ഞാൻ അഥീന

ഞാൻ അഥീന.... അമ്മു എന്നാണ് എല്ലാവരും വിളിക്കുന്നത്.

എന്റെ വിശേഷങ്ങളൊക്കെ എനിക്ക് എഴുതാനെ അറിയൂ. എനിക്ക് സംസാരശേഷിയില്ല...

ഇന്നെന്റെ അച്ചുവേട്ടൻ വരുന്ന ദിവസാ....

എവിടുന്നാ നല്ലെ ആലോചിക്കണെ... കഴിഞ്ഞ മൂന്നു മാസമായി അച്ചുവേട്ടൻ ഒരു ഡീ അഡിക്ഷൻ സെന്ററിലാ.....

എന്റെ മുറച്ചെറുക്കനാ അച്ചുവേട്ടൻ.... എന്നെക്കാൾ മൂന്ന് വയസ്സിന് മൂത്തതാ.കുഞ്ഞുനാൾ മുതലെ എന്നോട് അച്ചുവേട്ടന് പ്രത്യേക സ്നേഹമുണ്ടായിരുന്നു. അച്ചുവേട്ടന്റെ അനിയൻ അനന്തൂട്ടനും ഞാനും സമപ്രായക്കാരായിരുന്നു..

കുഞ്ഞുനാൾ തൊട്ട് എന്റെ നാവ് അച്ചുവേട്ടനും അനന്തുവുമായിരുന്നു. ചെറുപ്പത്തിൽ എനിക്കൊന്ന് കരയാൻ പോലും ചാൻസ് കിട്ടീട്ടില്ല എന്ന് പറഞ്ഞ് അനന്തു ഇടക്കിടെ എന്നെ കളിയാക്കാറുണ്ട്.

സംസാരശേഷിയില്ലാത്ത എന്നെ മറ്റാർക്കെങ്കിലും കെട്ടിച്ചു കൊടുക്കാനുള്ള പേടി കൊണ്ടോ, ആരും കെട്ടി കൊണ്ടു പോവില്ലാന്നു വിചാരിച്ചോ എന്തോ ചെറുപ്പത്തിൽ തന്നെ ഞാൻ അച്ചുവേട്ടനുള്ളതാന്നും അച്ചുവേട്ടൻ എനിക്കുള്ളതാന്നും അമ്മാവനും അമ്മയും പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചിരുന്നു..... വളർച്ചയുടെ ഓരോ ഘട്ടത്തിലും ഞങ്ങളുടെ മനസ്സിലും അങ്ങനൊരു ചിന്തയും വലുതായി വന്നു...

ഞാൻ ഒമ്പതിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണ് അച്ചു വേട്ടൻ +2 പാസാവുന്നത്....

ചെറുപ്പം തെട്ട് ഞങ്ങൾടെ മൂന്ന് പേര് ടേം കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ, അഴിച്ച് പണിത് മെക്കാനിക്കാണെന്ന് സ്വയം പുകഴ്ത്തിയിരുന്ന ഏട്ടന് മെക്കാനിക്കൽ എഞ്ചിനീയർ ആവാനായിരുന്നു താൽപര്യം.... അത്യാവശ്യം മാർക്കുള്ളത് കൊണ്ട് ഗവ:കോളേജിൽ തന്നെ അഡ്മിഷൻ കിട്ടി...

ഹോസ്റ്റലിൽ താമസം തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് ആദ്യമായി അച്ചുവേട്ടൻ ഞങ്ങളിൽ നിന്ന് മാറി താമസിക്കാൻക്കാൻ തുടങ്ങിയത്.... എനിക്കത് വലിയ വിഷമമായിരുന്നു...

ആദ്യത്തെ വർഷം എല്ലാ ആഴ്ചയും ഓടി വരുമായിരുന്നു അച്ചുവേട്ടൻ.. വന്നാൽ ഒരുപാട് വിശേഷങ്ങൾ പറയാനുണ്ടാവും..

പത്താം ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും എനിക്കും അനന്തുവിനും ഉപയോഗിക്കാനായി അമ്മാവനൊരു ഫോൺ വാങ്ങി തന്നു... പിന്നെ വാട്സാപ്പിലൂടെ എന്നും വിശേഷം പങ്കുവെക്കലായിരുന്നു.... അതിനു ഞാനും അനന്തൂട്ടനും എന്നും വഴക്കായിരുന്നു .അവനു ഫോൺ കിട്ടുന്നില്ലാന്നു പറഞ്ഞ്...

പിന്നീടെ പ്പോഴോ അച്ചുവേട്ടൻ മാറി തുടങ്ങി.. വീട്ടിലേക്ക് വരുന്നത് മാസത്തിലൊരിക്കലായി... അതു ചോദിക്കുമ്പോ പഠിക്കനുണ്ടെന്നും പരീക്ഷയാണെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞു.... മൂന്നാം വർഷമായില്ലെ ഒരു പാട് പഠിക്കാൻ കാണുമെന്ന് അച്ചനുമമ്മയും അമ്മാവനുമൊക്കെ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കും...

വാട്സാപ്പിലുള്ള സന്ദേശങ്ങളും കുറഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോ എന്റെ മനസ്സിലും ഒരു പാട് സംശയങ്ങൾ മുള പൊട്ടി തുടങ്ങി.. കൂടെ പഠിക്കുന്ന പെൺ പിള്ളാരെയൊക്കെ കണ്ട് ഒരു പാട് കുറവുകളുള്ള എന്നെ വേണ്ടാന്ന് തോന്നിക്കാണും....

അതൊന്നുമാവില്ലെടീ ഏട്ടനു ഒരു പാട് പഠിക്കാൻ കാണുമെന്ന് അനന്തൂട്ടൻ ആശ്വസിപ്പിച്ചപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സ് പൊള്ളുന്നുണ്ടായിരുന്നു......

വാശിയും നിരാശയും ഒന്നിച്ചു വന്ന് ഞാനും പിന്നെ അങ്ങോട്ട് വിളിക്കാനോ, മെസേജ് അയക്കാനോ നിന്നില്ല.... അച്ചുവേട്ടനു വേണ്ടെങ്കിൽ പിന്നെ പിന്നാലെ നടന്ന് ശല്യം ചെയ്യേണ്ടെന്ന് ഞാനും ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങി....

അച്ചുവേട്ടന്റെ വീട്ടിലേക്കുള്ള വരവ് രണ്ട് മാസത്തിലോ മൂന്നു മാസത്തിലോ ഒരിക്കലായി പിന്നെയും ചുരുങ്ങി..

വന്നാൽ തന്നെ റൂമിൽ വാതിലടച്ച് ഇരിപ്പാ.... എല്ലാരിൽ നിന്നും അകന്ന് നിൽക്കാനായിരുന്നു അച്ചുവേട്ടന്റെശ്രമം...

അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം കോളേജിൽ നിന്നും അമ്മാവനെ വിളിക്കുന്നത് എത്രയും പെട്ടെന്ന് ചെല്ലണമെന്നും പറഞ്ഞ്....

അമ്മാവൻ രാവിലെ വീട്ടിൽ നിന്നു പോയ ശേഷമാണ് അച്ചുവേട്ടൻ ഹോസ്പിറ്റലിലാണെന്നും സൂയിസൈഡ് അറ്റംപ്റ്റ് ആയിരുന്നെന്നും പറഞ്ഞ് ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്നും കോള് വന്നത്....

അനന്തുവാണ് ഫോൺ എടുത്തത്. അമ്മായിയേ ഒന്നുമറിയിക്കാതെ വീട്ടിൽ വന്ന് അച്ചനോട് മാത്രമായി പറയുകയായിരുന്നു...

ഉടനെ തന്നെ അച്ചനും അനന്തൂട്ടനും പുറപ്പെട്ടു.... അവിടെത്തിയപ്പോഴാണ് കാര്യങ്ങളെ കുറിച്ച് കൂടുതൽ അറിയുന്നത്.

തലേദിവസം പെൺകുട്ടികളുടെ ബാത്റൂമിൽ ഒളി കാമറ വച്ചതിന് ഏട്ടനെയും മൂന്ന് സുഹൃത്തുക്കളെയും പിടികൂടിയിരുന്നു.അതു സംസാരിക്കാനാണ് അമ്മാവനെ വിളിച്ചു വരുത്തിയത്...

അച്ചൻ വരുന്നതിന് മുമ്പ്, വീട്ടുകാരറിയുന്നതിന് മുമ്പ് എല്ലാം തീർക്കാൻ നോക്കിയതാണ് അച്ചുവേട്ടൻ.....

രണ്ട് വർഷമായി ലഹരിക്കടിമയാണെന്നും അതിന്റെ ഉന്മാദാവസ്ഥയിൽ ചെയ്ത് പോയതാണെന്നു, ഇതിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ലെന്നും ആത്മഹത്യാ കുറിപ്പെഴുതി വച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.....

കൈ ഞരമ്പ് മുറിച്ച് തളർന്ന് കിടക്കുമ്പോഴാണ് റൂം മേറ്റ്സ് ആരോ കാണുന്നതും ഹോസ്പിറ്റലിൽ കോണ്ടേവുന്നതും.....

റൂമിലേക്ക് മാറ്റിയത് മുതൽ ഭ്രാന്തൻമാരുടെ പോലായിരുന്നു അച്ചുവേട്ടൻ.. ലഹരി കിട്ടാത്തതിന്റെ ആണെന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങളെല്ലാവരും തകർന്ന് പോയി....

നമ്മളൊക്കെ എത്ര കേട്ടതാ മഹരിക്കടിമയായി അമ്മയെ കൊന്നതും പെങ്ങളെ പീഡിപ്പിച്ചതുമൊക്കെ.. എന്നിട്ടും നമ്മുടെ വീട്ടിൽ ഇങ്ങനൊക്കെ വരുമെന്ന് നമ്മൾ ചിന്തിക്കുന്നു പോലുമില്ലല്ലോ....??

ഇതൊക്കെ ഉപയോഗിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോ അച്ചുവേട്ടൻ ഞങ്ങളെയൊന്നും ഓർത്തില്ലല്ലോ.....

എന്തു സ്നേഹത്തോടെയാ അച്ചനമ്മമാരു നമ്മളെ വളർത്തുന്നത്... എന്തുമാത്രം പ്രതീക്ഷകളോടെയാ നമ്മളു ചോദിക്കുന്നതെല്ലാം അവരു സാധിച്ചു തരുന്നത്.

അതൊക്കെ എന്തെ ഇതുപയോഗിക്കുമ്പോ മറന്ന് പോണത്.

ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നു ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്ത് ഡോക്ടറുടെ നിർദേശപ്രകാരം നേരെ ഡി അഡിക്ഷൻ സെന്ററിൽ കൊണ്ടു പോവായിരുന്നു ഏട്ടനെ...
രണ്ട് ആഴ്ചയോളം അമ്മാവനും അച്ചനും അവിടെ തന്നെ നിന്നു...

ഇപ്പോ മൂന്നു മാസമായി... ഇന്ന് അവിടന്ന് പോരാം....

ഇപ്പോ അച്ചുവേട്ടൻ പഴേ ആളായിട്ടുണ്ട്... ഇന്നലെ വിളിച്ചപ്പോൾ കൊണ്ടുവരാൻ അമ്മാവന്റെ കൂടെ ഞാനും ചെല്ലണമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്..

ദാ... അമ്മാവൻ വിളിക്കുന്നുണ്ട്.അനന്തൂട്ടനും വരുന്നുണ്ട്. ഞങ്ങളു പോയിട്ടു വരാട്ടോ... ഈ പുതുവർഷം ഞങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിനു പുതിയ തിരിച്ചറിവുകളുടേതു കൂടിയാണ്...

ഞാനിന്ന് ഒരു പാട് ഹാപ്പിയാട്ടോ....
എന്റെ പഴേ അച്ചുവേട്ടനെ എനിക്ക് തിരിച്ചു കിട്ടാൻ പോവാ....

ഇനി ഒരിക്കലും ഇങ്ങനെയൊന്നും ചെയ്യില്ലാന്നും, ലഹരി ഉപയോഗിക്കില്ലാന്നും എനിക്ക് സത്യം ചെയ്ത് തന്നിട്ടുണ്ട്.....

Rinna jojan