എൻ്റെ കഥ

Visit- http://www.nallezhuth.com for more

-----------------------------------------

പ്രായം കൂടുന്തോറും മൂശേട്ട കൂടും എന്നു കാരണവർ പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അതു കൊണ്ടാവുമോ ഈയിടെ ആയി എല്ലാരോടും മുഖത്തടിച്ചതു പോലെ സംസാരിക്കാൻ ഒരു മടിയും തോന്നാത്തത്. 

ഇത് പറയുന്ന കേട്ടാൽ തോന്നും പണ്ട് ഞാൻ ഒരു പാവം ആരുന്നെന്നു!! 

എനിക്കു ശരിയല്ല  എന്നു തോന്നുന്ന കാര്യങ്ങൾ തുറന്നു പറയാനും തെറ്റു ചെയ്യുമ്പോ മാപ്പ് പറയാനും പണ്ടേ എനിക്കു വല്യ മടി ഒന്നും ഇല്ലാരുന്നു. 

ഞാൻ ഒരു ആണായി ജനിക്കേണ്ടതായിരുന്നു എന്നു പലപ്പോഴും എന്റെ വീട്ടുകാർ പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇല്ലെങ്കിൽ ആണുങ്ങൾ ഇല്ലാത്ത വീട്ടിൽ, രാത്രിയുടെ ഇരുട്ടിൽ പുറത്തു എന്തു ശബ്ദം കേട്ടാലും "വാ നോക്കാം" എന്നു പറഞ്ഞു വീടിന് പുറത്തു ഇറങ്ങാൻ ഉള്ള ധൈര്യം സ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിക്ക് ഉണ്ടാകുമോ?? 

ഇല്ലെങ്കിൽ ആൺകുട്ടികളെ വഴിയിൽ തടഞ്ഞു നിർത്തി തല്ലാൻ ഉള്ള ധൈര്യം കാണിക്കുമോ?

സ്കൂൾ പ്രീഫെക്ട് ആകണം എന്ന അതിയായ മോഹവും ആയാണ് അന്ന് ജീവിച്ചിരുന്നത്. ആരൊക്കെ ആവണം പുതിയ പ്രീഫെക്ട്സ് എന്നു തീരുമാനിക്കുന്നത് അപ്പോൾ അധികാരത്തിൽ ഉള്ള ഹെഡ് ഗേളും  മറ്റു "പ്രീഫെക്ട്സ് "- ഉം ചേർന്നാണ്. എന്നിട്ടും ഞാൻ ആ ഹെഡ് ഗേളിന്  എതിരെ പരാതി കൊടുത്തു. ക്ലാസ്സിലെ ഒരു കുട്ടിയെ സ്കൂളിലെ എല്ലാരുടെയും മുമ്പിൽ വച്ച് ചെയ്യാത്ത തെറ്റിന്റെ പേരിൽ അപമാനിച്ചു എന്നതാണ് കുറ്റം. പരിണിത ഫലമായി എല്ലാ ക്ലാസ്സുകളിലും കേറി മാപ്പു പറയേണ്ടി വന്നു പാവം ഹെഡ് ഗേളിന് . എനിക്കു പക്ഷെ അന്ന് പേടിയോ കുറ്റബോധമോ തോന്നിയില്ല.

പത്താം ക്ലാസ്സ് പഠിക്കുമ്പോൾ...സ്കൂൾ ഗ്രൗണ്ടിലുള്ള ജാതി മരത്തിൽ നിന്നു ആരും ജാതിക്ക പറിക്കരുത് എന്നു ഹെഡ്മിസ്ട്രസ്  താക്കീതു തന്നിട്ടും കൊതി മൂത്തു ഞാൻ അതു പറിച്ചു തിന്നു. പോരാത്തതിന് മറ്റു കുട്ടികളെ കൊണ്ടു കഴിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ആരൊക്കെയോ ജാതിക്ക പറിച്ചു എന്നറിഞ്ഞു ഒരു ചൂര വടിയും ആയി ഹെഡ്മിസ്ട്രസ്  ക്ലാസ്സിൽ വന്നു അത് പറിച്ചവരും കഴിച്ചവരും എഴുന്നേറ്റു  നിൽക്കാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ പേടിച്ചു ആരും തന്നെ എണീറ്റില്ല. 

അപ്പോൾ പതിയ ഒരു പരുങ്ങലോടെ ഞാൻ എണിറ്റു. അതു കണ്ടു ധൈര്യം സംഭരിച്ചു ബാക്കി ഉള്ളവരും. അന്ന് കിട്ടിയ ശിക്ഷ പക്ഷെ ഞങ്ങൾ സന്തോഷത്തോടെ ഏറ്റു വാങ്ങി. ഏക്കറു കണക്കിന് ഉള്ള സ്കൂൾ ഗ്രൗണ്ടിലെ എല്ലാ മരങ്ങളുടെയും ചെടികളുടെയും ലിസ്റ്റ് എടുക്കുക. ഞങ്ങളുടെ ടീച്ചറിന്   അതിലും വലിയ ശിക്ഷ ഒന്നും തരാൻ ഉള്ള മനസ്സ് ഇല്ലാരുന്നു.

വീണ്ടും ഉണ്ടായി ഇത് പോലെ ഉള്ള മഹാസംഭങ്ങൾ. 

ബ്രേക്ക് ബെൽ അടിച്ചപ്പോൾ കൂട്ടമായി ഓടി വീണ് ഒരു കുട്ടിയുടെ കൈ ഒടിഞ്ഞതിനാൽ ആരും ഇനി ഹോസ്റ്റൽ ബിൽഡിംഗ് ൽ ഓടാൻ പാടില്ല എന്നു നിയമം വന്നു. സ്കൂൾ ലീഡർ ആയിരിക്കെ നിയമം തെറ്റിച്ചു എല്ലാം മറന്നു ഞാൻ ഒരു ദിവസം ഓടി, കുളിക്കാൻ ഹോസ്റ്റലിലെ ഏറ്റവും നല്ല ബാത്രൂം കിട്ടാനായി. പുറകേ വന്നില്ലേ ശിക്ഷ. ഹോസ്റ്റൽ നടുമുറ്റത്തെ ആർക്കു പോയാലും വന്നാലും കാണാവുന്ന തൂണിൽ എന്നെയും എന്റെ കൂട്ടുകാരിയേയും ഒരു കയർ കൊണ്ടു കെട്ടി ഇട്ടു. നാണക്കേട് കൊണ്ടു തൊലി ഉരിഞ്ഞു പോയ നിമിഷങ്ങൾ ആരുന്നു അതു. എങ്കിലും അതിൽ നിന്നൊക്കെ ഞാൻ പഠിച്ച ചില നല്ല പാഠങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. വേലി തന്നെ വിളവ് തിന്നാൻ പാടില്ല, മറ്റു കുട്ടികൾക്കെല്ലാം ഇത് ഒരു പാഠം ആവട്ടെ എന്നൊരു താക്കീതോടു കൂടി ഞങ്ങളെ അന്ന് വെറുതെ വിട്ടു. സ്കൂൾ ജീവിതം കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ പോകുമ്പോൾ ഹെഡ്മിസ്ട്രസ് പറഞ്ഞ വാചകങ്ങൾ ഇന്നും ഞാൻ ഓർക്കുന്നു. "എനിക്കു പ്രിയപ്പെട്ട കുട്ടികളിൽ ഒരാൾ ആണ് നീ" അതു കേട്ടപ്പോൾ എന്തേ എന്നെ ശിക്ഷിച്ചത് കുറഞ്ഞു പോയേ, ഇനിയും ശിക്ഷിച്ചോളു എന്നു പറയാൻ തോന്നിപോയി..

സ്കൂൾ സംഭവങ്ങൾ ഓർക്കുമ്പോൾ കുറ്റബോധം തോന്നുന്ന കാര്യങ്ങളും ഉണ്ട്. സ്കൂൾ കെട്ടിടം പണി നടക്കുന്ന കാലം . ഗേൾസ് ബോർഡിങ്  സ്കൂളിൽ കടക്കാൻ അനുവാദം ഉള്ള ആകെ ആണുങ്ങൾ ആ പണിക്കാർ ആയിരുന്നു. അതിൽ കുറച്ചു ചെറുപ്പക്കാരും ഉണ്ട്. ഞങ്ങൾ ആകെ കാണുന്ന ആൺ രൂപങ്ങൾ!! അധികം താമസിയാതെ ഒരു കാര്യം എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ട്. ക്ലാസ്സിലെ ഒരു പെൺകുട്ടി പണിക്കാരിൽ ഒരാളുമായി ഒളിച്ചും പതുങ്ങിയും സംസാരിക്കുന്നു, കത്തുകൾ കൈമാറുന്നു. 

ഒരു CID യെ പോലെ ഞാൻ അവൾ അറിയാതെ അവളെ നിരീക്ഷിച്ചു. അവരുടെ കത്തുകൾ അവൾ അറിയാതെ കൈക്കലാക്കി. ഇത് അവസാനിപ്പിക്കണം എന്നു അവൾക്ക് താക്കീതു കൊടുത്തു. പക്ഷെ അവൾ അതു കൂട്ടാക്കിയില്ല. ഒരു ദയയും കാണിക്കാതെ ഞാൻ ആ കത്തുകൾ ടീച്ചറിന്  കൊടുത്തു. 2 ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ വീട്ടിൽ നിന്നു ആളു വന്നു അവളെ കൊണ്ടു പോയി. പിന്നീട് അറിഞ്ഞു അവളെ TC കൊടുത്തു പറഞ്ഞു വിട്ടു എന്നു. സ്കൂളിനെ കുറിച്ച് ഓർക്കുമ്പോൾ അവൾ ഇന്നും ഒരു വേദനയാണ്.

പിന്നീട് എപ്പോഴാണ് ഞാൻ 'പെൺ' സ്വഭാവത്തിലേക്ക് മാറിയത്?? ഒരു പക്ഷെ വിവാഹത്തിന് ശേഷം. അതോ പുതിയൊരു രാജ്യത്തു വന്നു ജീവിതം ഒന്നേന്നു തുടങ്ങുവാൻ ഒരു വെയിട്രസ്സ്  വേഷം അണിയേണ്ടി വന്നപ്പോഴോ...

അതോ ഒരു അമ്മ ആയപ്പോഴോ.... ഉത്തരവാദിത്വങ്ങൾ ഏറിയപ്പോഴോ... അല്ലാ, എന്താണീ പെൺ സ്വഭാവം??എല്ലാവര്ക്കും ഇഷ്ടമുള്ള രീതിയിൽ സംസാരിക്കുകയും സ്വന്തം അഭിപ്രായങ്ങൾ പുറത്തു പറയാതെ ഇരിക്കുകയും സ്വന്തം ആത്മവിശ്വാസം ഉള്ളിൽ കുഴിച്ചു മൂടുകയും ചെയ്യുന്നതോ ?? 

ആൺ പെൺ സ്വഭാവ വത്യാസത്തിന്റെ ആ നേർത്ത വര എവിടെയെന്നോ എന്തെന്നോ മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കുന്നില്ല. ആകെ ഒരു പുക മറ. എവിടെ വച്ചോ ഞാൻ എന്നെ മറന്നു പോയി. കുറേ അധിക നാൾ ബലഹീനമായ മനസ്സുമായി ജീവിച്ചു. 

എനിക്കു വളരെ അധികം നല്ല മാറ്റം ഉണ്ടായി എന്നു ബന്ധുക്കൾ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. പലർക്കും ഇഷ്ടപെടുന്ന രീതിയിൽ പെരുമാറ്റം. എന്നാൽ  എന്റെ കോൺഫിഡൻസ് ലെവൽl വല്ലാതെ കുറഞ്ഞു പോയി എന്നു എനിക്കു തോന്നി. 

ആരോടും പല കാര്യങ്ങൾക്കും നോ  പറയാൻ പറ്റാതെ വിഷമിച്ചു. എന്നെ ഇഷ്ടമില്ലാത്തവരോടും എനിക്കു ഇഷ്ടമില്ലാത്തവരോടും അവരെ പ്രീതിപ്പെടുത്തുന്ന രീതിയിൽ സംസാരിക്കാൻ പണിപ്പെട്ടു. ആരെങ്കിലും എന്നെക്കുറിച്ചു മോശമായി പറയുമോ ചിന്തിക്കുമോ എന്നിങ്ങനെ ഉള്ള വേവലാതികൾ... ഞാൻ എനിക്കു ഇഷ്ടമില്ലാത്ത ഒരു ഞാൻ ആയി മാറി.

അങ്ങനെ ആണ് മുടങ്ങി കിടന്നിരുന്ന എന്റെ എഴുത്തും വായനയും പുനഃരാരംഭിച്ചതു. അതിൽ നിന്നു ലഭിച്ച ഊർജ്ജം ആണോ ആരുടെയൊക്കെയോ പ്രചോദനം കൊണ്ടാണോ എന്നറിയില്ല, പതിയെ പതിയെ ഞാൻ എന്റെ ആത്മധൈര്യം വീണ്ടെടുക്കാൻ തുടങ്ങി. 

എനിക്കു ഇഷ്ടമുള്ള എന്നിലെ ഞാൻ മറ നീക്കി പുറത്തു വന്നു. ന്യായം അല്ലാത്ത എന്തിനെയും ചോദ്യം ചെയ്യാനും എതിർക്കാനും ഒരു പുതിയ ധൈര്യം! നിരുത്സാഹപെടുത്തുന്നവരെയും ദുര്ബലപ്പെടുത്തുന്നവരെയും ഗൗനിക്കാതിരിക്കാൻ ഉള്ള ഒരു മനസ്സുറപ്പ് ! 

നിരാശയിലേക്കു മുങ്ങി പോകാതെ എനിക്കു ഇഷ്ടമുള്ള എന്ത് വട്ടും ചെയ്യാൻ ഉള്ള ഒരു ഉത്സാഹം. നമ്മൾ നമ്മളെ തന്നെയാണ് ആദ്യം സ്നേഹിക്കേണ്ടത്. എങ്കിലേ മറ്റുള്ളവരെ സ്നേഹിക്കാൻ ഉള്ള മനസ്സ് നമ്മളിൽ ഉണ്ടാവൂ. എന്ത് ചെയ്താലും പൂർണമായ നല്ല മനസ്സോടെ ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ നമ്മൾ അറിയാതെ അസ്വസ്ഥതകൾ നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ അലയടിക്കും.

By: 

Reema Matz