പ്രണയ ലേഖനം

പ്രണയ ലേഖനം

ഒരു പത്തിരുപത്തി എത്രയോ കൊല്ലം മുൻപ് :)

എനിക്കു ആദ്യത്തെ പ്രണയ ലേഖനം കിട്ടുന്നത് ഏഴാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ ആണ്. ആ കഥയാണ് ഇവിടെ പറയാൻ പോകുന്നത്...

ആറാം ക്ലാസ്സ് മുതൽ ഞാൻ കൊയിലാണ്ടി ഗേൾസ് ഹൈ സ്കൂൾ ആണ് പഠിച്ചത്. വീട്ടിൽ നിന്നും ഏതാണ്ട് രണ്ടു രണ്ടര കിലോമീറ്റർ ദൂരെ. അന്നൊക്കെ നടന്നാണ് സ്കൂളിൽ പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നത്. ഞാനും അനിയത്തിയും പിന്നെ വീടിനടുത്തുള്ള കുറെ കുട്ടികളും ആയി ഒരു ചെറിയ ജാഥ ആയിട്ടാണ് പോകുക. കലപില ബഹളം വെച്ചും ഇലമംഗലം പൊട്ടിച്ചു ചവച്ചും, ഉപ്പിലിട്ട നെല്ലിക്കയും പുളിയച്ചാറും തിന്നു നിർവൃതിയടയുന്ന ബാല്യകാലം.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു സുപ്രഭാതത്തിൽ പല്ലു തേച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ഞാൻ പെട്ടന്ന് ഒരു ആക്രോശം കേൾക്കുന്നു...
എടി ആതിരേ.......

അമ്മയാണ്...

പകുതി പേസ്റ്റ് വിഴുങ്ങിക്കൊണ്ടു ഞാൻ അടുക്കളയിലേക്കോടി...

എന്താമ്മേ,,,

ആരാഡീ ഈ *** ?? (പേര് ചോദിക്കുന്നു)

ഏത് ***??

നിനക്കറിഞ്ഞൂടെ?? കോപാക്രാന്തയായി അമ്മയുടെ ചോദ്യം

എനിക്കറിഞ്ഞൂടാ ....

ഇന്നാ നോക്ക് ... ഇതാ അവൻ നിനക്ക് പ്രേമലേഖനം അയച്ചിരിക്കുന്നു!!

വായിൽ ബാക്കി ഉണ്ടായിരുന്ന പേസ്റ്റ് കൂടി വിഴുങ്ങിപ്പോയി!!

പ്രേമലേഖനമോ? എനിക്കോ ??? ((പെട്ടന്ന് എനിക്കു ഉള്ളിൽ ഭയങ്കര സന്തോഷം തോന്നി :P ))

എനിക്കു തന്നെ ആണോ? വിറച്ചു കൊണ്ടു ഞാൻ ചോദിച്ചു...

ഹും പിടിക്കെടീ കഴുതേ... എന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മ അതു എന്റെ നേർക്കു എറിഞ്ഞു..

അതാരായിരിക്കും?? ജിജ്ഞാസ അടക്കാനാവാതെ ഞാൻ ആ കത്തു എടുത്തു തുറന്നു!

"എത്രയും പ്രിയപ്പെട്ട ആതിരക്ക് *** എഴുതുന്നത്... "

വരയുള്ള പേപ്പറിൽ നല്ല വലിയ അക്ഷരത്തിൽ എഴുതിയിരിക്കുന്നു...

എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരായിരം പെരുമ്പറകൾ ഒരുമിച്ചു മുഴങ്ങി... ഒരു അഞ്ഞൂറു ലഡ്ഡു ഒരുമിച്ചു പൊട്ടുകയും ചെയ്തു. ഈ പ്രേമം പ്രണയം എന്നൊക്കെ കേട്ടിട്ടേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു... എന്താണെന്നോ ഏതാണെന്നോ അറിഞ്ഞൂടാ... അങ്ങനത്തെ എന്റെ കയ്യിൽ ഒരു പ്രേമലേഖനം!!

വായിച്ചു മുഴുമിപ്പിക്കാൻ വിട്ടില്ല... ഇങ്ങനെ ചേർത്തങ്ങു പിടിച്ചു... അല്ല സോറി സോറി... ഠപ്പേ എന്നു ഒന്നു പൊട്ടിച്ചു അമ്മ...

((അമ്മ പണ്ടേ മേലെ പറമ്പിൽ ആൺവീട്ടിലെ മീന സ്റ്റൈൽ ആണ്... ഒന്നു പൊട്ടിച്ചിട്ടേ ബാക്കി ചോദിക്കൂ :P ))

ആരാഡീ ഈ കോന്തൻ... നിനക്കു പ്രേമലേഖനം അയക്കാൻ മാത്രം ധൈര്യമുള്ളവൻ ആരാടീ ന്നു...

എനിക്കറിഞ്ഞൂടമ്മേ... എനിക്കു സന്തോഷവും സങ്കടവും എല്ലാം കൂടി കലർന്ന ഒരു സമ്മിശ്ര വികാരം...

നിനക്കറിയോ ഡീ ന്നു അനിയത്തിയുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞു അമ്മ,

ആ... നികും അറിഞ്ഞൂടാ ന്നു ഒരു പരിഹാസ ചിരി കലർത്തി അവളും മൊഴിഞ്ഞു. എനിക്കൊരു അടി കിട്ടിയതിൽ അവൾ അതീവ സന്തുഷ്ട ആയി എന്നു പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ...

സാധാരണയായി അതി രാവിലെ പാല് കൊടുക്കാനായി ഞാൻ ആണ് വീട്ടിൽ നിന്നു ആദ്യം ഇറങ്ങുന്നത്.. ഇതു മനസിലാക്കി കോണിപ്പടിയിൽ ഈ കത്തു വെച്ചു അതിൽ ഒരു കല്ലും വെച്ചിരിക്കയായിരുന്നു. പക്ഷെ അന്ന് മൂകാംബികയിൽ പോകാനായി അച്ഛനാണ് ആദ്യം ഇറങ്ങിയത്... കയ്യോടെ അച്ഛൻ തന്നെ എടുത്തു..
ഈ കക്ഷി ആരാണെന്നു എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും എനിക്കു മനസിലായില്ല... ആരാണീ ***... പേര് അറിയാത്ത പല മുഖങ്ങൾ ഞാൻ ഓർത്തു നോക്കി...

ഇനി ഇതു പോലെ എന്തെങ്കിലും കിട്ടിയാൽ അപ്പൊ തന്നെ എൻ്റെ കയ്യിൽ തരണം എന്നു ഉറക്കെ പ്രഖ്യാപിച്ചു അമ്മ. ആരാണെന്നു അറിയില്ലല്ലോ.. അതുകൊണ്ടു വിഷണ്ണയായി അത്യധികമായ ജിജ്ഞാസയിൽ മുങ്ങിക്കുളിച്ചു ഞാൻ നിന്നു.

അങ്ങനെ ഒരാഴ്ച പിന്നിട്ടു.

റയിൽവേ ട്രാക്കിന്റെ സൈഡ് പിടിച്ചാണ് ഞങ്ങൾ സ്കൂളിൽ പോകുന്നത്.. ഗേൾസ് ഹൈ സ്കൂളിന് ഒരു കിലോമീറ്റർ മാറിയാണ് ബോയ്സ് സ്കൂൾ. ഒരു കൊച്ചു ജാഥ നയിച്ചു പോകുന്ന ഞങ്ങളുടെ എതിർ വശത്തായി ഒരു മൂന്നു പയ്യന്മാർ നടന്നു പോകുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി... ഞാൻ മാത്രമല്ല, അനിയത്തിയും. അധികം വൈകാതെ എനിക്കു മനസിലായി ഈ പയ്യന്മാരിൽ ഒരാളാണ് ഈ ലേഖനം എഴുതിയ കക്ഷി...

ഞങ്ങൾ കാലത്തു ഇറങ്ങുമ്പോൾ വീടിനടുത്തു അവിടെയും ഇവിടെയുമായി ചുറ്റി പറ്റി നിൽക്കുന്നു. ഞങ്ങൾ നടക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ പിറകെ നടന്നു വരുന്നു. ഏതാണ്ട് ഒരു രണ്ടു വർഷം ഇതു തുടർന്നു.. പ്രേമം അല്ല കേട്ടോ... ങ്ങാ.. ഈ പിന്നാലെ നടന്നു വരുന്നത്. അതാണ് ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചത്...

പക്ഷെ ഒരു തവണ പോലും ധൈര്യമായിട്ടു എന്നോട് വന്നു സംസാരിച്ചില്ല ടിയാൻ...

ഈ കക്ഷിക്ക് എന്റെ വീടിനടുത്തു ഒരു പന്ത്രണ്ട് സെൻറ് സ്ഥലം ഉണ്ടായിരുന്നു.. വീടിനോടു ചേർന്നുള്ള ഇടവഴിയിലൂടെ ശനിയും ഞായറും ടി കക്ഷികൾ സൈക്കിളിൽ ബെല്ലടിച്ചോണ്ടു പോകും. ഇതു കേൾക്കുമ്പോൾ അമ്മ പുറത്തിറങ്ങി നിന്നിട്ട് സാരി തലപ്പ് എടുത്തു അരയിൽ കുത്തി കൈ രണ്ടും എളിയിലും വെച്ചിട്ട് "ധൈര്യമുണ്ടേൽ വാടാ... ഒന്നു ഗുസ്തി പിടിച്ചിട്ടു പോകാം" എന്നത് പോലെ മുഖം കടുപ്പിച്ചു നിൽക്കും. ഈ കാഴ്ച കാണുമ്പോൾ തന്നെ പയ്യന്മാർ തലയും താഴ്ത്തി സ്ഥലം വിടും!!

ഞാൻ എന്തെങ്കിലും മനസിൽ കാണും മുൻപേ എന്റമ്മ അതു മാനത്തു കാണും. എനിക്കു അമ്മയെ പേടിയായിരുന്നു. പേടിയല്ല.. ഒരു തരം ഭയം.. അതു കൊണ്ടു അവന്ടെ പ്രേമം ഒരിഞ്ചു പോലും മുന്നോട് പോയില്ല...

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം ഞാൻ വീടിനടുത്തുള്ള ചിറയുടെ അരികിലൂടെ നടന്നു പോകുന്നു. പെട്ടന്ന് പിന്നിൽ നിന്നും ഒരു സൈക്കിൾ ബെൽ... ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി...
ക്ലിക്ക്.... ഒരു ഫ്ലാഷ് മിന്നിയത് പോലെ...

നോക്കുമ്പോൾ ഒരു പയ്യൻ സൈക്കിൾ ഓടിക്കുന്നു. നമ്മുടെ ടി കക്ഷി പിന്നിൽ ഇരുന്നിട്ട് നടന്നു പോകുന്ന എന്നെ ക്യാമെറയിൽ പകർത്തുന്നു!! എന്നിട് സുസ്മേര വദനനായി കൈ വീശിക്കൊണ്ട് പോയി മറഞ്ഞു...

എൻ്റെ വയറ്റിൽ കുറെ പൂമ്പാറ്റകൾ പറന്നു ( വയറ്റിൽ പറക്കുന്ന പൂമ്പാറ്റകളുടെ ഉപജ്ഞാതാവിനു നന്ദി))

ഞാൻ വീട്ടിലേക്കു ഓടി.. അമ്മയോട് പറയാൻ ധൈര്യമില്ല... പറഞ്ഞാൽ അടുത്ത നാലെണ്ണം എപ്പോ കിട്ടിയെന്നു ചോദിച്ചാൽ മതി...

പതുക്കെ അനിയത്തിയോട് പറഞ്ഞു. ഓ പിന്നെ,,, നീ നടന്നു പോകുന്ന ഫോട്ടോ എടുത്തിട്ടു അവൻ എന്തോ ചെയ്യാനാ... പോകാൻ പറ" എന്നു അവൾ.. ഞാൻ ആശ്വസിച്ചു..

അങ്ങനെ രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞു..

ഞാൻ കുളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ അമ്മ കുളിമുറിക്കു പുറത്തു നിന്നു വിളിക്കുന്നു..

ഡീ... നിന്നെ കാണാൻ രണ്ടു പെൺപിള്ളേർ വന്നിരിക്കുന്നു. നിന്ടെ സ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്നതാ പോലും..

ഇരിക്കാൻ പറയമ്മേ

കയറി ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ട് ഇരിക്കുന്നില്ല..

വീട്ടിൽ കയറി ഇരിക്കാത്ത കുട്ടികൾ ആരാവും എന്നു അത്ഭുതപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ വേഗം കുളിച്ചു വന്നു.

അമ്മ അകത്തേക്ക് പോയപ്പോൾ അവർ പരിചയപ്പെടുത്തി...

പറഞ്ഞു വന്നപ്പോൾ അതിൽ ഒരു കുട്ടി നമ്മുടെ ടി കക്ഷിയുടെ അനിയത്തിയും മറ്റേത് അവളുടെ ഒരു അസ്മാദിയും..

പാവാടക്കുള്ളിൽ ഒളിപ്പിച്ച ഒരു ഫോട്ടോ എടുത്തു അവൾ എൻ്റെ കയ്യിൽ തന്നു.. ദോണ്ടെ ഞാൻ നടക്കുന്ന ഫോട്ടോ!!

ഞാൻ വിളറി...

ഇതു നിന്നെ കാണിക്കാൻ വേറെ വഴി ഇല്ല.. അതു കൊണ്ടു ഞങ്ങളെ ഏട്ടൻ അയച്ചതാണ് എന്ന്... ഞാൻ പരിസരം മറന്നു സന്തോഷിച്ചു!! പെട്ടന്ന് അമ്മ രംഗത്തെത്തി... പതുക്കെ ഫോട്ടോ അവളെ തന്നെ പിടിപ്പിച്ചു ഞാൻ കൈ കഴുകി..

എന്നാൽ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങട്ടെ എന്നും പറഞ്ഞു അവർ രണ്ടും ഒരൊറ്റ പോക്ക്...

പെട്ടന്ന് അമ്മയ്ക്കു എന്തോ ഒരു പന്തികേട് മണത്തു... എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു...

എന്തിനാഡി അവർ വന്നത്??
ഞാൻ പരുങ്ങി...

പററ റ റ റ.....
പിന്നെ ഒരു അലർച്ചയായിരുന്നു...

അത്... പിന്നെ...

പിന്നെ???

ഒരു ഫോട്ടോ തരാൻ വന്നതാ....

ഫോട്ടോയോ?? എന്നിട് എവിടെ?

അതു അവൾക്കു തിരിച്ചു കൊടുത്തു.... ഞാൻ വിറച്ചു..

ആരുടെ ഫോട്ടോ??? അമ്മ മൂക്കു വിടർത്തി കണ്ണുകൾ ഉരുട്ടിക്കൊണ്ടു അലറി...

എൻ്റെ...!

ഞാൻ താഴോട്ടു നോക്കി നഖം കൊണ്ടു സിമെന്റിൽ മാന്തി...

നിന്റേയോ??? വിശ്വാസം വരാത്ത പോലെ അമ്മ...

ഉം... !

അപ്പോൾ കുളിച്ചു വന്ന ഞാൻ വിയർത്തൊട്ടി...

നിന്ടെ ഫോട്ടോ എങ്ങനെ അവളുടെ കയ്യിൽ വന്നു???

ഠപ്പേ... പൊട്ടി ഒന്നു കരണത്തു തന്നെ....

അത്...

ഏത്...?? പറയെടി പൂതനെ...

ഞാൻ വഴിയിലൂടെ നടന്നു പോകുമ്പോ അവളുടെ ഏട്ടൻ എടുത്ത ഫോട്ടോയാ...

അമ്മ തിരിഞ്ഞു റോഡിലേക്ക് ഓടി... തിരിച്ചു പോകുന്ന ആ പെൺ കുട്ടികളെ തിരിച്ചു വിളിച്ചു...

അവരെ അമ്മ എന്തെല്ലാം വഴക്കാണ് പറഞ്ഞതു എന്നു ഞാൻ കേട്ടില്ല... എന്റെ കരണത്തു കിട്ടിയ സമ്മാനത്തിനെ കുറിച്ചോർത്തു ഏങ്ങി ഏങ്ങി കരയുകയായിരുന്നു ഞാൻ...

റോഡിലേക്ക് നോക്കിയ ഞാൻ കണ്ടു, അവന്ടെ അനിയത്തി ആ ഫോട്ടോ എടുത്തു അമ്മയുടെ മുന്നിൽ വെച്ചു തുണ്ടം തുണ്ടമായി കീറി കാറ്റിൽ പറത്തി കരഞ്ഞു കൊണ്ടു ഓടി പോകുന്നു..

അങ്ങനെ അന്ന് വീട്ടിൽ 144 പ്രഖ്യാപിച്ചു... അച്ഛൻ വന്ന ഉടനെ അമ്മ ഇതെല്ലാം പറഞ്ഞു... അച്ഛനാണെങ്കിലോ, അവൾ കീറി എറിഞ്ഞ എല്ലാ കഷ്ണങളും പെറുക്കി കൂട്ടി ഒരു കട്ടിയുള്ള പേപ്പറിൽ ഒട്ടിച്ചു. എന്നിട്ട് അതിലേക്കു നോക്കി ഒരു ഡയലോഗ്..

“എന്തായാലും അവൻ ഒരു നല്ല ഫോട്ടോഗ്രാഫർ തന്നെ” :P

ഞാൻ എന്തോ കഠിനമായ തെറ്റു ചെയ്തതു പോലെയായി പിന്നീട് അങ്ങോട്ട്... അമ്മ എന്നെ ഇടം വലം തിരിയാൻ അനുവദിച്ചില്ല.... എങ്ങോട്ടു തിരിഞ്ഞാലും അദൃശ്യമായ ഒരു വലയമായി അമ്മ എന്റെ ചൂഴ്ന്നു നിന്നു...

പിന്നീട് ആരോ പറഞ്ഞു ഞാൻ അറിഞ്ഞു ടി കക്ഷി ഭാഗ്യം അന്വേഷിക്കാൻ വേണ്ടി മറുനാട്ടിലേക്കു പോയി എന്നു... (( ആ തിരോധാനത്തിന് പിന്നിൽ ആരുടെയെങ്കിലും കറുത്ത കൈകൾ പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്നുള്ളത് ഇപ്പോഴും എനിക്കു അജ്ഞാതമാണ്))

വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം 2010 ൽ, മോനെയും എടുത്തു ഓടിക്കയറിയ ഒരു ഓട്ടോയിൽ വെച്ചു ഞങ്ങൾ വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടി... :) ഏതോ സിനിമയിലെ രംഗങ്ങളെ അനുസ്മരിപ്പിക്കും വിധം….

ഞാൻ സംസാരിക്കില്ല എന്ന ധാരണയിൽ മൗനമായിരുന്ന കക്ഷിയുടെ ചിന്താ ധാരയെ മുറിച്ചു കൊണ്ടു ഞാൻ തന്നെ അങ്ങോട്ടു പോയി വിശേഷങ്ങൾ ചോദിച്ചു...

അന്ന് ആദ്യമായി ആ സ്വരം ഞാൻ കേട്ടു... ആ കണ്ണുകളിലെ കൗതുകം ഞാൻ വായിച്ചു... രണ്ടു കുഞ്ഞുങ്ങളുമായി സ്നേഹ നിധിയായ ഭാര്യയുമൊത്തു ഒരു നല്ല കുടുംബ ജീവിതം നയിക്കുന്നു എന്നു കേട്ടപ്പോൾ ഞാൻ അത്യധികം ആഹ്ലാദിച്ചു..

വിശേഷങ്ങൾ പങ്കുവെച്ചു ഇറങ്ങേണ്ടുന്ന സ്ഥലം എത്തിയപ്പോൾ പുഞ്ചിരി നിറച്ച കണ്ണുകളോടെ വീണ്ടും ഞങ്ങൾ രണ്ടു വഴിക്കു പിരിഞ്ഞു....

ആതിരാസൂരജ്