വൃദ്ധ വ്യസനം

വൃദ്ധ വ്യസനം
(കവിത)

തൊട്ടടുത്തിരുന്നെന്റെ അക്ഷര കൂട്ടങ്ങൾ
കൺ തുറിച്ചൊന്നെന്നെ നോക്കിടുന്നു
വിടർന്ന കണ്ണൊന്നു പിന്നെയും വിടർത്തി
ചുണ്ടൊന്നനക്കി പറഞ്ഞിടുന്നു
കണ്ണേ മടങ്ങുക.

ഉറച്ചുപോയെന്റെ കാതിന്റെ തുമ്പത്തെ
ഉച്ചഭാഷിണി പതച്ചുനോക്കി
അടഞ്ഞ കാതോന്നു പിന്നെയും നീട്ടുമ്പോൾ
ചുണ്ടൊന്നനക്കി പറഞ്ഞിടുന്നു
കാതേ മടങ്ങുക.

നടന്നു വന്നൊരീ കാലൊന്നു പിന്നെയും
ഒരു ചുവട്, പിന്നെയും വച്ചിടുമ്പോൾ
തേഞ്ഞു പോയൊരു അസ്ഥിയും ധമനിയും
ചുണ്ടൊന്നനക്കി പറഞ്ഞിടുന്നു
കാലേ മടങ്ങുക.

താൻ നെയ്ത വലയിലെ പൊൻ മക്കൾ തന്നൊരാ
ഉഴ്ന്നുവടിയും പറഞ്ഞു മെല്ലെ
നിൻ ശരീരം താങ്ങി തേഞ്ഞു പോയ് ജീവിതം
കാലമേ മടങ്ങുക.. എന്നന്നേക്കുമായി മടങ്ങുക..
കാലമേ മടങ്ങുക... കാലമേ മടങ്ങുക...

ഉണ്ണി കാഞ്ഞങ്ങാട്