കുമ്പളങ്ങിനൈറ്റ്സ്

കുമ്പളങ്ങിയിലെ സജിയുടെ കുടുംബത്തിന്റെ രാത്രികളെല്ലാം പകലുകളായി... ആശങ്കകൾ വിട്ടൊഴിഞ്ഞ മാനത്തിപ്പോൾ പരന്നൊഴുകുന്ന നിലാവ്, അവിടത്തെ കായൽപരപ്പിലേയ്ക്കും ഇനി തേരിറങ്ങിയേക്കാം.

അച്ഛൻ നല്ല പണിക്കാരനായിരുന്നുവെന്ന് അഭിപ്രായപ്പെടുന്ന സജിയേയും ബോബിയേയും കഥാകാരൻ നമുക്ക് കാട്ടിത്തരുമ്പോൾ, തനിക്കാഗ്രഹമുണ്ടായിട്ടും മറ്റുള്ളവരേപ്പോൽ പ്രാപ്തിയുള്ളവനാകാൻ പറ്റുന്നില്ലല്ലോയെന്ന കുറ്റബോധം ജീവിതത്തിലൊരിക്കലെങ്കിലും പേറിയിട്ടുള്ള, നമ്മിലെ നമ്മെ അറിയാതെ ഓർത്തു പോകും.

ചിരപരിചിതമായ അനിശ്ചിതത്വത്തിന്റെ ഇലയില്ലാമരത്തണലിൽ ആണു താനെന്ന ബോദ്ധ്യത്തിൽ, "നമ്മള് ചേരൂല്ല, താൻ രക്ഷപ്പെട്ട് പോയ്ക്കോ" എന്നു പറയേണ്ടി വരുന്ന ബോബിയുടെ നിസ്സഹായവസ്ഥയെ, ആത്മവിശ്വാസം പകർന്ന് മറികടത്തുന്ന ബേബിമാർ ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തിൽ തുലോം കുറവാണ്.

ബേബി പകർന്ന കൈത്തിരി വെട്ടത്താൽ ബോബിയും, ഒന്നു കരയാൻ പോലുമാകാത്ത വിധം തന്റെ മനസ്സിന്റെ പണി പാളിയിരിയ്ക്ക്യാണ്, എന്നേറ്റു പറഞ്ഞ് ഡോക്ടറെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കരഞ്ഞ് സജിയും, അവരുടെ കൈവിട്ട ജീവിതം ഒന്നിച്ച് കരയ്ക്കടുപ്പിയ്ക്കുന്ന രംഗങ്ങളെല്ലാം എത്ര അനായാസമാണ് കഥാകൃത്ത് നമ്മിലേയ്ക്ക് സന്നിവേശിപ്പിയ്ക്കുന്നത്.

അടുക്കും ചിട്ടയുമുള്ള, കൃത്യമായി ജോലിയ്ക്കു പോകുന്ന, തനിക്കു മാന്യമായ ഒരു പണിയുണ്ടെന്ന് ചിറ്റപ്പനെ ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തുന്ന, മര്യാദയോടെ സംസാരിയ്ക്കുകയും തന്നെക്കണ്ടു പഠിയ്ക്കൂ എന്ന് പറയാതെ പറയുകയും ചെയ്യുന്ന, അനാശാസ്യം നമ്മൾ വച്ചുപൊറുപ്പിയ്ക്കാൻ പാടില്ലയെന്ന് അമ്മയെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്ന, പെൺകുട്ടികൾക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകുന്ന മോഡേൺ ഫാമിലി തന്നെയാണ് തന്റേതെന്ന് പറയുന്ന, താനൊരു complete man ആണെന്ന് സ്വയവും മറ്റുള്ളവരെ അതു സദാ ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്ന, അതിനാൽത്തന്നെ മറ്റുള്ളവരെ അംഗീകരിയ്ക്കാൻ വൈമനസ്യം കാട്ടുന്ന, ഷമ്മിയാണ് നമ്മെ ശരിയ്ക്കും ഞെട്ടിയ്ക്കുന്നത്.

എന്ത് മനുഷ്യനാണിയാൾ എന്നു പറഞ്ഞ് നാം മൂക്കത്ത് വിരൽ വയ്ക്കുമ്പോൾ, നമുക്കുള്ളിലെ ഷമ്മിയെന്ന രോഗി ഒളിച്ചിരിയ്ക്കുകയാണ്‌, ഒരു സന്ദർഭത്തിനായി. ജീവിതത്തിലൊരിക്കൽ പോലും ഷമ്മിയുടെ മാനറിസം പേറാത്ത ഒരു പുരുഷൻ ഈ സമൂഹത്തിലുണ്ടാകുമെന്ന് എനിക്കഭിപ്രായമില്ല. ശ്യാം പുഷ്ക്കരന് നമ്മൾ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഉമ്മ കൊടുത്തുപോകും, ഇത്ര കൃത്യമായി നമ്മിലെ ഷമ്മിയെ, നമുക്കു പോലും നാണമാകും വിധം കാട്ടിത്തന്നതിന്...

Thanks to the entire team for this classic film...

#krishnacheratt