നിർവാണം...

ഞാൻ മരിച്ചു നമ്മളായി
നമ്മൾ മരിച്ചു വീണ്ടും ഞാനാവാ-
ത്തൊരു പ്രയാണം
നമ്മളായിരിക്കുന്നിടത്തു
ശൂന്യതയിൽ നിറങ്ങളും
മൗനത്തിൽ ചിന്തകളുമുണ്ടായിരുന്നു
നിത്യം...

ഒരൊറ്റ സൂര്യനെ നെഞ്ചിലേറ്റി,
ഒരൊറ്റ വെളിച്ചത്തിൽ ഉറക്കമുണർന്നു
തകർത്തെറിഞ്ഞ കയ്യാലപ്പൊക്കത്തിൽ
മരങ്ങൾ നട്ടു, ജീവജലം നൽകി
ഒന്നല്ല ഒരായിരം വൃക്ഷങ്ങൾ..
നിർവൃതി...

കണ്ണിൽ ഇരുട്ടും മനസ്സിൽ വെളിച്ചവുമായി
ദിശ നോക്കാതൊഴുകി
ഒന്നിൽ നിന്ന് പലതായി
പല ജന്മാന്തരങ്ങളിലായ്...
നിരന്തരം...

ചിതറിയ ആകാശം ചേർത്തു കെട്ടി
തണലുണ്ടാക്കി
ചിന്തകൾക്ക് ചിറകു നൽകി,
പറത്തി വിട്ടൊരു പട്ടം പോൽ
ഹാ! ഇതെന്തു സ്വാതന്ത്രം.
നിർവാണം...

Divya.....