സീതായനം (മിനിക്കഥ)

.................

ആകാശത്ത് മേഘപടലങ്ങൾ തെന്നി മാറുന്നതും നോക്കി സിറ്റൗട്ടിലിരിക്കയായിരുന്നു ഹരി....
വെളുത്ത പഞ്ഞിക്കെട്ടുകൾ പോലെ എത്ര മനോഹരമായാണ് അവ ചലിക്കുന്നത്....!!
ഇടയ്ക്കിടെ അവയ്ക്ക് രൂപമാറ്റം സംഭവിക്കുന്നതു പോലെ അയാൾക്ക് തോന്നി..
ആ മേഘപാളികൾക്കിടയിൽ എവിടെയോ സീത ഉണ്ടായിരിക്കുമെന്നയാൾ ചിന്തിച്ചു !
സന്ധ്യാ സമയത്ത് ആകാശത്ത് മേഘങ്ങളെ നോക്കിയിരിക്കുവാൻ അവൾക്കും ഇഷ്ടമായിരുന്നു.... അന്ന് താനവളെ കളിയാക്കിട്ടുണ്ട്... അവൾക്ക് വട്ടാണെന്ന് പോലും പറയുമായിരിന്നു....
ആ വട്ട് ഇപ്പോൾ വേറൊരാൾ ആവർത്തിക്കുന്നു അല്ലാതെന്തു പറയാൻ.
ഹരിയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീർ നിലത്ത് വീണു.......
ദു:ഖത്തിന്റെ തീരാ കയങ്ങളിലേക്ക് തന്നെ ഒറ്റക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞിട്ടവൾ ഒരിക്കലും തിരിച്ചു വരാത്ത യാത്ര പോയി....
ജീവിതനൗക ഒറ്റയ്ക്ക് തുഴയുന്നതിനിടയ്ക്ക് എത്ര തവണ ഓർത്തു.. മനപ്പൂർവം തെറ്റിച്ച വാക്കുകളുടെ പരിണിത ഫലമാണോ ഈ ഏകാന്ത ജീവിതമെന്ന് !

"എന്താ അച്ഛാ ആകാശത്ത് നോക്കിയിരിക്കുന്നത്..?"

കണ്ണന്റ ചോദ്യം പിന്നിൽ നിന്നും..

"ഉം എനിക്കറിയാം അച്ഛൻ ഓർത്തത് ;അമ്മയും ഇങ്ങനെ ആകാശത്ത് നോക്കിയിരിക്കുമായിരുന്നു അതല്ലേ?"

ഹരി കണ്ണനെ മാറോടണച്ചപ്പോൾ ,അവൻ പറഞ്ഞു,
"നമ്മൾക്ക് രണ്ടാൾക്കും കൂടി അമ്മയെ ഇങ്ങോട്ട് വിളിക്കാം...
പോരെ ?കണ്ണൻ വിളിച്ചാൽ അമ്മ വരാതിരിക്കില്ല അച്ഛാ.. "

അയാൾ അവനെ ഒന്നുകൂടി തന്റെ മാറോടു ചേർത്തു പിടിച്ചു, പിന്നെ ആ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകളിൽ നോക്കിയിരുന്നു..

സജിത അനിൽ..