കഥയെഴുതുമ്പോള്‍: പുതിയ എഴുത്തുകാര്‍ക്കായി ഒരു കുറിപ്പ്.
നല്ലെഴുത്തിലെ രചനാനിരൂപണം വായിക്കുന്ന പല എഴുത്തുകാരും ഇന്‍ബോക്‌സിലെത്തി പല സംശയങ്ങളും ചോദിക്കാറുണ്ട്. സമാനസ്വഭാവമുള്ള അത്തരം സംശയങ്ങള്‍ക്കുള്ള മറുപടി എന്ന നിലയിലാണ് ഈ കുറിപ്പ്.
ഒരു ചെറുകഥയുടെ അടിസ്ഥാനഘടകങ്ങളെക്കുറിച്ചു പറയാം.
1. പ്രമേയം: കഥ സംവേദനം ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ആശയമാണ് അതിന്റെ പ്രമേയം. ഒരവസ്ഥ, സന്ദേശം, വിശ്വാസം തുടങ്ങിയവയെല്ലാം പ്രമേയങ്ങളാകാം. ഒരേ പ്രമേയത്തില്‍നിന്ന് എത്ര കഥകള്‍ വേണമെങ്കിലും രചിക്കാം. അതുപോലെതന്നെ, ഒരു കഥയില്‍ ഒന്നിലധികം പ്രമേയങ്ങളും വരാം. പ്രമേയമെന്താണെന്ന് എഴുത്തുകാരനു ബോധ്യമുണ്ടായിരിക്കണം.
2. ഇതിവൃത്തം: കഥയിലെ സംഭവങ്ങളുടെ തുടര്‍ച്ചകള്‍, അല്ലെങ്കില്‍ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങളുടെ തുടര്‍ച്ചകളാണ് ഇതിവൃത്തം. കഥയില്‍ സംഭവിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളുടെ തുടര്‍ച്ചയിലൂടെ (വളര്‍ച്ചയിലൂടെ) ഇതിവൃത്തം രൂപപ്പെടുന്നു. പ്രമേയത്തെ ഇതിവൃത്തമാക്കിമാറ്റാന്‍ രചയിതാവിനു കഴിയണം.
3. കഥാപാത്രങ്ങള്‍: പ്രമേയത്തെ, ഉചിതമായ ഇതിവൃത്തത്തിലൂടെ അവതരിപ്പിക്കാന്‍ കഥാപാത്രങ്ങളാവശ്യമാണ്. അഥവാ, അതിനാണ് കഥാപാത്രങ്ങള്‍. അവര്‍ മനുഷ്യര്‍ തന്നെയായിരിക്കണമെന്ന് ഒരു നിര്‍ബ്ബന്ധവുമില്ല. മൃഗങ്ങളോ അചേതനവസ്തുക്കളോ സാങ്കല്‍പ്പികജീവികളോ ആകാം. കഥാപാത്രത്തിന്റെ സ്വഭാവസവിശേഷതകള്‍ പ്രത്യക്ഷമായോ പരോക്ഷമായോ അവതരിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവരെ വായനക്കാരന്റെ മനസ്സില്‍ പ്രതിഷ്ഠിക്കാന്‍ എഴുത്തുകാരനു കഴിയണം. അത് പ്രമേയത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്താനായിരിക്കുകയും വേണം.
4. ആഖ്യാനം: പ്രമേയത്തെ ഫലപ്രദമായി വായനക്കാരനിലെത്തിക്കുക എന്ന കര്‍മമാണ് ആഖ്യാനം. പ്രധാനമായി രണ്ടു തരത്തിലാണ് ആഖ്യാനം: കഥാകൃത്തുതന്നെ ആഖ്യാതാവായിരിക്കുകയാണ് ഒന്നാമത്തേത്. കഥാപാത്രം ആഖ്യാതാവുക എന്നതാണ് രണ്ടാമത്തേത്.
കഥ പറയുന്നതാരാണ് എന്നു തീരുമാനിച്ചുകഴിഞ്ഞാല്‍, അപ്രതീക്ഷിതമായി അതു മാറിപ്പോകുന്നത് പല പുതിയ എഴുത്തുകാരുടെയും പ്രശ്‌നമാണ്. കഥാശില്‍പ്പത്തില്‍ ആഖ്യാനത്തിനാണ് ഏറ്റവും പ്രാധാന്യം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ നിരവധി പഠനങ്ങള്‍ ഈ മേഖലയില്‍ നടന്നിട്ടുണ്ട്. ഏ ആര്‍ രാജരാജവര്‍മ 13 തരം ആഖ്യാനത്തെക്കുറിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അതില്‍നിന്നു ഭിന്നമായി മറ്റു 13 തരം ആഖ്യാനരീതികളെക്കുറിച്ച് പാശ്ചാത്യചിന്തകനായ വാലസ് ഹില്‍ഡിക്കും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. (Thirteen types of narrative).
ആഖ്യാനം നടക്കുന്ന സമയവും പ്രധാനമാണ്. ഭൂതകാലത്തില്‍ (അയാള്‍ക്ക് അങ്ങനെ സംഭവിച്ചു) എന്നു തുടങ്ങുന്ന കഥ അപ്രതീക്ഷിതമായി വര്‍ത്തമാനകാലത്തിലായിപ്പോകുന്നത് (ഭാഷാസൗന്ദര്യത്തിനായി സാമാന്യവര്‍ത്തമാനകാലം ഉപയോഗിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചല്ല) പലപ്പോഴും തുടക്കക്കാര്‍ക്കുണ്ടാകുന്ന അബദ്ധമാണ്.
അയാള്‍ അങ്ങനെ ചെയ്തു എന്ന രീതിയില്‍ മൂന്നാം പുരുഷനു (ഭൂതകാലത്തില്‍) കഥ പറയാം. ഇയാള്‍ ഇപ്പോള്‍ ഇവിടെ എന്ന മട്ടിലും മൂന്നാം പുരുഷനു (വര്‍ത്തമാനകാലത്തില്‍) കഥ പറയാം. ഞാന്‍ പറയുന്നു എന്നാണെങ്കില്‍ അത് ഒന്നാം പുരുഷനാണ്. നിങ്ങള്‍ പറയുന്നു എന്നാണെങ്കില്‍ അത് രണ്ടാം പുരുഷനാണ്. കൂടാതെ കത്തിന്റെ രൂപത്തിലോ, ഡയറിയുടെ രൂപത്തിലോ സംഭാഷണരൂപത്തിലോ നാടകരൂപത്തിലോ ഒക്കെ കഥ പറയാം. പറയുന്നത് യുക്തിസഹമായിരിക്കണമെന്നു മാത്രം. ഇതുസംബന്ധിച്ച് വ്യക്തമായ ധാരണ എഴുത്തുകാരനുണ്ടായിരിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്.
ആഖ്യാനത്തിനിടയില്‍ കഥാകൃത്തു കടന്നുവന്ന് അനാവശ്യമായ സംഭാഷണങ്ങള്‍ നടത്തരുത്. എം ടി പറയുന്നു: 1. കഥാപാത്രത്തിനു ദുഃഖമുണ്ടെങ്കില്‍ അതു വായനക്കാരനു മനസ്സിലാക്കിക്കൊടുക്കേണ്ട ചുമതല കാഥികനുണ്ട്. ''ഹൃദയം തുണ്ടുതുണ്ടായി, പൊട്ടിപ്പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു; കണ്ണീര്‍ച്ചാലുകള്‍ കൂലംകുത്തിയൊഴുകി'' എന്നൊക്കെ കമന്ററി നടത്താന്‍ കാഥികന്‍ വേണ്ട. 2. 'അന്ന് കരഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് മകന്‍ കയറിവന്നത്' എന്നെഴുതേണ്ടിടത്ത് 'സ്വപുത്രന്‍ ബാഷ്പാകുലനേത്രങ്ങളോടെയാണ് മാതാവിന്റെ സവിധത്തിലെത്തിയത്' എന്നെഴുതിയാല്‍ എന്നെ തല്ലണം. (കാഥികന്റെ പണിപ്പുര)
5. സ്ഥലകാലങ്ങള്‍: ഇത് കഥയില്‍ വളരെ പ്രാധാന്യമുള്ള ഒന്നാണ്. കഥ നടക്കുന്ന സ്ഥലം, സമയം, കഥാപാത്രത്തിന്റെ മുമ്പിലെ ദൃശ്യങ്ങള്‍ എന്നിവയെല്ലാം, കഥാപാത്രത്തിന്റെ മാനസികാവസ്ഥയെയും കഥയുടെ ഭാവത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നതില്‍ നിര്‍ണായകമാണ്. ഊഷരമായ ഒരു കാലാവസ്ഥയില്‍ നമുക്കുണ്ടാകുന്ന വികാരമല്ലല്ലോ മഞ്ഞുമൂടിയ അന്തരീക്ഷത്തിലുണ്ടാവുക! ഇതേ വ്യത്യാസം കഥാപാത്രങ്ങള്‍ക്കുമുണ്ട്. പെരുമഴ എന്ന വാക്കും വേനല്‍ എന്ന വാക്കും സൃഷ്ടിക്കുന്ന അനുഭൂതികള്‍ വ്യത്യസ്തമാണ്. അതുപോലെതന്നെ, ഇതിവൃത്തത്തിന്റെ വളര്‍ച്ച ഏതേതന്തരീക്ഷങ്ങളിലൂടെയാണ് എന്നു വിശദീകരിക്കുന്നത് കഥയുടെ പ്രമേയത്തെ ഫലപ്രദമായി അവതരിപ്പിക്കാന്‍ കഥാകൃത്തിനെ സഹായിക്കും.
നല്ലെഴുത്തിലെ രചനാനിരൂപണം വായിക്കുന്ന പല എഴുത്തുകാരും ഇന്‍ബോക്‌സിലെത്തി പല സംശയങ്ങളും ചോദിക്കാറുണ്ട്. സമാനസ്വഭാവമുള്ള അത്തരം സംശയങ്ങള്‍ക്കുള്ള മറുപടി എന്ന നിലയിലാണ് ഈ കുറിപ്പ്.
ഒരു ചെറുകഥയുടെ അടിസ്ഥാനഘടകങ്ങളെക്കുറിച്ചു പറയാം.
1. പ്രമേയം: കഥ സംവേദനം ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ആശയമാണ് അതിന്റെ പ്രമേയം. ഒരവസ്ഥ, സന്ദേശം, വിശ്വാസം തുടങ്ങിയവയെല്ലാം പ്രമേയങ്ങളാകാം. ഒരേ പ്രമേയത്തില്‍നിന്ന് എത്ര കഥകള്‍ വേണമെങ്കിലും രചിക്കാം. അതുപോലെതന്നെ, ഒരു കഥയില്‍ ഒന്നിലധികം പ്രമേയങ്ങളും വരാം. പ്രമേയമെന്താണെന്ന് എഴുത്തുകാരനു ബോധ്യമുണ്ടായിരിക്കണം.
2. ഇതിവൃത്തം: കഥയിലെ സംഭവങ്ങളുടെ തുടര്‍ച്ചകള്‍, അല്ലെങ്കില്‍ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങളുടെ തുടര്‍ച്ചകളാണ് ഇതിവൃത്തം. കഥയില്‍ സംഭവിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളുടെ തുടര്‍ച്ചയിലൂടെ (വളര്‍ച്ചയിലൂടെ) ഇതിവൃത്തം രൂപപ്പെടുന്നു. പ്രമേയത്തെ ഇതിവൃത്തമാക്കിമാറ്റാന്‍ രചയിതാവിനു കഴിയണം.
3. കഥാപാത്രങ്ങള്‍: പ്രമേയത്തെ, ഉചിതമായ ഇതിവൃത്തത്തിലൂടെ അവതരിപ്പിക്കാന്‍ കഥാപാത്രങ്ങളാവശ്യമാണ്. അഥവാ, അതിനാണ് കഥാപാത്രങ്ങള്‍. അവര്‍ മനുഷ്യര്‍ തന്നെയായിരിക്കണമെന്ന് ഒരു നിര്‍ബ്ബന്ധവുമില്ല. മൃഗങ്ങളോ അചേതനവസ്തുക്കളോ സാങ്കല്‍പ്പികജീവികളോ ആകാം. കഥാപാത്രത്തിന്റെ സ്വഭാവസവിശേഷതകള്‍ പ്രത്യക്ഷമായോ പരോക്ഷമായോ അവതരിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവരെ വായനക്കാരന്റെ മനസ്സില്‍ പ്രതിഷ്ഠിക്കാന്‍ എഴുത്തുകാരനു കഴിയണം. അത് പ്രമേയത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്താനായിരിക്കുകയും വേണം.
4. ആഖ്യാനം: പ്രമേയത്തെ ഫലപ്രദമായി വായനക്കാരനിലെത്തിക്കുക എന്ന കര്‍മമാണ് ആഖ്യാനം. പ്രധാനമായി രണ്ടു തരത്തിലാണ് ആഖ്യാനം: കഥാകൃത്തുതന്നെ ആഖ്യാതാവായിരിക്കുകയാണ് ഒന്നാമത്തേത്. കഥാപാത്രം ആഖ്യാതാവുക എന്നതാണ് രണ്ടാമത്തേത്.
കഥ പറയുന്നതാരാണ് എന്നു തീരുമാനിച്ചുകഴിഞ്ഞാല്‍, അപ്രതീക്ഷിതമായി അതു മാറിപ്പോകുന്നത് പല പുതിയ എഴുത്തുകാരുടെയും പ്രശ്‌നമാണ്. കഥാശില്‍പ്പത്തില്‍ ആഖ്യാനത്തിനാണ് ഏറ്റവും പ്രാധാന്യം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ നിരവധി പഠനങ്ങള്‍ ഈ മേഖലയില്‍ നടന്നിട്ടുണ്ട്. ഏ ആര്‍ രാജരാജവര്‍മ 13 തരം ആഖ്യാനത്തെക്കുറിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അതില്‍നിന്നു ഭിന്നമായി മറ്റു 13 തരം ആഖ്യാനരീതികളെക്കുറിച്ച് പാശ്ചാത്യചിന്തകനായ വാലസ് ഹില്‍ഡിക്കും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. (Thirteen types of narrative).
ആഖ്യാനം നടക്കുന്ന സമയവും പ്രധാനമാണ്. ഭൂതകാലത്തില്‍ (അയാള്‍ക്ക് അങ്ങനെ സംഭവിച്ചു) എന്നു തുടങ്ങുന്ന കഥ അപ്രതീക്ഷിതമായി വര്‍ത്തമാനകാലത്തിലായിപ്പോകുന്നത് (ഭാഷാസൗന്ദര്യത്തിനായി സാമാന്യവര്‍ത്തമാനകാലം ഉപയോഗിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചല്ല) പലപ്പോഴും തുടക്കക്കാര്‍ക്കുണ്ടാകുന്ന അബദ്ധമാണ്.
അയാള്‍ അങ്ങനെ ചെയ്തു എന്ന രീതിയില്‍ മൂന്നാം പുരുഷനു (ഭൂതകാലത്തില്‍) കഥ പറയാം. ഇയാള്‍ ഇപ്പോള്‍ ഇവിടെ എന്ന മട്ടിലും മൂന്നാം പുരുഷനു (വര്‍ത്തമാനകാലത്തില്‍) കഥ പറയാം. ഞാന്‍ പറയുന്നു എന്നാണെങ്കില്‍ അത് ഒന്നാം പുരുഷനാണ്. നിങ്ങള്‍ പറയുന്നു എന്നാണെങ്കില്‍ അത് രണ്ടാം പുരുഷനാണ്. കൂടാതെ കത്തിന്റെ രൂപത്തിലോ, ഡയറിയുടെ രൂപത്തിലോ സംഭാഷണരൂപത്തിലോ നാടകരൂപത്തിലോ ഒക്കെ കഥ പറയാം. പറയുന്നത് യുക്തിസഹമായിരിക്കണമെന്നു മാത്രം. ഇതുസംബന്ധിച്ച് വ്യക്തമായ ധാരണ എഴുത്തുകാരനുണ്ടായിരിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്.
ആഖ്യാനത്തിനിടയില്‍ കഥാകൃത്തു കടന്നുവന്ന് അനാവശ്യമായ സംഭാഷണങ്ങള്‍ നടത്തരുത്. എം ടി പറയുന്നു: 1. കഥാപാത്രത്തിനു ദുഃഖമുണ്ടെങ്കില്‍ അതു വായനക്കാരനു മനസ്സിലാക്കിക്കൊടുക്കേണ്ട ചുമതല കാഥികനുണ്ട്. ''ഹൃദയം തുണ്ടുതുണ്ടായി, പൊട്ടിപ്പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു; കണ്ണീര്‍ച്ചാലുകള്‍ കൂലംകുത്തിയൊഴുകി'' എന്നൊക്കെ കമന്ററി നടത്താന്‍ കാഥികന്‍ വേണ്ട. 2. 'അന്ന് കരഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് മകന്‍ കയറിവന്നത്' എന്നെഴുതേണ്ടിടത്ത് 'സ്വപുത്രന്‍ ബാഷ്പാകുലനേത്രങ്ങളോടെയാണ് മാതാവിന്റെ സവിധത്തിലെത്തിയത്' എന്നെഴുതിയാല്‍ എന്നെ തല്ലണം. (കാഥികന്റെ പണിപ്പുര)
5. സ്ഥലകാലങ്ങള്‍: ഇത് കഥയില്‍ വളരെ പ്രാധാന്യമുള്ള ഒന്നാണ്. കഥ നടക്കുന്ന സ്ഥലം, സമയം, കഥാപാത്രത്തിന്റെ മുമ്പിലെ ദൃശ്യങ്ങള്‍ എന്നിവയെല്ലാം, കഥാപാത്രത്തിന്റെ മാനസികാവസ്ഥയെയും കഥയുടെ ഭാവത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നതില്‍ നിര്‍ണായകമാണ്. ഊഷരമായ ഒരു കാലാവസ്ഥയില്‍ നമുക്കുണ്ടാകുന്ന വികാരമല്ലല്ലോ മഞ്ഞുമൂടിയ അന്തരീക്ഷത്തിലുണ്ടാവുക! ഇതേ വ്യത്യാസം കഥാപാത്രങ്ങള്‍ക്കുമുണ്ട്. പെരുമഴ എന്ന വാക്കും വേനല്‍ എന്ന വാക്കും സൃഷ്ടിക്കുന്ന അനുഭൂതികള്‍ വ്യത്യസ്തമാണ്. അതുപോലെതന്നെ, ഇതിവൃത്തത്തിന്റെ വളര്‍ച്ച ഏതേതന്തരീക്ഷങ്ങളിലൂടെയാണ് എന്നു വിശദീകരിക്കുന്നത് കഥയുടെ പ്രമേയത്തെ ഫലപ്രദമായി അവതരിപ്പിക്കാന്‍ കഥാകൃത്തിനെ സഹായിക്കും.
ഈ കുറിപ്പ് ഒരു പ്രവേശിക മാത്രമാണ്. നിരവധി സ്‌നേഹിതരുടെ സംശയങ്ങള്‍ക്കുള്ള ലഘുവായ മറുപടി. കൂടുതല്‍ പഠിക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്നവര്‍ ഗൗരവത്തോടെ അതിനു ശ്രമിക്കുക.
(പല ഗ്രന്ഥങ്ങളിലെയും ഗവേഷണപ്രബന്ധങ്ങളിലെയും വിവരങ്ങള്‍ ഓര്‍മയില്‍നിന്നെടുത്തിട്ടുണ്ട്, ഈ കുറിപ്പെഴുതാന്‍.)
(പല ഗ്രന്ഥങ്ങളിലെയും ഗവേഷണപ്രബന്ധങ്ങളിലെയും വിവരങ്ങള്‍ ഓര്‍മയില്‍നിന്നെടുത്തിട്ടുണ്ട്, ഈ കുറിപ്പെഴുതാന്‍.)
Sukaami Prakash
No comments
Post a Comment
ഈ രചന വായിച്ചതിനു നന്ദി - താങ്കളുടെ വിലയേറിയ അഭിപ്രായം രചയിതാവിനെ അറിയിക്കുക