വിധി

"ഇക്കാ നാളെ നിങ്ങളെ വിവാഹം
ആണെല്ലെ..?
ഞാൻ പോയിട്ട് നാളേക്ക് ഇരുപത്താറ്
ദിവസം അല്ലെ ആയൊള്ളു ഇക്കാ..?"

അവളുടെ കണ്ണ് നിറഞൊഴുകുന്നുണ്ട്..

"എന്റെ മക്കള് എന്നെ ചോദിക്കുമ്പോൾ
ചെറിയ മോനോട് ഉമ്മ പറയുന്നു
കുഞുവാവയും കൊണ്ട് ഉമ്മച്ചി
വരൂംന്ന്..
പാവം രണ്ട് വയസ്സല്ലെ അവൻ
തലയാട്ടി സമ്മതിക്കും..
അല്ലെങ്കിലും കുഞുവാവയെ
കാണാൻ അവനായിരുന്നില്ലെ ധൃതി..
പക്ഷേ മൂത്തോന് എല്ലാം
മനസ്സിലായിട്ടുണ്ട്..
അവന്റെ ഉമ്മച്ചി ഇനിയൊരിക്കലും
തിരിച്ച് വരില്ലെന്ന്..
അവന്റെ കരഞ് കലങ്ങിയ മുഖം
എനിക്ക് കണ്ടിട്ട് സഹിക്കുന്നില്ല ഇക്കാ.."

"പാവം ഉമ്മ..ഉമ്മാക്ക് വേറെ
ആരാ ഉള്ളത്..
മാമൻ(അമ്മാവൻ)പറഞൊതൊക്കെ
ഞാൻ കേട്ടു.."

"നിന്റെ ഉമ്മാനെയും ഈ കുട്ടികളെയും
ഓർത്തിട്ടെങ്കിലും നീ ഈ കല്യാണത്തിന്
സമ്മതിക്കണം."

"നീ ഇത്രയും വലിയ വീടും
കെട്ടിയിട്ട് ഇനി തിരിച്ച് ഗൾഫിലേക്ക് പോവൂലെന്ന്
വാശി പിടിച്ചാൽ എങ്ങനെ ശരീഫെ..?
പിന്നെ ഈ വീടും പറമ്പും ഒക്കെ
ബേങ്ക്കാർക്ക് കൊടുക്കണോ..?"

"റസിയ നിന്നെ പോലെ തന്നെ
ഞങ്ങൾക്കും പ്രിയപ്പെട്ടവൾ ആയിരുന്നു..
ഒരു മരുമകളായിരുന്നില്ല..
മകള് തന്നെ ആയിരുന്നു.."

"ഇക്കാ നിങ്ങള് പോകാതിരിക്കണ്ട..
എന്റെ മക്കളെ അവളോട് നല്ലോണം
നോക്കാൻ പറയണം..."

ഇപ്പോൾ കരച്ചിൽ കുറച്ച് ഉച്ചത്തിലായിട്ടുണ്ട്..

"എന്റെ ഇക്കാന്റെയും മക്കളുടെയും
കൂടെ ജീവിച്ച് എനിക്ക് കൊതി തീർന്നില്ല..."

"റസിയ റസിയ."
കണ്ണ് തുറന്ന്
അവൻ നാലുപാടും നോക്കി..

"അള്ളാ സ്വപ്നമായിരുന്നോ.."

ശരീഫ് എണീറ്റ് ലൈറ്റിട്ടു..
മക്കൾ രണ്ട് പേരും നല്ല ഉറക്കമാണ്..

ഏഴ്മാസം ഗർഭിണിയായിരുന്നു റസിയ
ഒരു പനികണ്ട് ഹോസ്പിറ്റലിൽ
പോയതാണ്..അവിടെ എല്ലാം
അവസാനിച്ചു...
അല്ലെങ്കിലും മരണത്തിന് അങ്ങനെ
വല്ല കാരണവും വേണോ..
അവൻ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പേൾ
ആ മുറിയുടെ മൂലയിൽ എവിടുന്നോ
ഒരു തേങ്ങൽ അവന് കേൾക്കാമായിരുന്നു..
അല്ലെങ്കിൽ അങ്ങനെ അവന് തോന്നിയതകാം..

അധികം ആർഭാടമില്ലെങ്കിലും
ഒരു വിവാഹത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിക്കാൻ നേരം പുലരുന്നതും
കാത്ത് ആ വീട് ഒരുങ്ങി കഴിഞിരുന്നു..

കുറച്ച് അകലെ പള്ളിക്കാട്ടിൽ അപ്പോൾ ഒരു കാറ്റ് വന്ന് റസിയാന്റെ മീസാൻ കല്ലിൽ തലോടുന്നുണ്ടായിരുന്നു..!

സെമീർ അറക്കൽ