“അതേയ്, ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിച്ചാല്‍ നിങ്ങള്‍ സത്യം പറയുമോ?” കൈ വിരലുകള്‍ എന്‍റെ ചുമലിലുടെ ഓടിച്ചുകൊണ്ട് ഭാര്യ ചിണുങ്ങി
“നീ പറയ്‌ “
അവള്‍ വീണ്ടും ഒന്നുകൂടി ചേര്‍ന്നു നിന്നു. അപ്പോള്‍ ഇത് എന്തോ അവള്‍ക്കവശ്യമുള്ള കാര്യമാണെന്ന് എനിക്ക് പിടികിട്ടി
“അത്......”
“എന്താ രണ്ടായത്തിന്‍റെ ചില്ലറ വേണോ?”
“അതൊന്നുവല്ല, പിന്നെ.....പിന്നെ....നിങ്ങള്‍ക്കിപ്പോ പണ്ടത്തെപ്പോലെ സ്നേഹം ഒന്നുമില്ല” - ചിനുങ്ങലിനു ഇപ്പോ ഒരു താളമൊക്കെ വന്നു.
“അതെന്താടി അങ്ങനെ പെട്ടെന്ന് തോന്നാന്‍?”
“അത്...അത്....നിങ്ങള്‍ ആദ്യമൊക്കെ എന്നെ മുത്തേ എന്നല്ലേ വിളിക്കാറ്......എത്രയായി അങ്ങിനെയൊക്കെ വിളിച്ചിട്ട്”
കല്യാണം കഴിഞ്ഞപാടെ നിങ്ങള്‍ എനിക്ക് എഴുതിത്തന്ന കവിതയില്ലേ “ ചങ്കിലെ ചോരയാണ് നീയെന്‍റെ തോഴീ” എന്ന് തുടങ്ങുന്ന ......”
എനിക്ക് കാര്യത്തിന്‍റെ പോക്ക് വേഗം പിടികിട്ടി.
“സുമീ, നോക്ക്, എനിക്ക് ഒരു സ്നേഹക്കുറവും വന്നിട്ടില്ല. പിന്നെ എന്താ അങ്ങിനെയൊന്നും വിളിക്കാത്തതെന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ അതിനു കാരണം ഫേസ്ബുക്കാണ്‌”
“ഫേസ് ബുക്കോ”? അപ്പൊ അവിടെ നിങ്ങള്‍ക്ക് വേറെ ആളുണ്ടല്ലേ വിളിക്കാന്‍? അവള്‍ രൂക്ഷ ഭാവത്തില്‍ എന്നെ നോക്കി.
“നീ ഒന്ന് ഞാന്‍ പറയുന്നത് മുഴുവന്‍ കേള്‍ക്ക്”
ഫേസ് ബുക്ക്‌ പ്രചാരത്തില്‍ വരുന്നതിനു മുമ്പായിരുന്നല്ലോ നമ്മുടെ വിവാഹം. ഈ മന്ത്രപ്പോസ്തകം വന്നത് മുതല്‍ നീ പറഞ്ഞ ഈ വാക്കുകള്‍ക്ക് ഒന്നും പഴയ അര്‍ത്ഥമല്ല. ഒന്നുകുടെ വിശദമാക്കിയാല്‍:
ഫേസ് ബുക്കില്‍ സൌഹൃദം തുടങ്ങി മൂന്നാമത്തെ നാള്‍ മുതല്‍ എല്ലാ ആണിനേയും പെണ്ണിനേയും നമ്മള്‍ വിളിക്കുന്ന പേരാണ് “ചങ്ക്” അതിന്‍റെ അര്‍ഥം മാറി. നിനക്ക് ആ ചങ്കിലെ ചോര മതിയോ?”
“പോര”
“രണ്ടോ മൂന്നോ ആഴ്ച കഴിഞ്ഞാല്‍ ഈ പറഞ്ഞ എല്ലാറ്റിനെയും നാം വിളിക്കുന്ന പേരാണ് “മുത്ത്”. നീ ആ കൂട്ടത്തില്‍ കൂടുന്നോ?”
“വേണ്ട” അവളുടെ ശബ്ദം കനത്തു. എന്‍റെ ചുമലില്‍ നിന്നും കൈകള്‍ പിന്‍വലിച്ചു.
“പിന്നെ ഒന്നോ രണ്ടോ മാസം കഴിയുമ്പോള്‍ തരം പോലെ വിളിക്കുന്ന പേരുകള്‍ ആണ് .....
കണ്ണേ, കരളേ, പൊന്നേ, പൂവേ, തളിരേ, മലരേ......
“ഒന്ന് നിര്‍ത്തുന്നുണ്ടോ ? നിങ്ങള്‍ എന്നെ ഒരു കുന്തവും വിളിക്കേണ്ട” ഏങ്ങലായി അവള്‍.
ഞാന്‍ കണ്ണുകള്‍ ഇറുകെ അടച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു:
“നീ നോക്ക്, മലയാളത്തിലെ ഓമന വാക്കുകളെല്ലാം സോഷ്യല്‍ മീഡിയ വന്നതോടെ മാനഭംഗം ചെയ്യപ്പെട്ടു. ഭാഷയിലെ നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ട വാക്കുകളുടെ കണ്ണുനീര്‍ കൊണ്ട് ഈ പുത്തന്‍ പുസ്തക താളുകള്‍ നനഞ്ഞുകുതിര്‍ന്നു. ആ പേജുകള്‍ അധികം താമസിയാതെ, ഒരു കരുണയുമില്ലാതെ നമ്മള്‍ കീറിക്കളയുമെന്ന് ഞാന്‍ ഭയപ്പെടുന്നു... അതുകൊണ്ട്, നിന്നെ വിളിക്കാന്‍ ഞാനൊരു പുതിയ വാക്ക് തേടിക്കൊണ്ടിരിക്കയാണ്. ആരും ഇതുവരെ ഉച്ചരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത, ആരാലും ചാരിത്രം നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു വാക്ക്.... ആര്‍ക്കും മുറിപ്പെടുത്താന്‍ പറ്റാത്ത പ്രണയത്തിന്‍റെ ഏഴു സാഗരങ്ങളും നീന്തി വന്ന ഒരു വാക്ക്..”
കണ്ണ് തുറന്നപ്പോള്‍ കട്ടിലില്‍ കമിഴ്ന്നു കിടന്നു കരയുന്ന അവളെയാണ് കണ്ടത്.
എന്ത് ചെയ്യാനാ? ഞാന്‍ പറഞ്ഞ സത്യം അവള്‍ മനസ്സിലാക്കണ്ടേ!
----------------------------------------
ഹാരിസ് കോയ്യോട്
No comments:
Post a Comment
ഈ രചന വായിച്ചതിനു നന്ദി - താങ്കളുടെ വിലയേറിയ അഭിപ്രായം രചയിതാവിനെ അറിയിക്കുക