പൊതിച്ചോറ്

കോളേജിലേക്ക് എന്നും പൊതിച്ചോറ് കൊണ്ടു വന്നിരുന്ന അവനെ ഒരു മാതിരിപ്പെട്ട എല്ലാ സുഹൃത്തുക്കളും അസൂയയോടെ ആണ് നോക്കിയിരുന്നത്. അവൻ ഉച്ചക്ക് കഴിക്കാൻ ഇരിക്കുമ്പോൾ തുറക്കുന്ന ആ പൊതിച്ചോറിൽ നിന്നും ഒരു മാസ്മരീക ഗന്ധം ഉയരും. ആ ഗന്ധത്തിൽ മനം മയങ്ങാത്തവർ ആരും തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ആ ക്ലാസ്സിൽ. ആ പൊതിച്ചോറിൽ നിന്നും ഒരുപാട് പേർ പങ്കു പറ്റിയിരുന്നു. അധികം വിഭവങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായില്ലെങ്കിലും അപാര സ്വാദായിരുന്നു അവൻ കൊണ്ടു വരുന്ന ആ പൊതിച്ചോറിന്. എന്നും വാട്ടിയ ഇലയിൽ പൊതിച്ചോറ് കൊണ്ടു വന്നിരുന്ന അവൻ വലിയ തോട്ടങ്ങളും തോപ്പുകളും ഉള്ള വീട്ടിലെ ആണെന്ന് പലരും ധരിച്ചു വച്ചു.

ഒരിക്കൽ അവന്റെ ഒരു കൂട്ടുകാരി അവനോട് ചോദിച്ചു " നീയെന്താടാ എന്നും ഈ പൊതിച്ചോറ് കൊണ്ടു വരുന്നത്? എന്റെ വീട്ടിൽ ഒരു ഇലയട ഉണ്ടാക്കി തിന്നാൻ പോലും ഒരു വാഴ ഇല്ല. സത്യം പറഞ്ഞാൽ എനിക്ക് അസൂയ ഉണ്ട് നിന്നോട് ഈ കാര്യത്തിൽ". അവൻ മറുപടിയൊന്നും പറയാതെ വെറുതെ ഒന്ന് ചിരിച്ചു. പിന്നേം അവൾ ഇതു തന്നെ ചോദിച്ചോണ്ടിരുന്നപ്പോൾ അവൻ പറഞ്ഞു. "ഇതെന്റെ പ്രണയമാണ്...". ഈ മറുപടി കേട്ട അവൾ അവിടെ സ്തബ്ധയായി ഇരുന്നു പോയി. അവൻ പറഞ്ഞ മറുപടി എന്താണെന്ന് അവൾക്കു മാത്രമല്ല ആർക്കും മനസ്സിലായില്ല.

അങ്ങനെ ആ ബാച്ചിന്റെ ഫെയർവെൽ ദിവസം വന്നെത്തി. എല്ലാവരും അനുഭവം പങ്കു വെക്കുന്നതിനിടയിൽ അവന്റെ പൊതിച്ചോറും ചർച്ചാ വിഷയമായി. അതിനെ പറ്റി സംസാരിക്കാൻ അവൻ നിർബന്ധിതനായി. അവൻ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി...

ഈ പൊതിച്ചോറ് ഞാൻ കഴിച്ച് തുടങ്ങിയത് ഈ കോളേജിലേക്ക് വന്നു തുടങ്ങിയതിനു ശേഷമാണ്. അതുവരെ എന്റെ ഉച്ചഭക്ഷണം ഞാൻ പഠിച്ചിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ ഓർഫനേജിന്റെ സ്‌കൂളിൽ നിന്നുമായിരുന്നു. പിന്നീട് കോളേജിലേക്ക് വന്നു തുടങ്ങിയപ്പോളാണ് ഞങ്ങളുടെ ഓർഫനേജിലെ അമ്മമാർ ഇവിടെ പാലിയേറ്റീവ് കെയറിലെ കൂടെപിറപ്പുകൾക്ക് കൊടുത്തയാക്കാനായി ഉണ്ടാക്കുന്ന പൊതിച്ചോറിൽ നിന്നും ഒരു പൊതി എനിക്കും തന്നു വിട്ടു തുടങ്ങിയത്. അതും ഒറ്റക്ക് കഴിക്കാനല്ല പങ്കു വെച്ചു കഴിക്കാനാണ് അമ്മമാർ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. അതാണ് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത് ഈ പൊതിച്ചോറ് എന്റെ പ്രണയമാണെന്ന്. സ്വാർത്ഥതയോടെ ഒന്നിനെയും സ്വന്തമാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കാത്തവനേ എല്ലാത്തിനെയും മനസ്സ് തുറന്ന് പ്രണയിക്കാനാവൂ. ഈ പങ്കു വെക്കലാണ് എന്റെ പൊതിച്ചോറിലെ പ്രണയം.

** ഗിരീഷ് **