രാഗം

ഞാൻ മരങ്ങളിലെ

പച്ചപ്പാര്‍ന്നയിലകളില്‍

താളംപിടിക്കുന്ന കാറ്റാണ്;

പക്ഷിയുടെ

ഇമ്പമാര്‍ന്ന പാട്ടും.

ഞാന്‍ അർദ്ധരാത്രിയില്‍

കിനിഞ്ഞിറങ്ങുന്ന

ചന്ദ്രകിരണമാണ്‌;

കൊടുങ്കാറ്റിന്നും

പേമാരിക്കുംശേഷമുള്ള

മഴവില്ലിന്റെ

വര്‍ണ്ണപ്രപഞ്ചമാണ്.

ഞാൻ പ്രഭാതത്തില്‍

രാത്രിയുടെ

ഈറ്റുനോവില്‍നിന്നു

പിറവിയെടുത്ത

മഞ്ഞുകണമാണ്;

പുതുതായി

പുല്ത്തുമ്പത്താടി-

ക്കളിക്കുന്ന ലോകം.

ഞാൻ ഇതളുകളടച്ച

സൌഗന്ധികത്തിന്നും

മുക്കുറ്റിപ്പൂവിന്നുംമേലേ

പാറിപ്പറക്കുന്ന

ചിത്രശലഭമാണ്.

മടിത്തട്ടിലിരുന്നമ്മയെ

നോക്കുന്ന പൈതലിന്റെ

കള്ളച്ചിരിയാണ്.

ഞാൻ നനുത്തൊരു

സ്പര്‍ശനമാണ്;

പുനഃസമാഗമത്തിലെ

സൌഹൃദത്തിന്റെ

ഊഷ്മളമായ

ആലിംഗനവും.

ഞാനെങ്ങുംപോയൊളിച്ചില്ല.

നിങ്ങളുടെ

ആത്മാവിന്റെയാഴങ്ങളില്‍

ചിപ്പിയിലെ മുത്തുപോല്‍

ഞാനുണ്ട്.

എന്നെയറിയാന്‍

ഹൃദയകവാടമൊന്നു തുറക്കുക.

ഞാൻ അവിടെയുണ്ട്.

പ്രഭകെടാതെയെരിയുന്ന

നെയ്ത്തിരിനാളംപോലേ

ഞാൻ എന്നും

നിങ്ങളോടൊപ്പമുണ്ട്,

എല്ലായ്പ്പോളും.

നിങ്ങളോ?

കണ്ണീരുമാത്രം നല്കി,

എന്നെ തനിച്ചാക്കി-

യകന്നകന്നുപോകുന്നു.

------------------------------------------

ബാബുപോള്‍ തുരുത്തി

(In The Light Urns)