കണ്ണുകൾ സംസാരിക്കുമോ?

ഞാൻ പ്രീഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുന്ന കാലം.ലാസ്റ്റ് പീരിയഡിലെ ഷിജ ടീച്ചറുടെ ഇൻഷുറൻസ് ക്ലാസ്സ് കേട്ട് തളർന്നു പോയ ഞാൻ ടീച്ചർ ക്ലാസ്സ്‌ അവസാനിപ്പിച്ച ഉടൻ തന്നെ ഡെസ്ക്കിലേക്ക് തലയും കുത്തി വീണു.ഇനി ഡിസ്‌കഷനുള്ള സമയമാണ്.സംശയം ഉള്ളവർ സംശയം ചോദിക്കുകയും ടീച്ചർ അതിന് ഉത്തരം പറയുകയും ചെയ്യും.

ഞാൻ പഠിക്കാൻ വളരെ നല്ല കുട്ടി ആയതു കൊണ്ട്‌ എനിക്ക് ഒരു വിഷയത്തെപറ്റിയും ഒരിക്കൽ പോലും സംശയം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
അതു മാത്രമല്ല അത്രയും നേരം ക്ലാസ്സ് അത്യധികം എകാഗ്രതയോടെ ശ്രവിച്ചത് കൊണ്ട് എനിക്ക് അന്നേരം നല്ല ക്ഷീണം അനുഭവപെടുകയും ചെയ്തു.

ക്ലാസ്സ്‌ എടുക്കുമ്പോഴുള്ള ഏകാഗ്രത...അതെനിക്ക് നിർബന്ധമാണ്.കാരണം ക്ലാസ്സ്‌ എടുക്കുമ്പോൾ ആ കോളേജിലുള്ള സകല ടീച്ചർമാരും അന്നെടുക്കുന്ന വിഷയത്തെകുറിച്ച് ആത്‌മഗതം നടത്തുന്നത് എന്റെ മുഖത്തോട്ടു മാത്രം നോക്കിയായിരിക്കും.ഞാൻ അതിനുള്ള നേർച്ച കോഴി ആയിരുന്നു എന്ന് വേണം പറയാൻ.

ഒരു പ്രസ്താവന പറഞ്ഞിട്ട് 'അങ്ങനെയല്ലേ? '
എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ അങ്ങനെയാണ് എന്നു ബോധിപ്പിക്കും വിധത്തിൽ തലയാട്ടാൻ ഞാൻ എന്നും ബാധ്യസ്ഥയാണ്.

'അങ്ങനെയാണോ?' എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ അങ്ങനെയല്ല എന്ന് ബോധിപ്പിക്കും വിധത്തിലും തലയാട്ടണം.

എങ്ങാൻ എന്റെ തലയാട്ടൽ തെറ്റി പോയാൽ....
അന്നെന്നെ അവർ ആട്ടി പുറത്താക്കും.
വെറുതെയെന്തിനാ ആട്ട് ചോദിച്ചു വാങ്ങുന്നേ!
അതും ഒരു പൂ മാത്രം ചോദിച്ചാൽ ഒരു പൂന്തോട്ടം തന്നെ തരുന്ന എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഗുരുക്കന്മാരോട്!
അതുകൊണ്ട് എന്റെ കോളേജ് ലൈഫിൽ എകാഗ്രത എന്ന സാധനം എനിക്ക് മസ്റ്റായിരുന്നു.

ഞാൻ ഡെസ്ക്കിൽ തല ചായ്ച്ച അതേ സമയം തന്നെ എന്റെ അതേ വികാരത്തോടും അതേ വിചാരത്തോടും കൂടി എന്റെ നേരെ വലതു വശത്തുള്ള നിരയിലെ ഡെസ്ക്കിൽ തല ചായ്ച്ച മറ്റൊരുത്തനും കൂടി ആ ക്ലാസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.
ജിസ്സ്.!

മറ്റുകുട്ടികൾ ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞതിന്റെ അതിയായ സന്തോഷത്തിലും ബെല്ലടിച്ചാൽ എണീറ്റ്‌ വാലും കുത്തി ഓടേണ്ട വെപ്രാളത്തിലും കുത്തിയിരുന്ന് ചറപറാന്ന് വർത്തമാനം പറയുകയാണ്....

ഞങ്ങൾ രണ്ടു നിഷ്കളങ്കർ ഒരു പോലെ ഡെസ്ക്കിൽ തല ചായ്ച്ച്‌ പരസ്‌പരം മുഖത്തോടു മുഖം നോക്കി നിഷ്‌കളങ്കമായ ചിരിയോടും നിർമ്മലമായ ഹൃദയത്തോടും ശാന്തമായ മനസ്സോടും കൂടി കണ്ണിൽ കണ്ണിൽ നോക്കിയങ്ങനെ കിടക്കുകയാണ്....

വർത്തമാന വണ്ടുകൾ അമ്പ് വിട്ട പോലെ തലങ്ങും വിലങ്ങും കുതിച്ചു പായുന്നു...
മൊത്തത്തിൽ ക്ലാസ്സിൽ ഒരു കലിംഗ യുദ്ധ പ്രതീതി.

പെട്ടെന്നാണ് ആ അശ്ശരീരി വന്നത്.

"ലിപി...ഒന്നു മിണ്ടാതിരിക്ക്‌!!"

ചുറ്റിലുമുള്ള വണ്ടുകളുടെ മൂളക്കം പെട്ടെന്ന് നിലച്ചു.എല്ലാവരും എന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.

ഞാനും ജിസ്സും ഒരേ സമയത്ത് ഒരു പോലെ ഞെട്ടി എണീറ്റ്‌ തല പൊക്കി നോക്കി.

മൂന്നാമത്തെ നിരയിൽ ഡിസ്‌കഷന് പോയ ഷിജ ടീച്ചർ അവിടെ നിന്ന് ഉണ്ടക്കണ്ണ് തുറുപ്പിച്ച്‌ ഒന്നാമത്തെ നിരയിൽ ഇരിക്കുന്ന എന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി പല്ല് ഞെരിക്കുന്നു.!

പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കണം....'തിരിഞ്ഞു നോക്കി'.
അതിനർത്ഥം ടീച്ചർ ഞാൻ വർത്തമാനം പറയുന്നത് കണ്ടിട്ടില്ല.ഊഹാപോഹമാണ്.
'ക്ലാസ്സിൽ ഒച്ചയുണ്ടെങ്കിൽ അത് വെച്ചത് ലിപി തന്നെ"എന്നാണല്ലോ പഴഞ്ചൊല്ല്!

റ്റിങ് റ്റിങ് റ്റിങ്.... ബെല്ലടിച്ചു.

ഉഗ്രരൂപിയായ ടീച്ചർ പെട്ടെന്ന് ശാന്തയായി പരിണാമം പ്രാപിച്ചു.ബുക്കെടുത്ത്‌ ടീച്ചർ വേഗം ക്ലാസ്സിൽ നിന്നിറങ്ങിപ്പോയി. തിക്കി തിരക്കി കുട്ടികൾ ടീച്ചറുടെ പുറകെയും.

ഞാനും ജിസ്സും ഞെട്ടലിൽ നിന്നും ഒരു കണക്കിന് വിമുക്തരായപ്പോഴേക്കും എല്ലാവരും പലവഴിക്ക്‌ പോയ്‌കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ഞാൻ മിണ്ടിയില്ല എന്നുള്ളതിന്റെ തെളിവ് എന്റെ തൊട്ട് അപ്പുറത്ത് എന്നെ പോലെ തന്നെ ഞെട്ടി എണീറ്റ് ഇരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും "ഞാൻ മിണ്ടിയില്ല ടീച്ചറെ "എന്നു പറയാനുള്ള സാവകാശം പോലും അന്നെനിക്ക് അവിടെ ലഭിച്ചില്ല.പക്ഷെ എനിക്ക് ഒട്ടും വിഷമം തോന്നിയില്ല.

കാരണം നമ്മളെ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെടുന്ന ആദ്യ നാളുകളിൽ മാത്രമേ നമുക്ക് വിഷമം ഒക്കെ തോന്നുകയുള്ളൂ.പിന്നെ അതൊരു ശീലമാകും.
അതുക്കും മേലെ പോയാൽ പിന്നെ അതൊരു ലഹരിയും.

"മിണ്ടാണ്ട് കിടന്നാലും നിനക്കു മൊത്തം ചീത്തയാണല്ലോടി മോളേ!!"

ജിസ്സ് സഹതാപത്തോടും അതിലേറെ ചിരിയോടും കൂടി ചോദിച്ചു.

ഞാനെന്റെ ബാഗ് തോളിൽ വലിച്ചിട്ടിട്ട് അവനോടു ചോദിച്ചു "അപ്പൊ നിനക്ക് ഒരു കൂട്ടം അറിയില്ലേ?"

"എന്ത്!"

"കണ്ണുകൾ സംസാരിക്കുമെന്ന്!"

By Lipi Jestin