ആവർത്തനം.

എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നൂ,
എന്ന സത്യത്തെ തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ.
വെളിച്ചമെത്താത്ത ഒറ്റപ്പെട്ട,
ദ്വീപുകളിലായിരിക്കും നാമെത്തിച്ചേരുക.

അവിടെ,ഒരുതരി വെളിച്ചത്തെ
പ്രതീക്ഷിപ്പതില്ലെങ്കിലും,
വെറുതേ തിരഞ്ഞുതിരഞ്ഞു നാം
ഇരുളാം മറവിയിലൊളിക്കവേ.

ഒരു മിന്നൽകൊടി പോലെയോ
ഒരു കൈത്തിരിനാളം പോലെയോ
മായികമാമൊരു വെട്ടം
അരുകിലായ് പാറി പറന്നെത്തി.

ആപാദം നമ്മെ ചുംബിച്ചുണർത്തി,
ഒടുവിൽ ഹൃദയപ്പൂക്കളറുത്ത്-
ധൂളിയിൽ കോർക്കുമൊരുതരി,
ചെങ്കനലായ് ചാർത്തിയങ്ങ് മാഞ്ഞുപോകുമ്പോൾ...

✍️ഷാജിത് ആനന്ദേശ്വരം