നമ്മളുടെ എല്ലാ സ്വപ്നങ്ങളും നടക്കില്ല

"ഇന്നു താൻ വരുന്നില്ലേ "
കണ്ണ് തുറന്നപ്പോളേ ഫോണിൽ കുത്തിക്കൊണ്ടു ഇരുന്ന സോഫി എന്നോട് ചോദിച്ചു....

"ഇല്ല.. പുറത്തു പോണം... ഫ്രണ്ട് വരും "

"അപ്പൊ ഇന്നു " സി " ഞാൻ തന്നെ ഹാൻഡിൽ ചെയ്യണം അല്ലേ !!!"അവളുടെ മുഖത്തു ഒരു കാർനിഴൽ വീണു...

"ഇന്നു മാത്രമല്ല മോളെ ഇനി എന്നും.. ഞാൻ നാളെ പോകുവല്ലേ.. " അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു....

ഞാൻ കൊച്ചിലോട്ട് വന്നപ്പോൾ കിട്ടിയ ഫ്രണ്ട് കം ടീച്ചർ ആണ് കക്ഷി... പോരാത്തേന് ഓൾഡി ആയ ആന്റിടെ ബോറിംഗ് ഇൻസ്ട്രക്ഷൻസ് സഹിക്കാൻ എന്റെ ഫ്ലാറ്റിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ഏക ജീവിയും അവൾ ആയിരുന്നു

ആൻഡ്രോയിഡിൽ ഇടയ്ക്കു തല പുകച്ചു ഇരുന്നപ്പോൾ അവൾ എന്നെ പിടിച്ചു ടീച്ചറും ആക്കി.... അതുകൊണ്ട് ദോഷം പറയല്ലോ സിയിലും സി പ്ലസ്‌ പ്ലസ്സിലും ജാവയിലും മനസ്സറിഞ്ഞു ഒന്ന് കോൺസെൻട്രേറ്റി....

ഇന്സ്ടിട്യൂട്ടിൽ പോവാതിരുന്ന എന്റെ ബുദ്ധിയെ മനസ്സറിഞ്ഞു ഞാൻ പ്രാകിയ ദിവസം ആയിരുന്നു ഇന്നു . അവൾ പോയപ്പോൾ പോയ കറന്റ്‌ ഉച്ച ആയിട്ടും വന്നില്ല... എന്റെ ഫോൺ ഒരിറ്റു കറന്റിനായി ദാഹിച്ചു ഇടയ്ക്കു ചുവപ്പ് അടയാളം കാട്ടികൊണ്ടിരുന്നു.. പോരാത്തേന് ഭയങ്കര മഴയും... നൊസ്റ്റാൾജിയ കേറി തലയ്ക്കു പിടിക്കുകയും ചെയ്തു....

"സോഫിടെ പ്രാക്ക് ആവുമോ ഇനി !!!"

മൂന്നുമണി ആകുമ്പോൾ അയാളെ വിളിക്കാൻ പറഞ്ഞിരുന്നു... ഇനിം കുറേ സമയം ഉള്ളത് കൊണ്ട് "ലൂക്കിങ് ഫോർ അലാസ്ക " എടുത്തു വെച്ചൊന്ന് കസറി...ബോധം വന്നപ്പോൾ സമയം 3:10...കറന്റ്‌ കിട്ടി ഹാപ്പി ആയ എന്റെ ഫോണിനെ എടുത്തു ആഞ്ഞ് കുത്തി

"സോറി ശില്പ !!!ഞാൻ തിരക്കിൽ ആയി പോയി... ഇന്നു കാണാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല... ഞാൻ നിന്നെ ഒരു 4:30 ആവുമ്പോൾ വിളിക്കട്ടെ " അപ്പുറത്ത് നിന്നു അയാളുടെ ക്ഷമാപണം വന്നു...

"ഓക്കേ " എന്ന് പറഞ്ഞു വെച്ചെങ്കിലും ഞാൻ അത്രയും ഓക്കേ ഒന്നും ആയിരുന്നില്ല...

4:30 കഴിഞ്ഞും കാൾ വന്നില്ല... തിരിച്ചു വിളിച്ചിട്ടും നോ റെസ്പോൺസ്... ദേഷ്യത്തിൽ ഫോൺ കോട്ടിലേക്കു എറിഞ്ഞെങ്കിലും വീണത്‌ നിലത്തേക്ക് ആയിരുന്നു... അങ്ങനെ സുന്ദരനായ എന്റെ ഫോൺ കുട്ടനിൽ ചില വിള്ളലും വരകളും ഒക്കെ ഉണ്ടായി..അവൻ അന്ത്യശ്വാസം വലിക്കുവാണോ എന്ന് പേടിച്ചു ഓടിപ്പോയി എടുത്തു നോക്കി .. "ഹാവൂ.. ജീവൻ ഉണ്ട്"..എവിടെയോ ഒരാശ്വാസം...

ആകെ തോറ്റു പോയി എന്ന് തോന്നിയ നിമിഷം ആയിരുന്നു അത്..

മൂന്നുവർഷത്തിനിടക്ക് ഒരിക്കൽ പോലും കേരളത്തിലേക്ക് വരണമെന്ന് തോന്നിയിട്ടില്ല.... ഇന്നു അത് തോന്നിയതിനു കാരണം അയാൾ ആവും... എന്നിട്ടും കാണാൻ പറ്റി ഇല്ലെങ്കിൽ....ആകെ എന്തോ പോലെ...

എന്റെ മേഘാലയൻ ഫ്രണ്ട്സ് കലൂരിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു... ഇന്നു രാത്രിയിലെ ട്രെയിനിന് അവർ തിരികെ പോകും.... അവർക്കൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്ന തൃശ്ശൂരുകാരി സുഹൃത്ത്‌ നേരം വൈകിയും വരാത്തത് കൊണ്ട് അവരു വിളിച്ചു കച്ചറ തുടങ്ങി... ഷോപ്പിംഗ്‌ ഉണ്ടത്രേ.... അവർക്കു ഇടപ്പള്ളി പോണം ഞാൻ ചെല്ലണം എന്ന്

ഞാൻ ആകെ മൂഡ് ഔട്ട്‌ ആയിരുന്നു.... കിട്ടിയ ഡ്രസ്സ്‌ ഇട്ടു... ബാഗിൽ പഴ്സും ഫോണും കുത്തി തിരുകുമ്പോൾ അയാളുടെ ബുക്ക്‌ എന്നെ നോക്കി കൊഞ്ഞനം കാട്ടി... ഇറങ്ങാൻ നേരം ഒന്നും കൂടി കണ്ണാടിയിൽ നോക്കിയപ്പോൾ ഫൌണ്ടേഷൻ ഇട്ട എന്റെ മുഖത്തു കൂടി നീണ്ട കറുത്ത അടയാളങ്ങൾ... എഴുതി മിനുക്കിയ കണ്ണിലെ കണ്മഷി പടർന്നിരിക്കുന്നു

"അമ്പോ... നിക്ക് കരയാൻ ഒക്കെ അറിയാം അല്ലേ.. "

സെക്കന്റ്‌ റൌണ്ട് പുട്ടി ഇടാൻ മിനക്കെടാതെ ഒരു ടിഷ്യു വെച്ചു അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തു കിട്ടിയ ക്യാബിൽ ഞാൻ ഇറങ്ങി... പോകും വഴി ഒരു മെസ്സേജ് അയച്ചു അയാൾക്ക്....

"ഇടപ്പള്ളിയിൽ കാണും ഫ്രീ ആയാൽ വരൂ"

ക്യാബിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ ന്റെ സുഹൃത്ത്‌ ഞാൻ ട്രെയിൻ കയറാൻ പോകുമ്പോൾ പറഞ്ഞത് ഓർമ വന്നു... "ഇത് ഫിലിം അല്ല... അയാൾ വന്നു കാണേണ്ട ഒരു കാര്യോം ഇല്ല... ബി സി ആവും... നീ പോവണ്ട... "..അത് ശരി ആണെന്ന് തോന്നിപ്പോയി പലപ്പോളും... ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് നിറഞ്ഞ കണ്ണ് ആരും കാണാതെ തുടക്കുമ്പോൾ എവിടെയോ ഞാനും ഒരു ചെറിയ കുട്ടിയെപ്പോലെ ആയി....

അവരുടെ ഷോപ്പിംഗ്‌ കഴിഞ്ഞു പോകാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഡെയ്റ്റി അയാൾക്ക്‌ വേണ്ടി ഞാൻ വാങ്ങിയ ബുക്സ് കൈയിൽ വെച്ചു തന്നു.... കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്കു മുൻപ് ഒരു ഷോപ്പിംഗ്‌കഴിഞ്ഞു അവരുടെ ഫ്ലാറ്റിൽ കയറിയപ്പോൾ അവിടെ വെച്ചു മറന്നതായിരുന്നു അത് .... എവിടെയോ എന്തോ കൊളുത്തി വലിക്കുന്നത് പോലെ...

ഒരിക്കൽ ഒരു ഓപ്പൺ ഡേക്ക് പേരന്റ്സ് വരാത്തത് ഫ്രണ്ട്സ് പറഞ്ഞു കളിയാക്കിയപ്പോൾ വിതുമ്പി കരഞ്ഞ എന്നെ ചേർത്തുപിടിച്ചു ഏട്ടൻ പറഞ്ഞ ഒരു ഡയലോഗ് ഉണ്ട് .. "ഡോണ്ട് ഷോ അപ്പ്‌ യുവർ ഇമോഷൻസ്... ആർക്കും അതു മനസ്സിലാവില്ലടാ ... നമ്മൾക്ക് നമ്മൾ മാത്രെ ഉള്ളൂ "എന്ന്....അന്ന് തൊട്ട് ആർക്കും മുൻപിൽ കരയാത്ത ഒന്നും ആഗ്രഹിക്കാത്ത ഒരു ഗേൾ ആദ്യമായി ആവും ഇങ്ങനെ ഗംഗ യമുനാ ഒഴുക്കുന്നത്... ഇന്നു ഏട്ടന്റെ ആ ഡയലോഗ് സത്യം ആയി തോന്നി...

അവർക്കു കാബ് വിളിച്ചു കൊടുത്തു വരുന്നില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ശരിക്കും ബ്ലാങ്ക് ആയിരുന്നു... അപ്പോളാണ് മമ്മി എന്നോട് ഇടപ്പള്ളി പള്ളിയിൽ പോണം എന്ന് പറഞ്ഞത് ഓർമ വന്നത് ... അവിടെ ചെന്നു പ്രാർത്ഥിച്ചു ഇറങ്ങിയപ്പോൾ എന്തോ വീണ്ടും അയാളെ ഒരിക്കൽ കൂടി വിളിക്കാം എന്ന് തോന്നി .....

വിളിച്ചപ്പോൾ അയാൾ വരാം എന്ന് പറഞ്ഞു....മനുഷ്യർ തോറ്റു പോകുമ്പോൾ ദൈവം അത്ഭുതങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കും എന്ന് കേട്ടിട്ടില്ലേ.... ചിലപ്പോൾ അങ്ങനെ ഒന്നാവാം....

എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരുപാട് തവണ ഒരുപാട് പേര് ഒരു "മിറക്കിൾ" പോലെ വന്നിട്ടുണ്ട്... അങ്ങനെ ഒരു "മിറക്കിൾ" ആയിരുന്നു അയാളും.....

അയാൾ ഒപ്പം ഉണ്ടായിരുന്ന ആ ഒരു മണിക്കൂർ ജീവിതത്തിലെ പ്രൈസ് ലെസ്സ് മൊമെന്റ്സിൽ ഒന്നായിരുന്നു.... ഈ മൂന്നു വർഷത്തിൽ ഞാൻ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഹാപ്പി ആയതും ആ ഒരു മണിക്കൂറിൽ മാത്രം ആവും....

കൊച്ചിയോടു ബൈ പറഞ്ഞു യാത്ര തിരിച്ചു..

" നീ ആരെയാ ഈ നോക്കുന്നെ !!"

മമ്മി എന്നോട് ചോദിച്ചു... ഒന്നും ഇല്ല എന്ന അർത്ഥത്തിൽ ഞാൻ തല ഇളക്കി

ഇനി ഒരിക്കലും കൊച്ചിയിലേക്കു ഉണ്ടാവില്ല എന്ന് മനസ്സ് മന്ത്രിക്കുമ്പോളും കാറിനുള്ളിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഇപ്പോളും എന്റെ കണ്ണ് ആരെയെങ്കിലും തേടുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അയാളെ മാത്രം ആവും..... കേട്ടിട്ടില്ലേ നമ്മളുടെ എല്ലാ സ്വപ്നങ്ങളും നടക്കില്ല എന്ന് അതുപോലെ ഞാൻ ഏറ്റവും മിസ്സ്‌ ചെയ്യാൻ പോകുന്ന ന്റെ ഏറ്റവും വലിയ സ്വപ്നം അയാൾ മാത്രം ആവും... ചിലപ്പോൾ ഞാൻ അയാളുടെ ജീവിതത്തിൽ ഒന്നും അല്ലെങ്കിൽ കൂടി തന്നെ....

Shilpa