സ്വപ്നലോകത്തെ അമ്മ

വിടർന്നുകൊണ്ടിരികുന്ന ആ പൂമൊട്ടും തൻറെ ഉദരത്തിലുള്ള കുരുന്നുജീവനും അസാധാരണമായവിധം സാമ്യതയുള്ളതുപോലെ ..
ചെടി തൻറെ ഇലയും മുള്ളും കൊണ്ട് ആ കുരുന്നു ജീവനെ പൊതിഞ്ഞു സംരക്ഷിക്കുന്നു..അതുപോലെ താനിവനെ തൻറെ ജീവന്റെ ജീവനായി പത്തു മാസം ഉദരത്തിൽ വഹിക്കും.പിന്നീട് അവനു ലോകത്തിന്റെ നന്മ തിന്മകളെ ക്കുറിച്ച് അവബോധമുണ്ടാക്കികൊടുത്തു നന്മയിൽ വളർത്തണം .എത്രയെത്ര മോഹങ്ങൾ .. എല്ലാ അമ്മമാരും ഈ സമയത്ത് സ്വപ്നങ്ങളുടെ ലോകത്ത് ആണോ ആവോ ജീവിക്കുക ?

തന്റെ മോൻ .മോൻ ആണോ അതോ മോളാണോ ?വളർന്നു വലുതായി തന്നോളമെത്തുന്നതുവരെയുള്ള കാര്യങ്ങൾ ഇതിനോടകം എത്ര വട്ടം മനസ്സിൽ കണ്ടിരിക്കുന്നു.ഇന്നു ആദ്യത്തെ സ്കാനിം ഗ് ആണെന്നുള്ള കാര്യം ഓർമ്മ യിലെത്തിയപ്പോളാണ് സ്വപ്നലോകത്തു നിന്നും തിരിച്ചുവരാനായത്.
വീട്ടുകാർക്കൊക്കെ ഇപ്പോൾ എന്തു സ്നേഹമാ.. രണ്ടുപേർക്കുള്ള സ്നേഹം ഒരുമിച്ചു കിട്ടുന്നതിന്റെ സുഖം ഒന്നു വേറെ തന്നെ..

ചെടിയിൽ വീണ്ടും പല വിധത്തിലുള്ള പൂവുകൾ വിരിഞ്ഞും കൊഴിഞ്ഞുമിരുന്നു...

വീണ്ടും ഒരു നനുത്ത പ്രഭാതത്തിൽ ആ ചെടിയുടെ ചാരത്തിരിക്കുമ്പോൾ തന്റെയുള്ളിൽ മോഹങ്ങളോ പ്രതീക്ഷയോ ഒന്നുമില്ല.സ്വാർത്ഥതയെന്ന തീച്ചൂളയിൽ കരിഞ്ഞു ചാമ്പലായ ഒരുപിടി സ്വപ്നങ്ങളുടെ അവശിഷ്ടം ..അതു മാത്രമാണിനി ശേഷിക്കുന്നത്.

ആ ദിവസങ്ങൾ ഇന്നലെ കഴിഞ്ഞതു പോലെ ഓർമ്മയിലുണ്ട്.ബുദ്ധിമാധ്യം ഉള്ള ഒരു കുഞ്ഞാണ് തന്റെ ഉദരത്തിലുള്ളതെന്ന സത്യം ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്‌ . വീട്ടുകാരും ഭർത്താവും അങ്ങനൊരു കുഞ്ഞിനെ വളർത്തുന്ന തിന്റെ ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ പറഞ്ഞതു. തന്റെയുള്ളിലെ സ്വാർത്ഥയായ സ്ത്രീ അബോർഷനു സമ്മതിക്കുന്നതു.

പക്ഷെ അതിനുശേഷമാണ് നഷ്ടപ്പെടലിന്റെ വേദന തന്നെ കാർന്നു തിന്നാൻ തുടങ്ങിയതു.എന്താണു മനുഷ്യർ മാത്രം ഇത്ര സ്വാർത്ഥരായി തീരുന്നത്..
ബാക്കി എല്ലാ ജീവികളും എല്ലാ കുഞ്ഞുങ്ങളേം ഒരേപോലെ കാണുബോൾ മനുഷ്യർ മാത്രം എന്താണു അംഗവൈകല്യവും ഉള്ള കുട്ടികളെ ഈ ഭൂമിയിൽ ജനിക്കാൻ പോലും അനുവദിക്കാത്തത്.ഏറ്റവും ചിന്താശേഷി കൂടിയ സൃഷ്ടി ആയതുകൊണ്ടാണോ എന്തോ?

വീണ്ടും ഒരു കുഞ്ഞിനു ജന്മം കൊടുക്കുമ്പോൾ ഈ വിഷമങ്ങൾ ഒക്കെ മാറുമെന്നു എല്ലാരും പറയന്നു.പക്ഷെ തനിക്കറിയാം ഈ കൊലപാതകത്തിന്റെ കുറ്റബോധവും നഷ്ടപ്പെടുത്തലിന്റെ വേദനയും ജീവിതാവസാനം വരെ ഒരു നിഴൽ പോലെ തന്നെ പിന്തുടരുമെന്നു.

പകുതി വണ്ട്‌ കാർന്നു തിന്ന പൂമൊട്ടിനെ പൊതിഞ്ഞു സംരക്ഷിക്കുന്ന ചെടിയുടെ ഇലകൾ തന്നെ നോക്കി വികൃതമായി ചിരികുന്നുണ്ടോ?
ബുദ്ധികൂടിയ ജീവിയായത് കൊണ്ട് അമ്മയുടെ ഉദരത്തിൽ പോലും സുരക്ഷിതരല്ലാത്ത മനുഷ്യകുഞ്ഞുങ്ങളെ ഓർത്തു ഇന്ന് ഈ മാതൃ ഹൃദയം തേങ്ങുന്നു....

By: 

Tintu P Manuel