദൂരവുമില്ല.'' അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.
''അടുക്കള ചെറുതാണെങ്കിലും അവിടെയും വൈഫൈ കാണുമല്ലോ!..'' ഞാന്‍ കളിയാക്കി
'' പഴയ കാലമൊന്നുമല്ല.. പാചകം ചെയ്യാനൊന്നും ഇന്നത്തെ കുട്ടികള്‍ അധികം സമയം കളയില്ല. അവള്‍ക്കാണെങ്കില്‍ കാര്യമായൊന്നുമറിയില്ലെന്നല്ലേ അരുണ്‍ പറഞ്ഞത്''?, അദ്ദേഹം വിശദീകരിച്ചു..
''ഭര്‍ത്താവിന്‍റെ മനസ്സിലേയ്ക്കുള്ള വഴി നല്ല ഭക്ഷണം നല്കി കണ്ടെത്തേണമെന്നല്ലേ? അതൊക്കെ ചുമ്മാ പറയുന്നതാവാം അല്ലേ?'' പാതി സ്വഗതമായാണ് ഞാന്‍ പറഞ്ഞത്.

ശരിയാണ്, ഇന്ന് പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കാന്‍ കൂടുതല്‍ സൗകര്യങ്ങളുണ്ട്. പക്ഷേ അറിയേണ്ടുന്നതെല്ലാം തന്നെയാണോ ഇന്നത്തെ യുവമിഥുനങ്ങള്‍ പങ്കിടുന്നത്? പ്രണയവും സ്നേഹവും അനുനിമിഷം സന്ദേശങ്ങളിലൂടെ അറിയിയ്ക്കുക എന്നത് കേവലം ഒരു ദൗത്യം മാത്രമോ? ദാമ്പത്യം അനുശാസിയ്ക്കുന്ന ചില അടിസ്ഥാനതത്വങ്ങളില്ലേ? പാചകം ചെയ്യാന്‍ അറിയില്ലെന്ന് എത്ര അഭിമാനപൂര്‍വ്വമാണ് അവര്‍ അംഗീകരിയ്ക്കുന്നത്? ഏതു സാധനവും വിരല്‍ത്തുമ്പിലെത്തിയ്ക്കാം എന്ന കച്ചവടവിപണനതന്ത്രങ്ങള്‍ക്ക് ഇത്ര സ്വാധീനമോ?

പൊടുന്നനെ മിന്നല്‍പിണര്‍ പോലെ ഒരോര്‍മ്മ ഒാടിയെത്തി. രണ്ടര പതിറ്റാണ്ടിനു മുന്‍പു ആദ്യമായി കൈക്കുഞ്ഞുമായി മണലാരണ്യത്തിലെ ഈ കൊച്ചു നഗരത്തില്‍ വിമാനമിറങ്ങിയതു റമദാന്‍ നോമ്പിലെ ഒരു നട്ടുച്ചയ്ക്കായിരുന്നു. നിയമങ്ങള്‍ ഇന്നത്തേക്കാള്‍ കര്‍ക്കശം. ഭക്ഷണശാലകളെല്ലാം അടഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. ഇന്നത്തെപ്പോലെ റെഡി റ്റു ഈറ്റ് ഭക്ഷണവിഭവങ്ങള്‍ ലഭ്യമല്ല. ഷോപ്പിംഗ് മാളുകള്‍ അപൂര്‍വ്വം. പ്രിയസമാഗമത്തിന്‍റെ സന്തോഷത്തില്‍ വിശപ്പും ദാഹവുമൊന്നും കുറച്ചു നേരത്തേയ്ക്ക് അലട്ടിയില്ല.

വീട്ടിലെത്തിയപ്പോള്‍ കണ്ടതോ? ഒരു പരീക്ഷണമെന്നോണം പാതിവെന്ത ചോറു വാര്‍ത്തു വെച്ചിട്ടുണ്ട്. രാവിലെ ഓഫീസില്‍ പോകുന്നതിനു മുമ്പ് ഒരു ശ്രമം നടത്തിയതാണ്. (പാവം).

നല്ല വിശപ്പും ദാഹവുമുണ്ട്. കുറെ തണുത്ത വെള്ളം കുടിച്ചു.

കുഞ്ഞിനു പാല്‍ കൊടുത്തുറക്കി.

പകുതി വേവായ ചോറില്‍ തിളച്ച വെള്ളമൊഴിച്ചു തിളപ്പിച്ചൂറ്റിയെടുത്തു. ധൃതിയില്‍ ഒരു കാബേജ് തോരനുണ്ടാക്കി. നല്ല തൈരുണ്ട്. പപ്പടം പൊള്ളിച്ചു, നാട്ടില്‍ നിന്നു കൊണ്ടു വന്ന കടുമാങ്ങയെടുത്തു. ഒരു തളികയില്‍ വിളമ്പി പരസ്പരം ഊട്ടിയ ഒരോര്‍മ്മ കാലിഡോസ്കോപ്പിലൂടെയെന്നവണ്ണം തെളിഞ്ഞു വന്നു .
അത്ര രുചികരമായ ഭക്ഷണം പിന്നെ കഴിച്ചിട്ടില്ലെന്നു എപ്പോഴൊക്കെയോ പറഞ്ഞുകേട്ടിരുന്നില്ലേ!

വൈഫൈ തരംഗങ്ങള്‍ക്കു മനസ്സുകളെ സമന്വയിപ്പിയ്ക്കാനാവുമോ? അദ്ദേഹം സ്നേഹാര്‍ദ്രമായി നോക്കുന്നതു ഞാന്‍ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. (ഈ ഓര്‍മ്മ എന്‍റേതു മാത്രമല്ലല്ലോ!) പക്ഷേ ഞാന്‍ മുഖമുയര്‍ത്തിയില്ല. ഏതോ ഉത്തരം തിരയുന്ന പോലെ വാട്സ് ആപ്പില്‍ പരതിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ചില ഒാര്‍മ്മകള്‍ അങ്ങിനെയാണ്. അവ വാക്കുകളാല്‍ പങ്കുവെയ്ക്കേണ്ടതല്ല. മനസ്സിലൊരു ചെപ്പിലൊളിപ്പിച്ച്... ഇടയ്ക്ക് പുറത്തെടുത്തോമനിച്ച്.. വീണ്ടും ഒളിപ്പിച്ച്...

ജീവിതത്തിലെ ഒാരോ നിമിഷവും എത്രയെത്ര ഓര്‍മ്മകള്‍ സമ്മാനിച്ചാണ് കടന്നു പോകുന്നത്! മറക്കേണ്ടവ,മറക്കാന്‍ കഴിയാത്തവ, മറക്കാന്‍ പാടില്ലാത്തവ.... വ്യാപ്തിയും ആവൃത്തിയുമുള്ള ഏതു തരംഗങ്ങള്‍ക്കാണ് അവയെ കൂട്ടിവിളക്കിച്ചേര്‍ക്കാനാവുക!

രാധാ സുകുമാരന്‍
23.05.2018