വരികൾ: കഥ സംസ്‌കൃതം

ഒരിടത്തൊരു നമ്പൂതിരി താമസിച്ചിരുന്നു.

അദ്ദേഹമൊരിയ്ക്കൽ അടുത്ത വീട്ടിൽ താമസിയ്ക്കുന്നയാളുമായി ശണ്ഠ കൂടി.

ശണ്ഠ മൂത്തപ്പോൾ അയാൾ നമ്പൂതിരിയെ ‘പട്ടീ’, ‘തെണ്ടീ’ എന്നൊക്കെ വിളിച്ചു.

അതിനു മറുപടിയായി നമ്പൂതിരി ‘ഏഭ്യൻ’, ‘ശുംഭൻ’, ‘വഷളൻ’ എന്നിങ്ങനെയും വിളിച്ചു.

അതു കേട്ടപ്പോൾ അയൽക്കാരൻ ‘മൂത്രം കുടിയൻ’, ‘@@@’, ‘###’, ‘***’ എന്നിങ്ങനെ പലതും ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു കൂവി.

അയാളുടെ ഭാഷ കേട്ടു നമ്പൂതിരി ചൊടിച്ചു: ‘പായസം കുടിയാ’, ‘പപ്പടം തീനീ’, ‘പഴം തീനീ’…

ഇവരുടെ വഴക്കുകൾ കേട്ടുകൊണ്ടുനിന്നവരിലൊരാൾ നമ്പൂതിരിയോടു ചോദിച്ചു:

“അല്ല തിരുമേനീ, അയാളിത്രയും മോശമായ വാക്കുകളുപയോഗിച്ചിട്ടും, ഇങ്ങനെയാണോ അയാളെ വിളിയ്ക്കേണ്ടത്?

അതുപോലെ തിരിച്ചു വിളിയ്ക്കാനും പറയാനുമൊന്നുമില്ലേ?”

ചോദിച്ചയാളോടു നമ്പൂതിരി സാവകാശം പറഞ്ഞു:

“മ്ലേച്ഛൻ! അയാൾ ഭക്ഷിയ്ക്കുന്നത് അയാൾ വിളിച്ചു പറയുന്നു.

ഞാൻ ഭക്ഷിയ്ക്കുന്നതു ഞാനും പറഞ്ഞു.

അതിലെന്താ തെറ്റുള്ളത്?”

(വരികൾ: കഥ സംസ്‌കൃതം,സജി വട്ടംപറമ്പിൽ)

sajivattamparambil@yahoo.com