കഥയിലെ രാജകുമാരി - അദ്ധ്യായം 5

കഥയിലെ രാജകുമാരി - അദ്ധ്യായം 5
🍂🍁🍂🍁🍂🍁🍂🍁🍂🍁🍂🍁🍂🍁

അദ്ധ്യായം 5

~~~~~~~~~
സൗപർണ്ണിക കുമാരിയുടെ കഥ എന്നു മനസ്സിൽ ഓർത്തതും സുമതിയമ്മയുടെ മസ്തിഷ്‌കം ഓർമ്മകളുടെ ചുരുളുകൾ വിടർത്താൻ തുടങ്ങി. വാമൊഴിയായി പകർന്നുകേട്ട കഥയുടെ ഏടുകൾ സുമതിയമ്മ കൊച്ചുമകൾക്കായി ഓർത്തെടുത്തു. പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ അവർ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി..., എല്ലാ പഴങ്കഥകളുടെയും തുടക്കമെന്നപോൽ...

"പണ്ട് പണ്ട്.... കേരള ദേശം ഉണ്ടാകുന്നതിനും വളരെ പണ്ട്.... വിദേശികൾ നമ്മുടെ മണ്ണിൽ കാലുകുത്തുന്നതിനും വളരെ നാൾ മുൻപ്.... ഇക്കണ്ട ഭാരതമണ്ണെല്ലാം നാട്ടുരാജ്യങ്ങൾ ആയിരുന്നു.. അങ്ങനെ വരുമ്പോൾ നമ്മൾ ഇന്ന് താമസിക്കുന്ന ഈ നാട് വീയ്യപുരം എന്ന നാട്ടുരാജ്യത്തിന്റെ അധീനതയിൽ വരുമായിരുന്നു..."

അമ്മൂമ്മയുടെ കഥയിലേക്ക് തന്റെ കണ്ണും മനസ്സും പൂർണ്ണമായി അർപ്പിക്കുവാൻ വേണ്ടി ദിയ തന്റെ മൊബൈൽ സൈലന്റ് മോഡിൽ ഇട്ട ശേഷം അത് കട്ടിലിനരുകിൽ കിടന്നിരുന്ന മേശമേൽ വെച്ചു.

"പണ്ടെങ്ങോ വീയ്യപുരം ഭരിച്ചിരുന്ന ഒരു രാജാവിന്റെ ബുദ്ധിയിൽ തെളിഞ്ഞതായിരുന്നു ഒരേ ദേശത്തിനു രണ്ടു കൊട്ടാരങ്ങൾ.." സുമതിയമ്മ കഥ തുടരുകയാണ്.

"അതെന്തിനാ അമ്മൂമ്മേ രണ്ടു കൊട്ടാരങ്ങൾ...?" ദിയ ജിജ്ഞാസയോടെ ചോദിച്ചു.

"അതോ.... ഒരു യുദ്ധമുണ്ടായി അതിൽ പരാജയപ്പെട്ടാൽ ശത്രുസൈന്യം കൊട്ടാരവും അതിലെ രാജകുടുംബാംഗങ്ങളെയും നശിപ്പിക്കില്ലേ... അതിനാൽ പട്ടണത്തിലെ വലിയ കൊട്ടാരത്തിൽ രാജകുടുംബത്തിലെ സ്ത്രീകൾ, കുട്ടികൾ, വൃദ്ധരായ ബന്ധുക്കൾ എന്നിവരെ പാർപ്പിച്ചിരുന്നില്ല. അവർക്ക് വേണ്ടി ഉണ്ടായിരുന്ന ചെറിയ കൊട്ടാരമാണ് ആ പാടത്തിന്റെ അരുകിൽ ഉള്ളത്. ഇവിടെയാകുമ്പോൾ കൂടുതലും കായലും പാടവും ആയതുകൊണ്ട് ശത്രുക്കൾക്ക് പെട്ടെന്ന് എത്തിപ്പെടാൻ ആവില്ലല്ലോ..." സുമതിയമ്മ ഒന്നു നിർത്തി.

"ബുദ്ധിമാൻ തന്നെ ആ രാജാവ്... അപ്പോൾ വലിയ കൊട്ടാരത്തിൽ ആരായിരുന്നു താമസം..?" ദിയ സംശയം ചോദിച്ചു.

"വലിയ കൊട്ടാരത്തിൽ രാജാവും ധീരന്മാരായ യുവ രാജകുമാരന്മാരും പിന്നെ രാജകുടുംബത്തിലെ മറ്റു മുതിർന്ന പുരുഷന്മാരും..." സുമതിയമ്മ വീണ്ടും നിർത്തി. തന്റെ വലതുകാൽ കട്ടിലിന്റെ താഴ്ഭാഗത്തുള്ള തലയിണയിലേക്ക് ഉയർത്തിവെക്കാനായി അവർ പരിശ്രമിച്ചു. അത് കണ്ട ദിയ വേഗം തലയിണ അല്പം മുകളിലേക്ക് നീക്കിയ ശേഷം അവരുടെ കാലുകൾ അതിലേക്ക് മെല്ലെ എടുത്തുവെച്ചു.

"വാതം ഉണ്ടേ ദിയ മോളേ..." സുമതിയമ്മ ചിരിച്ചു. ദിയയും മെല്ലെ പുഞ്ചിരിച്ചു കാട്ടി. കഥI കേൾക്കാനുള്ളൊരു വ്യഗ്രത അവളുടെ മുഖത്ത് പ്രകടമായിരുന്നു. അത് മനസ്സിലാക്കിയെന്നവണ്ണം സുമതിയമ്മ ബാക്കി പറയാൻ ആരംഭിച്ചു.

"വീയ്യപുരം ദേശം ദേവപ്രതാപവർമ്മ മഹാരാജാവ് ഭരിക്കുന്ന കാലം.. മഹാറാണി ഉത്തരാദേവി തികച്ചും സാത്വികയായൊരു സ്ത്രീ........"

സുമതിയമ്മയുടെ നാവിൽനിന്നുതിരുന്ന ഓരോ വാക്കുകളും ദിയയുടെ മനസ്സിൽ ചിത്രങ്ങൾ പോലെ പതിയാൻ തുടങ്ങി... ദിയക്കിപ്പോൾ താൻ പൂർണ്ണമായും ദേവപ്രതാപവർമ്മന്റെ കൊട്ടാരത്തിലെവിടെയോ ആണെന്നു തോന്നി.
★★★★★★★★★★★

വലിയ കൊട്ടാരത്തിലെ അതിമനോഹരങ്ങളായ ചുവർച്ചിത്രങ്ങൾ നിറഞ്ഞ സഭാതളത്തിൽ, കൊത്തുപണികൾ നിറഞ്ഞ വിസ്തൃതമായ സിംഹാസനത്തിൽ പ്രൗഢിയോടെ ഇരിക്കുകയാണ് മഹാരാജാവ് ദേവപ്രതാപവർമ്മ.

സിംഹാരാജൻ കാനനത്തിലെന്നപോൽ വീയ്യപുരം അടക്കിവാണ മഹാരാജാവ് ദേവരാജവർമ്മ നാടുനീങ്ങിയ ശേഷം നിബിഡവനത്തിലെ കടുവയെന്നപോൽ നാട് അടക്കിഭരിക്കുകയാണ് ദേവപ്രതാപവർമ്മ. അച്ഛൻ തിരുമനസ്സ് സ്വന്തം ദേശത്തിനെ ദ്രോഹിക്കുന്നവരോടെ യുദ്ധം ചെയ്യുകയുള്ളായിരുന്നുവെങ്കിൽ മകനു വെട്ടിപ്പിടിക്കുന്നതിലാണ് കമ്പം. അതുകൊണ്ട് തന്നെ മിത്രങ്ങളെക്കാൾ നിരവധി ശത്രുക്കളാണ് അധികവും.

എപ്പോഴും ഏതെങ്കിലും മന്ത്രിമാരോ കുതന്ത്രങ്ങൾ ഉപദേശിക്കുന്ന അനേകം വിദൂഷകന്മാരോ അരുകിലുള്ള ദേവപ്രതാപവർമ്മ ഇന്ന് ഏകനായി ഇരിക്കുകയാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്തൊരു പരിഭ്രമത്തിന്റെ ലാഞ്ചന ഉണ്ടോ...? ഹേയ്...! അന്യദേശങ്ങളിലെ വീരശൂരപരാക്രമികളായ രാജാക്കന്മാരുടെ പേടിസ്വപ്നമായ പ്രതാപവർമ്മ എന്തിനെചൊല്ലി വ്യാകുലപ്പെടാൻ... എങ്കിലും ഇടയ്ക്കിടെ അദ്ദേഹം സഭയുടെ പ്രധാന കവാടത്തിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു.

അപ്പോഴാണ് സഭാതളത്തിന്റെ പ്രധാന കവാടത്തെ മറച്ചിരുന്ന മരതകപ്പച്ചയിൽ സ്വർണ്ണ നെയ്ത്തുപണികൾ ഉള്ള പട്ടുവിരി വകഞ്ഞുമാറ്റി ഒരാൾ അവിടേക്ക് പ്രവേശിച്ചത്. രാജമുദ്രയുള്ള മഞ്ഞ തലപ്പാവ് അയാൾ കൊട്ടാരത്തിലെ ഏതോ ജോലിക്കാരൻ ആണെന്നും അനുവാദം ചോദിക്കാതെ ആ തളത്തിലേക്ക് കടന്നതിനാൽ അയാളെത്തന്നെയാവും രാജാവ് കാത്തിരിക്കുന്നതെന്നും വ്യക്തം.

പ്രതാപവർമ്മയുടെ മുൻപിൽ എത്തി അയാൾ തന്റെ ശിരസ്സ്‌ കുമ്പിട്ടു.., ചുരുങ്ങിയ വാക്കുകളിൽ ഉണർത്തിച്ചു.. "വന്ദനം മഹാരാജൻ... സന്ദേശം ഉണ്ട്..."

"വായിച്ചാലും..." ഗർജ്ജനം പോലെ മുഴങ്ങുന്ന ശബ്ദം ഇന്ന് വളരെ നേർത്തതായിരുന്നു.

തന്റെ അരയിലെ ഉറയിൽനിന്നും അയാളൊരു തൂവെള്ള ചുരുൾ പുറത്തെടുത്തു നിവർത്തി. അതിൽ ചുവന്ന മഷിയിൽ ആലേഖനം ചെയ്തിരിക്കുന്ന സന്ദേശം അയാൾ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ വായിച്ചു...

"വീയ്യപുരം വാഴും മഹാവീരൻ ദേവപ്രതാപവർമ്മ വായിച്ചറിയാൻ വീയ്യപുരം ചെറിയ കൊട്ടാരത്തിൽ നിന്നും അമ്മ മഹാറാണി ഉമാദേവി അറിയിക്കുന്ന സന്ദേശം.. റാണി ഉത്തരാദേവി മിഥുനമാസത്തിലെ പൗർണ്ണമി ദിനത്തിൽ പുലർച്ചെ ഒരു പെൺകുഞ്ഞിനു ജന്മം നൽകിയ വിവരം അത്യാഹ്ലാദപൂർവ്വം അറിയിച്ചുകൊള്ളട്ടെ.." അതിനു താഴെ ഉമദേവിയുടെ പേരും രാജമുദ്രയും ആലേഖനം ചെയ്തിരുന്നു.

സന്ദേശം വായിച്ചു കേട്ടതും പ്രതാപവർമ്മയുടെ മുഖത്തൊരു നറുപുഞ്ചിരി വിടർന്നു. തന്റെ വിരലുകളിൽ കിടന്ന അനേകം മോതിരങ്ങളിൽ നിന്നുമൊരു പവിഴം പതിപ്പിച്ച മോതിരം അദ്ദേഹം ആ ദൂതന്റെ കയ്യിലേക്ക് നൽകി.

ദൂതൻ പോയതും അദ്ദേഹം സഭയുടെ ഇടതുവശത്തുള്ള ചെറിയ വാതിലിനു നേർക്ക് നോക്കി രണ്ടു വട്ടം ഉച്ചത്തിൽ കൈകൊട്ടി. ആ ശബ്ദത്തിനായി കാതോർത്തു നിന്നപോൽ ഒരു ഭൃത്യൻ ആ വാതിലിന്നുമപ്പുറം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. കൈകൾ നെഞ്ചിൽ പിണച്ചുവെച്ചു തലതാഴ്ത്തി നിൽക്കുന്ന ആ ഭൃത്യനോടായി മഹാരാജാവിന്റെ ആജ്ഞ മുഴങ്ങി...

"കുതിരകളെ തയ്യാറാക്കി നിർത്തിൻ... ചെറിയ കൊട്ടാരം വരെ യാത്രയുണ്ട്...."

"അടിയൻ..." ഭൃത്യൻ പിൻവാങ്ങി.
*******************

പച്ചവിരിച്ച നെൽപ്പാടങ്ങൾക്ക് നടുവിലൂടെയുള്ള ഒറ്റയടിപ്പാതയിലൂടെ പൂഴിമണ്ണു പറത്തിക്കൊണ്ടു കുതിച്ചുപാഞ്ഞു വരുന്ന നാല് അശ്വങ്ങൾ. നടുവിലെ വെള്ളക്കുതിരയിൽ സൂര്യപ്രഭയോടെ ദേവപ്രതാപവർമ്മ. അതിനിരുവശവും പിന്നിലുമായി ചെമ്പൻകുതിരകളിൽ പടവാളേന്തിയ സുരക്ഷാഭടന്മാർ.

ആ യാത്ര ചെന്നവസാനിച്ചത് വീയ്യപുരം ചെറിയ കൊട്ടാരത്തിലാണ്. അവിടെ അദ്ദേഹത്തെ സ്വീകരിച്ചാനയിക്കാൻ അമ്മ മഹാറാണി ഉമാദേവിയും പരിവാരങ്ങളും കൊട്ടാരത്തിന്റെ സ്വീകരണതളത്തിൽ സന്നിഹിതരായിരുന്നു.

തോഴിമാർ കാൽകഴുകി പനിനീർ തളിച്ചു. അമ്മ മഹാറാണി അദ്ദേഹത്തെ സിന്ദൂരത്തിലകം ചാർത്തി സ്വീകരിച്ചു. അദ്ദേഹം അവരുടെ കാലുതൊട്ടു നെറുകയിൽ വെച്ചു.

"സൽപുത്രന് സുസ്വാഗതം..." ഗംഭീര്യമുള്ള ശബ്ദത്തിൽ അവർ പറഞ്ഞു.

"അമ്മേ... ഉത്തരാദേവിയും പുത്രിയും സുഖമായിരിക്കുന്നോ?" അമ്മക്ക് മുൻപിൽ എത്തിയതും ദേവപ്രതാപവർമ്മ വെറുമൊരു മനുജനായി. തന്റെ ഭാര്യയുടെയും നവജാതശിശുവിന്റെയും കാര്യത്തിൽ ഉത്കണ്ഠയുള്ളൊരു പച്ചമനുഷ്യൻ.

ഉമാദേവി നയിച്ച വഴിയിലൂടെ പ്രതാപവർമ്മ ഈറ്ററയിലെത്തി. അവിടെയൊരു മരക്കട്ടിലിൽ നേർത്തൊരു വെള്ളപ്പട്ടു വിരിച്ചു കിടക്കുന്ന ഉത്തരാദേവി. അരികിൽ തൂവൽപോലെ നനുത്ത ഇളംമഞ്ഞ പട്ടിൽ പൊതിഞ്ഞു കിടത്തിയിരിക്കുന്ന ഒരു ഓമനക്കുഞ്ഞു.

വാതിൽപ്പടിയിൽ ആർദ്രമായ ഹൃദയത്തോടെ നിന്ന രാജാവിന്റെ കയ്യിലേക്ക് തോഴി ആ കുഞ്ഞു സമ്മാനം വെച്ചുകൊടുത്തു. തന്റെ കട്ടിയുള്ള മീശരോമങ്ങൾ സ്പർശിക്കാതെ അദ്ദേഹമാ കുഞ്ഞിളം മൂർഥാവിൽ ഒരു ചുംബനം നൽകി. ശേഷം കണ്ണുകളാൽ ഉത്തരയേ ഒന്നു പുൽകിയശേഷം അദ്ദേഹം അറ വിട്ടു.

നടുത്തളത്തിലെത്തി ചെറിയ കൊട്ടാരം മേൽനോട്ടത്തിനായി ഏർപ്പാടാക്കിയിട്ടുള്ള മന്ത്രിയെ വിളിച്ചു അയാളോടും അവിടെ കൂടിനിൽക്കുന്നവരോടുമായി പ്രഖ്യാപിച്ചു..

"ഇന്നേക്ക് ഇരുപത്തിയേഴ് ദിനങ്ങൾക്കപ്പുറം എന്റെ സൽപ്പുത്രിയുടെ നൂലുകെട്ടും പേരുചൊല്ലിവിളിയും ജാതകം വായിക്കലും വീയ്യപുരം വലിയ കൊട്ടാരത്തിൽവെച്ചു നടത്തുന്നതാണ്.. ക്ഷണിക്കാനുള്ള വിശിഷ്ടാതിഥികളെ ക്ഷണിച്ചാലും. കൂടാതെ ഇത് നാടുനീളെ വിളംബരം ചെയ്യാനും ദേവപ്രതാപവർമ്മയായ നാം കല്പിക്കുന്നു....."

അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആജ്ഞ ശിരസ്സാവഹിച്ചു രാജകിങ്കരന്മാർ ദേശത്തിന്റെ നാനാദിക്കിലേക്കും പുറപ്പെട്ടു.
********************

വലിയ കൊട്ടാരവും ചുറ്റുമുള്ള കോട്ടയും മനോഹരമായ തോരണങ്ങളാൽ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുകയാണ്. കൊട്ടാരത്തിന്റെ വിശാലമായ തളത്തിൽ പ്രത്യേകം തയ്യാറാക്കിയ ഇരിപ്പടങ്ങളിൽ ഇരിക്കുന്നു വിവിധ നാട്ടുരാജ്യങ്ങളുടെ രാജാക്കന്മാരും അവരുടെ അകമ്പടിക്കാരും മറ്റ് വിശിഷ്ട അതിഥികളും. അവർക്കിടയിലൂടെ ഏവരെയും പരിചരിച്ചു നടക്കുന്ന ഭൃത്യൻമാർ.

സഭയുടെ തലപ്പത്ത് രാജാവിന്റെ സിംഹാസനത്തിനോട് ചേർത്ത് വെച്ചിരിക്കുന്ന മനോഹരമായ കൊത്തുപണികൾ നിറഞ്ഞ തടിത്തൊട്ടിലിലേക്കാണ് എല്ലാരുടെയും ശ്രദ്ധ.

"കുന്നത്തുനാട്ടിലെ പേരുകേട്ട തച്ചനായ കോകിലവർണ്ണൻ നേരിട്ട് വന്നു കടഞ്ഞ തേക്കിൻ തൊട്ടിലാണത്..." ഭൃത്യൻമാർ അടക്കം പറഞ്ഞു.

പെട്ടെന്ന് ദുന്ദുഭിമേളം മുഴങ്ങി..., ഒപ്പം കുഴൽവിളികളും കുരവ ശബ്ദങ്ങളും. സൂര്യതേജസ്സോടെ ചുവന്ന പട്ടുകുപ്പായം ധരിച്ചു ഉടവാളേന്തി എഴുന്നുള്ളുന്ന ദേവപ്രതാപവർമ്മയുടെ ഇടത് വശം ചേർന്ന് ചന്ദ്രബിംബമെന്നപോൽ തൂവെള്ള പട്ടുവസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ചു ഉത്തരാദേവി. അവരുടെ കയ്യിൽ സ്വർണ്ണ പട്ടുതുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞൊരു താരകം പോലെ രാജകുമാരി.

എല്ലാ അതിഥികളും എഴുന്നേറ്റു അവരെ വരവേറ്റു. സിംഹാസനത്തിൽ ഇരുന്നു പഞ്ചലോഹങ്ങൾ കൊരുത്ത കറുപ്പ് ചരട് കുഞ്ഞിന്റെ അരയിൽ കെട്ടിയ ശേഷം ദേവപ്രതാപവർമ്മ കുഞ്ഞിന്റെ ചെവിയിൽ പേരു ചൊല്ലി വിളിച്ചു.

"പൗർണ്ണമി നാളിൽ പിറന്ന ആയിരം പൂർണ്ണചന്ദ്രന്മാരുടെ തേജസ്സുള്ള എന്റെ സൽപ്പുത്രി സൗപർണ്ണിക എന്ന നാമത്തിൽ അറിയപ്പെടുന്നതാണ്...." കല്ലേപ്പിളർക്കുന്ന പ്രതാപവർമ്മയുടെ ശബ്‌ദം മുഴങ്ങി.

"സൗപർണ്ണിക...... സൗപർണ്ണിക....." സദസ്സിൽ നിന്നും ആരവങ്ങൾ ഉയർന്നു.

"ഇനി എന്റെ പുത്രിയുടെ ജാതകം വായിക്കുവാനായി രാജഗുരുവും മഹാജ്യോതിഷിയുമായ കുങ്കാരഗുരുക്കളോട് നാം അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു..." സിംഹാസനത്തിന്റെ വലതുവശത്തുള്ള ചെറിയ മണ്ഡപത്തിൽ എഴുതിരിയിട്ട ഏഴു നിലവിലക്കുകൾക്ക് പിന്നിൽ പദ്മാസനത്തിൽ ഇരിക്കുന്ന ഗുരുക്കളെ നോക്കി രാജാവ് അരുൾചെയ്തു.

ഒരു നിമിഷം ധ്യാനത്തിൽ ഇരുന്ന ശേഷം കണ്ണുകൾ തുറന്ന ഗുരുക്കൾ ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ എഴുതിത്തയ്യാറാക്കി വെച്ചിരുന്ന താളിയോലകൾ എടുത്തു. സദസ്സിനു മുൻപാകെ എണീൽക്കാനൊരുങ്ങിയ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മേൽവസ്ത്രത്തിന്റെ അഗ്രഭാഗം അടുത്തു വെച്ചിരുന്ന നിലവിളക്കിലെ തിരികളൊന്നിൽ പതിച്ചു.

"അഗ്നി...... "ആരോ വിളിച്ചുകൂവി.

ഭൃത്യന്മാർ ഉടൻ ഓടിവന്നു അഗ്നിപടർന്ന മേൽവസ്ത്രത്തിൽ വെള്ളം ഒഴിച്ചു. എല്ലാരും പരിഭ്രാന്തരായി നിൽക്കെ ഗുരുക്കൾ ശാന്തമായി പറഞ്ഞു....
"അശുഭ സൂചന..... ജാതകം വായിക്കാൻ അനുയോജ്യമല്ലാത്ത മുഹൂർത്തം... ഇത് മറ്റൊരവസരത്തിൽ വായിക്കുന്നതാണ്...."

ഗുരുവിന്റെ വാക്കുകൾ എല്ലാരിലും ആശ്വാസം പകർന്നു. എല്ലാരും വീണ്ടും ആഘോഷങ്ങളിൽ മുഴുകി. മഹാരാജാവ് ദേവപ്രതാപവർമ്മയ്ക്കു മാത്രം ഗുരുക്കൾ എന്തോ മറയ്ക്കുന്നതായി തോന്നി.

ആഘോഷങ്ങൾ കെട്ടടങ്ങിയ അന്ന് രാത്രി എല്ലാരും തളർന്നുറങ്ങുമ്പോൾ മഹാരാജാവിന്റെ അറയിൽ മാത്രം വെളിച്ചമുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ ഒരുകൂട്ടം താളിയോലകളുമായി കുങ്കാര ഗുരുക്കൾ രാജാവിന് മുൻപിൽ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

(തുടരും......)