ഞാനൊരു കോമാളി;
ചിരിയുടെ ജീവിതം.
മുഖത്ത്
നിയതമല്ലാത്ത
ചായക്കൂട്ട്.
നിറഭേദങ്ങളുടെ
തൊപ്പി.
പുള്ളിയും വരകളും
നിറഞ്ഞ കുപ്പായം
പിഞ്ഞിയ നിക്കറിന്റെ
കീറല്‍ കാണാത്തത്ര
നീളത്തില്‍.
കളിക്കളത്തില്‍
വട്ടമോടുക;
ചിരിപ്പിക്കുക;
എന്റെ ജോലി.
ആനയും കുതിരയും
കടുവയും സിംഹവും
തത്തയും കുരങ്ങും
മരണക്കിണറും
റിങ്ങും ബാന്‍ഡുമായ്
ഉത്സവമേളം.
എത്ര ചിരിച്ചാലും
തീരാത്ത കളികള്‍.
എത്ര കളിച്ചാലും
തീരാത്ത ചിരികള്‍.
കളമൊഴിഞ്ഞു;
കൂട്ടച്ചിരികളും.
ഞാനെന്റെ
എകാന്തയിലേക്കും.
ചിരിക്കുമ്പോള്‍,
ചായക്കൂട്ടുകള്‍ക്കിടയില്‍
മനസ്സാര്‍ത്തുകരയുന്ന
കണ്ണീരിന്റെ
നനവുണ്ടായിരുന്നു.
ഇരുട്ടിലെങ്കിലും
ഒന്നു ചിരിക്കാന്‍;
ഒന്നിന്നുമല്ലെങ്കിലും
ഉള്ളുതുറന്ന്
ഒന്നു കരയാനെങ്കിലും
ഏതു കളത്തില്‍
ഏതു വേഷമാടേണ്ടൂ?!
-----------------------------------------
ബാബുപോള്‍ തുരുത്തി
No comments:
Post a Comment
ഈ രചന വായിച്ചതിനു നന്ദി - താങ്കളുടെ വിലയേറിയ അഭിപ്രായം രചയിതാവിനെ അറിയിക്കുക