നിജം

കഥയല്ല നിജമാണിത് എനിക്കടുത്തൊരു കാടുണ്ടായിരുന്നു ചിത്രകഥകളിലെപ്പൊലൊന്ന്,

നിറയെ കൊങ്ങിണികളാണ് കുറിഞ്ഞികളുണ്ട്, തുമ്പികളും പട്ടാമ്പൂച്ചിയും പറവയുമുണ്ട്, ഓർമ്മമുളച്ച മുതൽ ഞാനിവിടുണ്ട്,

മെലിഞ്ഞൊരു കാട്ടരുവിയും മരം പോലൊരു കുന്നുമടുത്തുണ്ട് ചിത്രകഥകളിലേത്പോലെ.

ഇവിടെ താടി മുളച്ചില്ലെന്ന് പറയാനാണെനിക്കിഷ്ടം മുടിയൊന്നും നരച്ചുമില്ല.

പൂക്കളൊന്നും കൊഴിയാറില്ല പറവകളൊന്നും കുറയാറുമില്ല ഇന്നലത്തവയാണോ ഇന്നുമെന്നടയാളം വെച്ചില്ല ഓർമ്മകളിൽ പരതിയുമില്ല.

പൂവിലൊന്നിലും തൊടണമെന്ന് തോന്നിയില്ല, നോക്ക് കൊണ്ടും പറവകളുടെ പിന്നാലെ പോയില്ല,

ഒട്ടുമോർക്കാതെയായിരുന്നു ഒരുവൾ ഇലക്കിടയിൽ നിന്നും ഉദിച്ചു വന്നത്, അതുവരെ കണ്ട കാഴ്ചകളുടെയെല്ലാം നട്ടുച്ചയായിരുന്നു അവൾ പൂക്കളെല്ലാം മങ്ങിയ പോലവൾ തെളിഞ്ഞു.

അന്നോളം കണ്ട പൂക്കളും പറവകളുമെല്ലാം അവളുടെ അടയാളങ്ങളാണ്

കണ്ണുകൊണ്ട വളെന്നെ കുന്നിൻ ചോട്ടിലേക്ക് നയിച്ചു, കൈപിടിച്ചു പിന്നെ കുന്നിന്റെ പാതിയോളം

ശിഖരങ്ങളിലെല്ലാം ഞങ്ങൾ ചിരിച്ചോടി തണലുകളിലെല്ലാം പുണർന്നുറങ്ങി..

വെയിൽ താണപ്പോൾ നേരം വൈകിയത് പോലൊരു ദൃധിയോടെ ഞങ്ങൾ മേലേക്ക് കയറി കുന്നിൻ നെറുകിൽ, ജീവിതത്തിന്റെ ഉച്ചിയായിരുന്നത്.

കിതപ്പടങ്ങാതെ, നടത്തമയയാതവൾ ഉച്ചിവിളുമ്പിലേക്ക് പോയി, ഒപ്പമാരുമില്ലാത്തപോലെ താഴേക്ക് ചാടി, തട്ടും തടയും നിലവിളിയുമില്ല

താഴെ വന്ന് പതിച്ചത് ഞാനായിരുന്നു ചോരയും ചിന്നിചിതറലുമില്ല.

രാത്രി മുഴുമിക്കാതൊരു പകൽ വന്നു പൂക്കളും പറവകള്മതുപോലെ,

നീരൊഴുക്കുണ്ട്, മരം പോലെ കുന്നും, ഓടി നടന്ന് ഞാൻ പൂക്കളോരൊന്നും തുറന്ന് നോക്കി, ഇലകളെല്ലാം തിരഞ്ഞു നോക്കി പറവകൾ പോകുന്ന ദിക്കുകളിളലഞ്ഞു, അടയാളങ്ങൾ മാത്രം
ഇത് കഥയോ കവിതയോ അല്ല നിജം മാത്രം

Sunu