ഹൃദയം നുറുങ്ങും വ്യഥ

വരും ജന്മങ്ങളിലേതെങ്കിലു-മൊന്നിൽ,

തിരുവില്വാമലയിൽ, ഒരു പ്രാവായ് പിറക്കണം.

ചിത കത്തി ധൂപം മാനത്തിലുയരുമ്പോൾ -
മേഘക്കൂട്ടിൽ നിന്നും പറന്നിറങ്ങണം .

കണ്ണീർ നനച്ചുറ്റവർ ചിതയിൽ,
മോക്ഷത്തിനായ് വിതയ്ക്കും -
നവധാന്യങ്ങളിലെള്ളു മാത്രം -
കൊത്തിപ്പെറുക്കിയെടുക്കണം.

ആറ്റുവഞ്ചി പൂക്കൾ ചിരിക്കും,
പുഴയുടെയോമൽ കപോലത്തിങ്കൽ -
കാകൻ കൊത്തിയ ബലിച്ചോറിൽ -
മിച്ചം വന്നതുകളയാതുണ്ണണം.

കണ്ണീരു വീണു കറുത്ത മണ്ണിൽ -
അതിജീവനത്തിൻ മോഹം പകർന്നു -
ചിറകു കുടഞ്ഞു പറന്നുയരണം.

പാതിരാവിലേകാന്തതയിൽ -
മുറിവേറ്റലയുമാത്മാക്കളുടെ -
വേദന ഹൃദയത്തിലേറ്റുവാങ്ങി ,
ശ്വാസം മുട്ടേയുച്ചത്തിൽ കുറുങ്ങണം.

ചിതയുടെ ചാരവും പുകയുമേറ്റ്-
തൂവെള്ള ചിറകുകൾ കറുപ്പിക്കണം .
ആൾക്കൂട്ടത്തിനിടയിലാരും -
ശ്രദ്ധിക്കാതെ വിഹരിക്കണം.

ഹൃദയം നുറുങ്ങും വ്യഥയും -
കാഴ്ച മറയും കണ്ണുനീരും
തീർക്കും മായിക മറയ്ക്കപ്പുറം-
ചിറകു വിടർത്തിപ്പാറണം,
മനസ്സു തുറന്നു കരയണം...

By: 

Rahul Nirgu Nan