നിശബ്ദം.

പുറത്തേക്കെടുക്കപ്പെടാനാവാതെ
ഹൃദയത്തിലിട്ട് ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു
കൊല്ലപ്പെടുന്ന എത്ര നിലവിളികളിലാവും
വൃദ്ധരാക്കപ്പെട്ടവരുടെ ജീവിതങ്ങൾ

കുട്ടികളെക്കാളും വാശിയോടെ..
ഒതുക്കാനാവാത്ത കോപത്തോടെ
മുഴുവൻ വെറുപ്പും സമ്പാദിക്കുമ്പോൾ

നിഷ്ക്കളങ്കമായ ചിരിയിൽ എല്ലാം മായ്ച്ചു കളഞ്ഞ് വിണ്ടും ഭാഗ്യവാൻമാരായ ചിലർ.

വെറുക്കപ്പെട്ടവരായി പടികടത്തപ്പെടുമ്പോൾ
ആത്മാവിലെരിയുന്ന ചിതയുമായി അലയുന്നുണ്ടെത്രയോ നരകജന്മങ്ങൾ.

വീടിന് ഐശ്വര്യമായിരുന്ന
പണ്ടത്തെ കാഴ്ചകളിൽ നിന്നും
ഉമ്മറക്കോലായിലെ പുണ്യത്തിൽ നിന്നും

വീടിനൊത്ത അഴകു പോരാഞ്ഞ്
ആക്രി സാധനങ്ങൾ പോലെ
കൈകാര്യം ചെയ്യപ്പെട്ടവസാനം

അഗതിമന്ദിരങ്ങളിലേക്ക് പുറന്തള്ളപ്പെടുന്ന
വാർദ്ധക്യങ്ങൾക്ക്
എന്തെങ്കിലും മോഹമോസ്വപ്നമോ ഉണ്ടായിരിക്കുമോ..?

സ്വന്തം മക്കളുടെ പീഡനമേൽക്കുമ്പോൾ
ഏണീറ്റ് ഓടാനോ ഉറക്കെക്കരയാനോ കഴിയാതെ..

സ്വന്തം വൃണങ്ങളിൽ ഈച്ചയാർക്കുന്നതു പോലും ആട്ടിയകറ്റാനാവാത്ത
നിസ്സഹായർ എന്തു ചെയ്യും.

കടലുറങ്ങുന്ന കണ്ണുകളിൽ നിന്ന്
ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന കണ്ണിരുമായ് അങ്ങിനെ..

ഭൂമിയെ ചവിട്ടിമെതിച്ചു നടന്ന കാലത്ത് മക്കളെന്ന സ്വപ്നത്തിനു വേണ്ടി ഇത്രകാലം..
എന്നിട്ടും.

ഇന്ന് മരിച്ചു കിട്ടാൻ പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന ജന്മങ്ങൾ എത്രയോ....

Babu Thuyyam.
28/04/18.