അമ്മ (അനുഭവകഥ)

 കുറച്ചു ദിവസം മുമ്പ് ഒരു രാവിലെ ഞാൻ ഒരു സുഹൃത്തിൻ്റെ കല്യാണത്തിന് പോകാൻ വേണ്ടി ഒരുങ്ങി വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി. പോകുന്ന വഴിക്ക് അമ്മയെ കണ്ട് എൻ്റെ കസവ് മുണ്ടും, പട്ടു ജുബ്ബയും, ചന്ദന കുറിയും, മാലയും, വളയും ഒക്കെ ഒന്ന് കാണിച്ചു കുറച്ചു പുകഴ്ത്തൽ ഒക്കെ കേട്ട്, പൊലിവായിട്ടു പോകാം എന്ന് കരുതി അവിടെ എത്തി. അമ്മ അമ്പലത്തിൽ പോയിരുന്ന സമയം ആയിരുന്നു അത്. ഞാൻ കുറച്ചു നേരം അമ്മയെ കാത്ത് അവിടെ നിന്നപ്പോൾ അമ്മ വന്നു. ദൂരേന്നു തന്നെ എന്നെ കണ്ട് അമ്മ ഒരു പുഞ്ചിരി ഒക്കെ പാസ്സ് ആക്കി. എന്നിട്ട് പുകഴ്ത്തൽ പ്രതീക്ഷിച്ചു നിന്ന എന്നോട് ഒരു ഒറ്റ ചോദ്യം, ' നീ പല്ലൊക്കെ തേച്ചിട്ടാണോ ഇറങ്ങിയത്.'

'ദൈവമേ അമ്മയുടെ ആ ചോദ്യം ആരും കേട്ടിട്ടുണ്ടാകല്ലേ' എന്ന് മനസ്സിൽ പ്രാർത്ഥിച്ചു, ഞാൻ അന്തം വിട്ട് ചുറ്റും നോക്കി. നടന്ന് അമ്മയുടെ അടുത്ത് വന്നിട്ട് ഒരു അല്പം ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു, ' എനിക്ക് പത്തു മുപ്പത്തിയെട്ട് വയസ്സായി. ഞാൻ പല്ലു തേക്കാതെ പുറത്തു ഇറങ്ങുമോ?'

'നിനക്ക് എട്ടു വയസ്സ് വരെ പല്ലു തേക്കാൻ ഭയങ്കര മടി ആയിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ഒറ്റയ്ക്കല്ലേ താമസം. അതുകൊണ്ടു ചോദിച്ചതാ. മോൻ വന്ന് ദോശ കഴിച്ചിട്ട് പോകു.' എന്ന് അമ്മ വളരെ ലാഘവത്തോടെ ഒരു മറുപടി പറഞ്ഞ് അകത്തേക്ക് പോയി. ഞാൻ കുറച്ചു നേരം അമ്മ പോകുന്നതിങ്ങനെ നോക്കി നിന്നു, എന്നിട്ട് അറിയാതെ അമ്മ പറഞ്ഞതോർത്ത് ചിരിച്ചു പോയി.

അകത്ത് ചെന്ന് ദോശ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ, സാധാരണ കല്യാണങ്ങൾക്ക് പോകാത്ത ഞാൻ ആ സുഹൃത്തിൻ്റെ കല്യാണത്തിന് പോകാൻ തീരുമാനിച്ചതിൽ അമ്മക്ക് സന്തോഷമായി എന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞു. ഞാൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ' എനിക്ക് നല്ല പോലെ ഒന്ന് ഷോ കാണിക്കണം അമ്മ. അവിടെ വരുന്ന കുറെ പേർക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടമല്ല. ഒരിക്കൽ എന്നെ എഴുതി തള്ളിയവർ ആണ്. പൊങ്ങച്ചകാരൻ എന്നോ, അഴകിയ രാവണനെന്നോ വിളിച്ചാലും വേണ്ടില്ല. എൻ്റെ ഉയർച്ചയും അവർ കാണണം. ഒരുപാട് യുദ്ധം ജയിച്ചു, ഒരുപാട് പേരെ തോൽപിച്ചാണ് ഞാൻ ഇവിടെ എത്തിയെ. കുറച്ചു പൊങ്ങച്ചം ഞാൻ കാണിക്കട്ടെ.'

അമ്മ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ഞാൻ പറയുന്നതൊക്കെ കേട്ട് കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നിട്ട് പതിയെ ഒരു ദോശ കൂടെ വിളമ്പികൊണ്ടു പറഞ്ഞു, ' നിന്നെ പറ്റി എനിക്ക് അഭിമാനമേ ഉള്ളു. നിന്നെയും നിൻ്റെ പുസ്തകങ്ങളെയും, നിൻ്റെ എഴുത്തിനെയും ഒക്കെ ആളുകൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നതിൽ സന്തോഷമേ ഉള്ളു. പക്ഷെ നിന്നോട് ആരും ഒരിക്കലും യുദ്ധം ചെയ്തിരുന്നില്ല. നിൻ്റെ യുദ്ധങ്ങൾ എന്നും നിന്നോട് തന്നെ ആയിരുന്നു. ആ യുദ്ധങ്ങളുടെ അവസാനം ഈ നീ ആയി നീ മാറിയതിൽ എനിക്ക് സന്തോഷമുണ്ട്.'

ഞാൻ ഇങ്ങനെ ഭാവശൂന്യനായി അമ്മയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ഞാൻ ഒരുപാട് സ്ഥലങ്ങളിൽ വായിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു ലോക തത്വമാണ്, വലിയ പഠിത്തം ഒന്നും ഇല്ലാത്ത എൻ്റെ അമ്മ നൈസ് ആയി പറഞ്ഞത്. ഞാൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ' അമ്മ കൊള്ളാല്ലോ. മുഴുവൻ ഫിലോസഫി ആണല്ലോ.'

അമ്മ ചിരിച്ചു കൊണ്ട്, ' പിന്നല്ല. ആരുടെ അമ്മയാണ് ഞാൻ.' എന്ന് മറുപടിയും പറഞ്ഞു.

പ്രിയപ്പെട്ട എൻ്റെ കോപ്പർനിക്കസ്,
സൂര്യന് ചുറ്റുമാണ് ഭൂമി കറങ്ങുന്നത് എന്ന് താങ്കൾ കണ്ടു പിടിച്ചതായി ഞാൻ പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ വെരി സോറി കേട്ടോ. എൻ്റെ ലോകം ഇപ്പോഴും അറുപത്തി ഒന്ന് വയസ്സുള്ള ഈ സ്ത്രീക്ക് ചുറ്റുമാണ് കറങ്ങുന്നതു. അത് അങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കുകയും ചെയ്യും.

എന്ന് സ്വന്തം
പ്രവീൺ പി ഗോപിനാഥ്