മിത്രങ്ങൾ

എഴുതിയത് - രാജേഷ് ആട്ടീരി - താനൂർ

നദീതീരം .

തീരത്തിന് സമീപം ഒരു വലിയ മാവ് കാണാം .

പൂത്തുലഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ മാവ് ഏതൊരു പ്രകൃതിസ്നേഹിയുടേയും

മനം കുളിർപ്പിക്കും .

ആ മാവിൻചുവട്ടിലിരുന്നു കള കള ശബ്ദത്തോടെ ഒഴുകുന്ന നദിയുടെ സംഗീതം കേൾക്കുന്നത് എത്ര ആഹ്ളാദകരമാണ് !

മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമാകുമ്പോഴെല്ലാം ഉമേഷ് ആ മാവിൻചുവട്ടിൽ വന്നിരിക്കാറുണ്ട് .

ഇന്ന് തൂവെള്ള ജുബ്ബയും പൈജാമയും ധരിച്ചാണ് അവൻ അവിടെ ചിന്താമഗ്നനായി ഇരിക്കുന്നത് .

ഈ തീരം എന്നും അവനു താങ്ങും തണലുമായിരുന്നു .

സദാ വഴക്കിടുന്ന അച്ഛനുമമ്മയും .

ഏകാന്തതയുടെ ചുഴികളിൽ മുങ്ങിത്താഴ്ന്നിരുന്ന ബാല്യം !

ഈ പുഴയും മാവും മന്ദമാരുതനും എന്നും മനസ്സിനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചിട്ടേ ഉള്ളൂ !

അവരോടു അവൻ സല്ലപിക്കും; ദുഃഖങ്ങൾ പങ്കുവെക്കും .

അവൻ്റെ സഹപാഠികൾ അവനെ കിറുക്കനെന്നു വിളിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു !

പക്ഷേ ...

ആ പരിഹാസശരങ്ങളെയെല്ലാം അലിയിച്ചു കളയുന്ന , മനസ്സിന് കുളിർമ നൽകുന്ന മിത്രങ്ങളുണ്ടെങ്കിൽ ഈ ലോകം സ്വർഗ്ഗം തന്നെ !

നദിയുടെ മറുവശത്തു ഒരു ക്ഷേത്രമുണ്ട് .അവിടെ അന്നും ഇന്നും പ്രശസ്തരായ സംഗീതജ്ഞർ കച്ചേരികൾ അവതരിപ്പിക്കാറുണ്ട് .

സംഗീതം ഒരു മോഹമായിരുന്നെങ്കിലും കത്തിയെരിയുന്ന വിശപ്പിനേക്കാൾ അഗ്നിയായി ജ്വലിക്കില്ലല്ലോ ?

എങ്കിലും വീടിനടുത്തുള്ള ഈ പുഴക്കരയിൽ ഇരുന്നു കേട്ട കീർത്തനങ്ങളുടെ ഓരോ സ്വരത്തിന്റെ മാറ്റവും ഏകലവ്യനെപ്പോലെ അവൻ അഭ്യസിച്ചു .

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം പട്ടാഭിരാമൻ ഭാഗവതരുടെ കച്ചേരിയായിരുന്നു .

ഭാഗവതരുടെ ഓരോ കീർത്തനത്തിനു ശേഷവും ആരാധകരുടെ കയ്യടികൾ കേൾക്കാം !

തനിക്കു പരിചയമുള്ള കീർത്തനമല്ലേ അദ്ദേഹം ഇപ്പോൾ ആലപിക്കുന്നത് ?

ദൈവമേ ! അദ്ദേഹത്തിന് രാഗം പിഴച്ചുവോ ?

അവൻ്റെ കാലുകൾ യാന്ത്രികമായി അമ്പലത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നുവോ ?

കച്ചേരി കഴിഞ്ഞു പക്കമേളക്കാർ പിരിഞ്ഞുപോയി .

ക്ഷേത്രത്തിൽ പ്രദക്ഷിണം വെക്കുകയാണ് ഭാഗവതർ .

ആരും കൂടെയില്ല !

അവൻ പതുങ്ങിപ്പതുങ്ങി അടുത്ത് ചെന്ന് കാൽതൊട്ടു വന്ദിച്ചു .

"എഴുന്നേൽക്കൂ ,കുട്ടീ !"

അവൻ എഴുന്നേറ്റു .

"ഞാൻ ഒരു കാര്യം പറഞ്ഞാൽ താങ്കൾക്ക് വിഷമമാകുമോ ?"

അവൻ സങ്കോചത്തോടെ ചോദിച്ചു .

"പറയൂ ,കുട്ടീ !"

"അങ്ങ് ഒരു കീർത്തനം ആലപിച്ചപ്പോൾ രാഗം മാറിപ്പോയി !"

"ഉവ്വ് ! ആരും അത് കണ്ടുപിടിച്ചു എന്നോടത് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്നോർത്ത് മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായി ഇരിക്കുകയാണ് ! മോന് അത് അറിയാമെങ്കിൽ അത് ഒന്ന് പാടൂ !"

ഭാഗവതർ തെറ്റായി പാടിയ ഭാഗം അവൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുന്നിൽ പാടി . അദ്ദേഹം അത് ലയിച്ചിരുന്നു കേട്ടു . അവസാനം അദ്ദേഹം അവനെ ആലിംഗനം ചെയ്തു .

"മോന് പാട്ടു പഠിക്കാൻ മോഹമുണ്ടോ ?"

"മോഹമുണ്ടായിട്ടെന്താ കാര്യം ! ദക്ഷിണ വെക്കാൻ ഈ ശരീരവും മനസ്സും മാത്രമേയുള്ളൂ !"

"എൻ്റെ ഇല്ലത്തേക്ക് വരുന്നോ ? ഞാൻ പാട്ടു പഠിപ്പിച്ചു തരാം . നിനക്ക് നല്ല സ്വരശുദ്ധിയുണ്ട് . ശ്രമിച്ചാൽ നല്ലൊരു ഭാഗവതരാകാം !"

"അമ്മയോട് ചോദിച്ചിട്ടു ഞാനിപ്പോൾ വരാം !"- അവൻ വീട്ടിലേക്കു തിരികെയോടി .

അവൻ്റെ വീട് .

വീടിനു പിറകിൽ തുണി അലക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് അവൻ്റെ അമ്മ .

അവൻ ഓടിക്കിതച്ചു വന്നു കൊണ്ടു ചോദിച്ചു .

"അമ്മേ , പട്ടാഭിരാമൻ ഭാഗവതർ എന്നെ ഇല്ലത്തു കൊണ്ടുപോയി പാട്ടു പഠിപ്പിക്കാമെന്നു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് . ഞാൻ പോയ്‌ക്കോട്ടെ ?"

"മോനേ , അച്ഛന്റെ സ്നേഹമില്ലാതെ അടികൾ മാത്രം കൊണ്ട് നീ ഇവിടെ ജീവിക്കുന്നതിലും നല്ലതാണത് ! നിനക്ക് മൂന്നുനേരം തിന്നാനെങ്കിലും കിട്ടുമല്ലോ !"

അവൻ തിരികെയോടി .

അമ്പലത്തിൽ അതാ ഭാഗവതർ അവനു വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുന്നു !

അദ്ദേഹം അവൻ്റെ കൈ പിടിച്ചു ഇല്ലത്തേക്ക് നടന്നു .

വർഷങ്ങൾ കടന്നു പോയി .

ഇന്നവൻ ഒരു യുവാവാണ് .

അച്ഛൻ മരണക്കിടക്കയിലാണെന്നറിഞ്ഞു വീണ്ടും അവനാ വീട്ടിലെത്തി .

അവനെ സ്നേഹിക്കാതെ പോയ കുറ്റബോധത്താൽ ആ അച്ഛൻ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു .

ആ പശ്ചാത്താപം സ്വയം തിരുത്താനുള്ള അവസരമാക്കി മാറ്റാൻ ഒരു നിമിഷം പോലും ദൈവം അനുവദിച്ചില്ലല്ലോ ?

അവൻ്റെ ആത്മാർത്ഥ മിത്രങ്ങൾ അവൻ്റെ മുറിവേറ്റ മനസ്സിൽ മരുന്ന് പുരട്ടുമോ ?