സോമ്നാംബുലിസം

ഏതാണ്ട് എട്ട് വയസ്സുള്ളപ്പോഴാണ് എനിക്ക് സോമ്നാംബുലിസം എന്ന പ്രത്യേക അസുഖം ഉള്ളതായി വീട്ടുകാർ തിരിച്ചറിയുന്നത്.

ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും ഭക്ഷണം കഴിച്ച് നേരത്തെ കിടക്കും. അച്ഛനും അമ്മയും താമസിച്ചാണ് കിടക്കാറ്. ഒരു ദിവസം നോക്കുമ്പോൾ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് ചെന്ന് ഒരു സ്റ്റൂൾ ഒക്കെ എടുത്ത് കൊണ്ട് വന്ന് ഊണുമേശയുടെ അടുത്ത് പോയിരിക്കുന്നു. ഇവൾ ഭക്ഷണം ഒക്കെ കഴിച്ച് കിടന്നതാണല്ലോ ഇതെന്താ വീണ്ടും വന്നിരിക്കുന്നെ എന്നോർത്ത് അമ്മ അതിശയിച്ചു. നിനക്ക് ചോറ് വേണോ എന്ന ചോദ്യത്തിന് മറുപടി ഒന്നുമില്ല. പോയി കിടക്ക് പെണ്ണേ എന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞപ്പോൾ സ്റ്റൂൾ എടുത്ത് പഴയ സ്ഥാനത്ത് കൊണ്ട് വെച്ച് പോയി കിടന്നു.

ഇക്കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ പിറ്റേന്ന് എണീറ്റപ്പോൾ അമ്മ പറഞ്ഞാണ് അറിയുന്നത്. എനിക്ക് അങ്ങനെ ഒരു സംഭവം ഉണ്ടായതായി ഒട്ടും ഓർമ്മയില്ലായിരുന്നു.അങ്ങനെ ഇത്‌ പോലെ പല തവണ ആവർത്തിച്ചു. ചില സമയങ്ങളിൽ വാതിൽ ഒക്കെ തുറക്കാൻ ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. സാക്ഷ ഒക്കെ ഉള്ള പഴയ വാതിൽ ആയത് കൊണ്ട് എനിക്ക് തുറക്കാൻ പറ്റില്ല എന്ന ആശ്വാസത്തിൽ ആയിരുന്നു വീട്ടുകാർ.

പിന്നീട് നവോദയ പരീക്ഷ ജയിച്ച് അവിടെ ചേരാൻ ചെന്നു. ഹോസ്റ്റൽ എന്ന് പറയുന്നത് വലിയ ഒരു ഹാൾ ആണ് അവിടെ നിരത്തി ഡബിൾ കോട്ട് ഇട്ടിട്ടുണ്ട്. രണ്ട് കട്ടിൽ അടുപ്പിച്ച് ഇട്ട് താഴെ മൂന്ന് പേരും മുകളിൽ രണ്ടുപേരും ആയാണ് കിടക്കുന്നത്. ഉറക്കത്തിൽ എഴുന്നേറ്റ് നടക്കുന്ന സൂക്കേട് ഉള്ളതിനാൽ മുകളിൽ കിടത്തേണ്ടെന്ന് അച്ഛൻ ആദ്യമേ ടീച്ചറെ ചട്ടം കെട്ടി.

അങ്ങനെ ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു. രണ്ട് പേർക്കിടയിൽ ഞെങ്ങി ഞെരുങ്ങി കിടന്ന് എനിക്ക് മടുത്തു. മാത്രമല്ല ഞാൻ കിടന്നിടത്ത് നിന്ന് തിരഞ്ഞ് അടുത്ത് കിടക്കുന്ന ആൾ മിക്കവാറും നിലത്ത് വീഴും. അത് കാരണം അവളുടെ ചീത്തവിളി വേറെ. അങ്ങനെ ബെഡ് മാറാൻ തീരുമാനിച്ചു. കൂടാതെ ഡബിൾകോട്ടിന്റെ മുകളിൽ കിടക്കാൻ വല്ലാത്തൊരു പൂതിയും. അങ്ങനെ വേറൊരു കുട്ടിയുമായി പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച് ഞങ്ങൾ കിടപ്പ്സ്ഥലം മാറി.

അങ്ങനെ സ്റ്റെപ് ഒക്കെ കയറി മുകളിൽ കയറി കിടന്നു.ഫാനിന്റെ നേരെ താഴെ ആയത് കൊണ്ട് നല്ല കാറ്റും. എന്താ സുഖം. പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഉറക്കം പിടിച്ചു. രാത്രി എപ്പോഴോ ഉറക്കം ഞെട്ടിയപ്പോ എന്താ കഥ !. ഞാൻ എന്റെ പഴയ സ്ഥാനത്ത് തന്നെ കിടക്കുന്നു. മൂന്ന് പേര് കിടക്കുന്നിടത്ത് ഞാൻ അടക്കം നാലുപേർ. ഭാഗ്യം ! ഞാൻ അവിടെ ചെന്ന് കിടന്നത് ആരും അറിഞ്ഞിട്ടില്ല.ഉടനെ എഴുന്നേറ്റ് എന്റെ പുതിയ സ്ഥലത്ത് തന്നെ ചെന്ന് കിടന്നു. പിറ്റേന്ന് എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ എന്റെ ചപ്പൽ കാണാനില്ല. കുറെ തപ്പി.എവിടേം കാണാനില്ല. പെട്ടെന്നാണ് തലേന്നത്തെ സംഭവം ഓർമ്മയിൽ വന്നത്. പതുക്കെ അവിടെ ചെന്ന് നോക്കുമ്പോൾ ദാണ്ടെ കിടക്കുന്നു എന്റെ ചപ്പൽ. പതിയെ ചപ്പൽ ഇട്ട് അവിടുന്ന് സ്കൂട്ടായി.

ഈ സംഭവം ഓർക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് തന്നെ അതിശയം തോന്നുന്നു. മുകളിലത്തെ നിലയിൽ നിന്നുമിറങ്ങി ചെരിപ്പുമിട്ട് ഇരുട്ടിൽ പഴയസ്ഥലത്ത് എങ്ങനെ പോയി കിടന്നു. അതാണെങ്കിൽ വേറെ ആരും അറിഞ്ഞുമില്ല.

ഒരു പത്താം ക്ലാസ്സ്‌ വരെയൊക്കെ ഈ സ്വഭാവം ഉണ്ടായിരുന്നു.പക്ഷെ ഒരിക്കലും ഒരപകടവും ഉണ്ടായില്ല എന്നതും അതിശയം ആണ്. പല തവണ സ്റ്റെയർകേസിന്റെ പടിക്കൽ എത്തി ഉറക്കം ഞെട്ടും. എവിടെ എത്തി എന്ന് ഒരു ഐഡിയയും ഇല്ലാതെ തപ്പി തപ്പി സ്വിച്ച് ഇടുമ്പോഴാണ് എവിടെ ആണ് എത്തിയതെന്ന് അറിയൂ.

ഇപ്പോൾ അതൊക്കെ ഓർക്കുമ്പോൾ തമാശയാണ് തോന്നുന്നത്. നിങ്ങൾക്കാർക്കെങ്കിലും ഇങ്ങനെ അനുഭവം ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടോ

നീലിമ A